Op zijn vierde album ‘Dans & Dwaal’ voegt Geert Verdickt weer heel wat kleuren toe aan het spectrum dat Buurman al was. Tourquoise en blauw zijn de kleuren deze keer, vertelt hij ons. Maar er is meer, er zit ook een hele duidelijke rode draad in de plaat: een pleidooi voor verbeelding en tegen meetbaarheid. 

Bijna een jaar geleden spraken we Geert Verdickt en Stef Bos voor een dubbelinterview, want de twee stonden op het punt om samen op tournee te vertrekken. Eén stop op die rit stond met stip op de kaart aangeduid: Zuid-Afrika. Voor Stef Bos een tweede thuis, voor Buurman een eerste keer. Dus vragen we nu: hoe was het?

Geert Verdickt: Je weet dat ik veel met beeld werk, ik werk nog altijd veel als cameraman, en dat maakt mij heel gevoelig aan hoe een omgeving eruit ziet. Zuid-Afrika vond ik heel kleurrijk en vol contrasten, letterlijk en figuurlijk. Opvallend kleurrijk. Ken je de Zuid-Afrikaanse zanger Johannes Kerkorrel? Die heeft een nummer, dat heet Hillbrow en Stef en ik hebben een drietal weken verbleven in Kaapstad om de voorstelling voor te bereiden, we hebben toen een bezoek gebracht aan Hillbrow. Wel, die ziet er exact zo uit als in dat nummer beschreven wordt.

Maar behalve Zuid-Afrika denk ik dat vooral Stef Bos zelf de grootste invloed op mij heeft gehad, ook in België en in Nederland. Als je onderweg bent met iemand die je voortdurend een spiegel voorhoudt, iemand die je voortdurend vertelt dat je al wat niet essentieel is, moet strippen: dat neem je mee. En naar mijn gevoel staat er niets op het nieuwe album dat niet essentieel is, al de rest is gestript.

Pleidooi voor verandering

Ik heb de indruk dat er meer dan ooit tevoren een rode draad in de plaat zit. Heel eigentijdse nummers als de jachtigheid van onze samenleving, hoe we daar samen aan ten onder gaan en hoe we meer tijd zouden moeten nemen om ons te laten overvallen, om te genieten. Is dat bewust of is dat er per ongeluk ingeslopen?

Verdickt: Als ik de plaat zelf mag omschrijven, dan noem ik ze een pleidooi voor verandering, voor verbazing en verbeelding. En automatisch dus ook tegen de meetbaarheid en de efficiëntie die we vaak zoeken. Je moet je openstellen voor dingen, maar vooraleer je dat kan doen, heb je er wel tijd voor nodig. Verbeelding moet geprikkeld kunnen worden, verwondering moet je kunnen overvallen. Weet je, ik heb ook wat persoonlijke hobbels meegemaakt het afgelopen jaar en dat is ook wel één van de redenen dat die thema’s zo sterk in de plaat zitten.

In Alles wat je niet kapot maakt zing je dat alles wat je niet kapot maakt, je sterker maakt.

Verdickt: Zeker. Heb je die beelden ooit gezien van die vader die, na de aanslagen in Parijs in november 2015, bloemen ging neerleggen met zijn zoontje? Die beelden zijn toen de wereld rond gegaan. “Zij hebben geweren, wij hebben kaarsen en bloemen”, zei die vader. Zijn vader wees hem op alle mensen aan de Place de la République rond hen die bloemen neerlegden als teken van een strijd tegen de wapens. “Ah”, zei het jongetje daarop, “Dus bloemen beschermen ons.’ Sommigen mensen vinden dat naïef. Ik niet. Geloven in de kracht van verbeelding: ik vind dat mooi. En nodig.

In hetzelfde nummer zing je ook “Breken is gewoon een kwestie van tijd.” Dus eigenlijk is het: Alles wat je niet kapot maakt, maakt je sterker. Tot op een bepaald punt.”?

