31 jaar oud ben ik nu. En mijn lijf moddert soms maar wat aan. Het is een prachtig instrument, hoor. Het kan dansen, eten, klaarkomen, lachen en wedstrijden winnen, wat allemaal geweldig plezant is. Maar soms verraadt het mij, na jaren oefening, net wanneer ik er alle vertrouwen in gesteld heb. Gelukkig ben ik niet de enige! Vaak genoeg heb ik zelf gelachen met anderen die volgende flaters slaan:

1. Verslikken

Meer nog: jezelf verslikken met een publiek. Je dacht dat je keel wel begreep wat naar je slokdarm of luchtpijp moest, maar je was mis. En één druppel of kruimel is al genoeg om je paarsaanlopend te doen kokhalzen, terwijl iedereen je druk een glas water aanreikt. Je ziet ondertussen je leven voorbij flitsen en hoest tot het er godverdomme uit is, tot je de eetlust van je omgeving finaal bedorven hebt. “Sorry,” zeg je dan tranend met overslaande stem. Ze verzekeren je dat het in orde is en totaal niet belachelijk, maar diep vanbinnen zullen ze dit moment koesteren.

2. Slappe lach

De slappe lach op zich is heerlijk. Niet meer weten waarom je lacht, is beter dan alcohol. Het is de reactie van anderen die de ervaring volledig verpest. “Blijf er niet in hé,” raden ze je aan. “Niet vergeten ademen, Hanne,” wat zo’n ongelooflijke afknapper is. Want als je beseft wat er gebeurt, is het moeilijk om je nog te verliezen in het moment, wat net het leuke was. Alcohol dan maar.

3. Struikelen

Na al dat vallen in de kindertijd, zouden volwassenen een uitstekende oog-voetcoördinatie moeten hebben. In werkelijkheid struikelen we elke week minstens drie keer (ik ben geen expert in statistiek) en elke keer is even hartbrekend. Struikelen doet gelukkig meestal geen pijn, het is onze reactie erna die kwetst. Sommigen vloeken, sommigen kijken beschaamd rond, sommigen stappen gewoon door. Anderen zoals ik krijgen de slappe lach. Wat alweer dubbel zo erg is.

4. Ronduit op je bek gaan

Maar struikelen met een slappe lach is niets vergeleken met stomweg vallen in volle zicht van coole mensen. Als je valt, heb je opnieuw een aantal keuzes: vlug rechtstaan en wenend doorstappen, gaan rechtzitten en lachend rondkijken om jezelf te relativeren of – en deze raad ik aan – gewoon blijven liggen. Die laatste maakt het ernstiger dan het is zonder dat bijstaanders het doorhebben. Ze zullen je bezorgd helpen, in plaats van je na te wijzen en uit te lachen. Win!

5. Je van richting vergissen

Je wist goed genoeg welke richting je uit moet. Dan kom je een kennis tegen met wie je aan de praat raakt. Afhankelijk van die persoon geniet je van dit gesprek, waarna je na wat gezever (“Ik bel je nog!” of “We zullen binnenkort nog eens afspreken!”) verder op pad gaat. Tot je beseft dat je de foute kant opgaat. Teruglopen in de richting van je ontmoeting? Niet dus, die persoon is nog te nabij. Dan maar een omweg terwijl je jezelf vervloekt.

6. De foute tekst meezingen

Als je een normale mens bent, hou je van muziek. En hoe ergerlijk het ook mag zijn voor je vrienden: meezingen hoort er absoluut bij. Daar heb je zelfs geen alcohol voor nodig. Maar dan schreeuw je de foute tekst mee en lijkt het alsof je niet weet wat je doet. Er valt moeilijk te herstellen van een tekstblunder, buiten mompelen dat de zanger fout zat. Dan nog. Aauwa.

7. Een onbeantwoorde high five

Proberen highfiven is een ongelooflijk risico, ik hoop dat iedereen dit beseft. 1 kans op 2 (nogmaals, ik heb zelfs geen statistiek gevolgd op school) blijft deze onbeantwoord. Je steekt je hand uit en je wacht op bevestiging van je tofheid – die niet komt. Wat! Je arm krimpt ineen en je hoopt dat niemand het gezien heeft. Dat is meestal wel zo, waarna je schaapachtig lacht. Soms krijg je dan weer een high five maar wordt die onverwacht gevolgd door een fist bump. Als je deze mist is het hek helemaal van de dam.

Als je nog eens iemand ziet flateren, geef hem/haar dan een knuffel. De sukkel!