Op 19 juni werd Gustavo Petro door de Colombiaanse bevolking verkozen tot nieuwe president. Zijn verkiezing is toch wat bijzonder, aangezien Petro de eerste president wordt die zichzelf aan de linkerzijde van het politieke spectrum plaatst. Maar is dit een goede zaak voor het land?

Wie is Gustavo Petro?

De nieuwe president verscheen voor het eerst ten tonele in 1991, toen hij verkozen werd tot parlementslid voor de links-nationalistische Alianza Democrática M-19. De partij vloeide voort uit de Movimiento 19 de Abril, een groepering die na het FARC de grootste guerrillabeweging in het land was.

De beweging heeft heel wat op haar kerfstok: in 1974 stalen enkele leden het zwaard van Simon Bolivar, de vrijheidsstrijder die het Zuid-Amerikaanse continent bevrijdde van de Spanjaarden, uit een museum. Op 6 november 1985 werd M-19 echter internationaal bekend, toen de beweging het Justitiepaleis in Bogota belegerde en vervolgens 25 rechters van het Hooggerechtshof gijzelde. Nadien werd het gebouw in brand gestoken en bestormd door het leger. Verondersteld wordt dat M-19 handelde in opdracht van het Medellin-drugskartel, onder leiding van Pablo Escobar.

Petro was binnen de guerrillabeweging echter één van de stemmen die de beweging richting een democratische partij duwde. Zelf studeerde Petro economie, eerst aan de Universidad Externado de Colombia en nadien een master aan de Pauselijke Javeriana Universiteit in Bogota. Hij studeerde ook nog in België, maar werkte zijn studie Economie en Mensenrechten aan de Université catholique de Louvain (UCL) niet af.

De politiek in

In de Colombiaanse politiek maakte Petro al snel furore. Tussen 1992 en 2006 als parlementslid, waar hij zich inzette om de verschillende kleine linkse partijen te verenigen tot een links blok. Nadien werd hij verkozen in de Senaat, waar hij het Parapolitics-schandaal blootlegde: verschillende Colombiaanse politici werkten samen met de paramilitaire groepering AUC (Autodefensas Unidas de Colombia), om het land te ‘heroveren’.

In 2010 zette Gustavo Petro al een eerste presidentiële campagne op poten, die hem uiteindelijk 9,1 procent van de stemmen opleverde: uiteraard niet genoeg om verkozen te geraken. In 2012 schopte hij het wel tot burgemeester van de Colombiaanse hoofdstad Bogota. Ook in 2018 poogde Petro om president te worden: dit keer strandde hij met ruim acht miljoen stemmen, of 41,8 procent op een tweede plaats.

Waar staat Petro voor?

In 2022 is het wel prijs voor Petro: hij wordt met een kleine meerderheid, 50,44 procent, verkozen tot Colombiaans president. Zelf schoof de president enkele thema’s naar voren waar hij op wou inzetten.

Eerst is er de landbouwhervorming. Petro oordeelt dat het land nog steeds lijdt onder het ‘narco-latifundisme’. Een latifundium was ten tijde van het Romeinse rijk een grootschalig landbouwbedrijf, wat zo kan leiden tot een quasi-monopolie in de landbouw. Bijzonder kwalijk wordt het dan ook als zo’n latifundium wordt aangestuurd door de drugskartels. Petro belooft nu de landbouw in het land te democratiseren, en zo 15 miljoen hectare grond terug vruchtbaar te maken.

Een tweede verkiezingsbelofte is een einde te maken aan olieontginning. Colombia, een land met een gigantische olievoorraad, is te afhankelijk geworden van de fossiele brandstof, oordeelt Petro. Fracking wordt een halt toegeroepen, grote mijnbouwprojecten zullen geen vergunningen meer krijgen. Wat Petro echter lijkt te vergeten is dat het land 54,6 procent van alle exportinkomsten haalt uit de uitvoer van olie. Zijn plan om Colombia richting groene energie te stuwen wordt dan ook hevig bekritiseerd, en Petro zelf ontvangt met de regelmaat van de klok doodsbedreigingen.

Petro wil duidelijk de man van de hervormingen zijn. Want naast de landbouw en de energievoorziening, moeten ook het belastingsysteem, het grotendeels geprivatiseerde gezondheidssysteem, de hongersnood, de diplomatieke relaties met Venezuela en de gelijkheid tussen man en vrouw herzien en hervormd worden. Heel wat hervormingen voor een periode van vier jaar.

(ddw,jvdh)