Verdickt: Iedereen bereikt ooit een breekpunt. Je kan niet blijven slikken en incasseren zonder ergens te breken. Maar het breken mag niet het eindpunt zijn. Je moet een manier gaan zoeken om jezelf terug te vinden. En dat is moeilijk, zeker, maar de oplossing kan evenzeer variëren dan de oorzaak, die hoeft ook niet meteen aanwijsbaar te zijn.

Ik heb een depressie gehad. Ik deel mijn leven nu anders in, doe ook vrijwilligerswerk waar ik veel voldoening uit haal.

Verdickt: Dan zit je ‘r boenk op en kan je plaatsen wat ik net zei. Ik heb een auto-ongeval gehad in januari en dan denk je toch even dat het écht wel allemaal snel voorbij kan zijn.

Mijmeren, dromen en dwalen

Vergankelijkheid is ook een thema op de plaat, bijvoorbeeld in Kuiltjes Als Ze Lacht. Dat nummer deed me wat denken aan Speling Van Het Zonlicht, dat ook zeven jaar geleden al op plaat is uitgekomen. Van snel voortschrijdende tijd gesproken.

Verdickt: Haha, ja. Kuiltjes Als Ze Lacht gaat inderdaad heel erg over vergankelijkheid. In dit geval werd het getriggerd door een foto op Facebook van iemand die je al heel erg lang niet meer gehoord of gezien hebt en je vraagt je af hoe het met haar zou gaan. Iedereen heeft wel zulke mensen, in dit geval was het een vriendin. Ik heb vaak stilgestaan bij tijd en vergankelijkheid voor deze plaat. Dingen gaan voorbij, maar da’s ook niet altijd een slechte zaak.

De eerste single was Dans & Dwaal, dat is wel met voorsprong het nummer dat er het meest uit springt, dat het meest afwijkt van wat je eerder al op plaat was gezet. Wilde je peilen naar reacties?

Verdickt: Peilen naar reacties niet zozeer, maar het klopt wel dat Dans & Dwaal het meest dansbare nummer op de plaat is. Ik heb die kant altijd al in mij gehad, maar dat dansbare, vurige stuk in mij is nog nooit echt eerder op een plaat belandt. Nu dus wel. In die zin is het wel een goed visitekaartje. Op eerdere platen stonden er voornamelijk rustige mijmerende nummers met één of twee nummers meer up-tempo. Nu is het andersom, zijn de nummers up-tempo met één of twee rustigere nummers.

En daarnaast zitten ook alle facetten van de thematiek van het album in Dans & Dwaal, het is ook niet toevallig het titelnummer. Het gaat over mijmeren, dromen en dwalen én het is erg dansbaar. Die combinatie beschrijft voor mij perfect dit album.

In de perstekst gaat het ergens over “zonsopgang in plaats van zonsondergang.”

Verdickt: Ja, en dat vind ik nog steeds kloppen.

Als iets klopt, is het goed

Je hebt me eens verteld dat je in het Nederlands zingt omdat je op zoek bent naar authenticiteit, naar het ontbreken van ruis. Met andere woorden: je wil dat iedereen elk woord begrijpt. Zwoeg je dan ook lang op een tekst, zoek je soms lang naar het perfecte, meest geschikte woord?

Verdickt: Normaal gezien wel. Normaal gezien is schrijven zwoegen en bijschaven. Nu was het dat helemaal niet. Ik heb al twee jaar geleden een duidelijk idee over deze plaat, ik wist ook al heel erg goed wat ik wilde vertellen. En dat maakte op één of andere manier dat de teksten er ook uitrolden deze keer. Toen ik dan begon te schaven merkte ik al snel dat de tekst er niet beter op werd. Dat het gewoon klopte zoals het al was. En als iets klopt, dan is het goed en moet je ‘r af blijven.

Buurman stelt ‘Dans & Dwaal’ voor op 19 oktober in AB Club. Tickets zijn hier verkrijgbaar.