Ayco Duyster: “Mijn trouwste fans hebben zich allemaal opgeknoopt”

R
door Redactie
gepubliceerd op om •
4 min lezen

Tim F. Van der Mensbrugghe probeert ’s ochtends het ideale interview af te nemen. Het gesprek is zijn strijd, koffie zijn wapen. Vandaag belaagt hij Ayco Duyster.

In de woonkamer van Ayco Duyster echoën de ijle gitaartonen uit de debuutplaat van Low. Ik herken het nummer ‘Rope’, een persoonlijke favoriet. “You’re gonna need more… Don’t ask me to kick any chairs out from under you”, zingt Alan Sparhawk. De koningin van de weemoed wiegt mee op het trage ritme van de muziek. De koffie in haar tas is zwart, zo zwart dat het vacuüm van de intergalactische ruimte er bleekjes bij afsteekt. “Veel tijd heb ik niet, ik moet straks nog naar de Brico”, verontschuldigt ze zich. “Wil je me vertellen wat er op je hart drukt?”

Intimistische somberte

“Nu u Studio Brussel verlaat wordt de zender helemaal overgeleverd aan de hersenloze fun van de hedendaagse popmuziek”, pruil ik. “Waarom verkast u in godsnaam naar Radio 1?”

“Omdat ik m’n publiek kwijt ben”, fluistert Duyster. “Neerslachtige muziek is niet hip meer.”

“Maar er luisteren toch nog veel depressieve mensen naar uw programma? Luisteraars zitten een hele week te wachten om zondagavond nog eens hun radio aan te zetten”, werp ik op.

Duyster nipt van haar koffie. Ze schudt het hoofd en zegt: “Vijftien jaar van subtiele, intimistische somberte was te lang. Mijn trouwste fans hebben zich ondertussen allemaal opgeknoopt. Met een hoopvolle glimlach op de lippen, mag ik veronderstellen. Het is tijd voor iets nieuws.”

Samen met Annemie Peeters

“Wat bent u van plan bij Radio 1?”, vraag ik.

“Ik ga samen met Annemie Peeters een programma presenteren”, deelt ze mee.

Mijn mond valt open. Ik hap enkele keren naar zuurstof die er niet meer lijkt te zijn. “Allez. Speciaal. Een combinatie van Peeters en Duyster had ik nooit zien aankomen”, beken ik.

“Ik ook niet, maar het is nodig”, zegt Duyster. “Ze willen Annemie weg bij Radio 1 en ik moet daarbij helpen. Annemie is een heks, iedereen wil haar buiten. Maar haar trouwste fans steunen haar fanatiek. Zolang die er zijn, zit zij gebeiteld.”

Vergif

“Is die haat jegens Annemie niet wat overdreven? Zó erg is ze toch niet?”, sus ik.

Duyster deinst achteruit. Haar frons drukt argwaan uit. “Jij… Jij bent toch geen fan?”, vraagt ze.

“Neen, natuurlijk niet. Maar als ik haar stem hoor op de radio, voel ik niet de aandrang om mijn auto in volle vaart te parkeren tegen een groep schoolgaande kinderen.”

Ayco Duyster fluit van bewondering. “Slechts enkelingen hebben voldoende zelfbeheersing om te weerstaan aan het vergif van Annemie Peeters”, zegt ze.“U kruipt wel met haar in een studio”, zeg ik. “Hoe schikt ú dat te overleven?”

Ongedurige grijns

“Ik zal zaadjes van duisternis planten in de harten van de luisteraars”, glimlacht ze.

Ik hoor ergens in mijn achterhoofd een eurocentje stuiteren. “Het management van Radio 1 hoopt op een Duyster-effect bij de fanbasis van Annemie Peeters?”, gok ik. “Zodat ze haar zonder verzet kunnen verbannen naar een postje waar ze minder schade zal aanrichten, bijvoorbeeld als schminkster of parkeerwachter?”

Duyster knikt niet, maar knipoogt wel. Haar rustige glimlach wordt een ongedurige grijns. “Zo ver hoeft het niet eens te komen”, zegt ze.

Ik wil nog een vraag stellen, maar Ayco Duyster kijkt op haar horloge. “Nu moet ik echt naar de Brico”, zegt ze. “Enkele potten zwarte verf gaan kopen voor de studio. En een koord dat sterk genoeg is om het gewicht te dragen van Annemie Peeters.”