Analyse. CD&V ligt als een gewond dier op de grond, na een stevige verkiezingsnederlaag. En net nu komt de zuil, de christelijke vakbond en de beweging, nog zout in de wonde wrijven, en hebben ze het over een “rechts, liberaal beleid”. Terwijl de vraag gerust kan gesteld worden of de zuil deze keer de partij niet mee heeft kapot gemaakt.
Adding insult to injury. Dat is wat Marc Leemans deed, door deze week, naar aanleiding van Rerum Novarum, het feest van de christelijke arbeidersbeweging, zijn analyse te gaan geven over de nederlaag van CD&V bij de verkiezingen.
De topman van de christelijke vakbond ACV, toch nauw verbonden aan de partij CD&V, deed dat met een soort gretigheid die bepaald niet verhullend was: “De vier regeringspartijen zijn afgestraft voor vijf jaar rechts liberaal beleid”, zo stelde hij onomwonden. Met andere woorden: CD&V heeft slaag gehad omdat ze rechts en liberaal waren vijf jaar lang.
Leemans blijft spijkerhard voor het regeringswerk van de afgelopen vijf jaar, op het populistische af: “Ze voerden een beleid dat niet rechtvaardig was en bijgevolg op weinig draagvlak kon rekenen. De indexsprong, het pensioengeknoei, de besparingen in de sociale zekerheid, de loonwet vol sjoemelsoftware, het onwerkbaar werk, de scheefgetrokken fiscaliteit, oplopende facturen, de patronale gunstpolitiek, …’ Gewone mensen kunnen veel verdragen. Maar behandel ze niet als imbecielen, als kiesvee”, zo zei hij op z’n speech.
Ondankbaarheid is ’s werelds loon
Binnen CD&V werden de uitspraken op huiver onthaald. Zelfs in die mate dat Hilde Crevits, vandaag hét boegbeeld van CD&V en altijd iemand die zeer goede banden met de zuil, het ACW en ACV onderhield, gewoon haar speech afzegde voor Rerum Novarum. Als signaal kan dat tellen.
Want hoe je het draait of keert, vijf jaar lang stelde CD&V zich altijd op als de verdediger van de sociale belangen en van de vakbond, binnen de Zweedse coalities. Tot ergernis soms van N-VA en Open Vld, hield Kris Peeters (CD&V) federaal erg veel tegen dat de christelijke vakbond niet zag zitten. Zowel op die sociale dossier, als op heel de puinhoop van Arco, werkte CD&V zich te pletter om de zuil ter wille te zijn.
Het antwoord was vijf jaar lang woede. Een beweging als Hart boven hard werd vanuit de zuil zelf opgezet en gefinancierd, om permanent oppositie te voeren tegen de eigen partij. Leemans was en is de immer boze man, voor wie het glas nooit halfvol was, maar eerder boordevol bittere azijn.
Het hoeft dan ook geen verbazing te wekken, dat wie bij CD&V een beetje post-electorale reflectie maakt, ook bij die moeilijke relatie met de zuil en met name de houding van Leemans uitkomt. Dat die man nu dan, met het nodige triomfalisme, van de daken schreeuwt “dat een rechts liberaal beleid is afgestraft”, was echt letterlijk de brug te ver. Geen feestje onder christendemocraten dus vandaag: de familieruzie is te groot.