Het was de tweede keer deze maand al dat The War On Drugs in ons land waren, want toen bleek dat Vorst Nationaal in een wip en een flik was uitverkocht werd er aan het staartje van de Europese tournee van de groep nog een datum in de Lotto Arena toegevoegd. Het laatste concert van hun Europese tournee. We kregen dus een band die goed ingespeeld was en ondanks het maandenlange toeren nog geen tekenen van vermoeidheid vertoonde.
Het zal tot juni duren voor de band rond Adam Granduciel weer in Europa te vinden zal zijn, dus Rock Werchter lonkt. Het feit dat The War On Drugs niet één, maar twee arena’s heeft laten rondlopen, bewijst dat ze materiaal zijn voor de Main Stage en dat elke tent te klein zal zijn. Zij bewezen op hun beurt dat ze dat best aankunnen, die grote mensenmassa’s.
Het gaspedaal nog wat dieper in
Ze zijn groot, de nummers van The War On Drugs, en op ‘A Deeper Understanding’ misschien zelfs nog iets groter dan op ‘Lost In The Dream’, maar dat resulteerde in de eerste nummers vooral in een galm die de secuur opgebouwde songs van The War On Drugs geen eer aandeed. Het eerste nummer waarbij we helemaal mee waren was An Ocean In Between The Waves (nr. 4 op de setlist), opnieuw een voorbeeld van een nummer dat ruim de tijd neemt om laagje boven laagje te leggen tot de absolute climax waarbij de gitaarsolo’s je om de oren vlogen.
Een ander hoogtepunt was zeker Red Eyes dat – uiteraard – op gejuich werd onthaald. Nooit eerder hebben we ’t nummer straffer live gehoord, want net wanneer jij denkt dat ze nu toch niet meer strakker kunnen gaan spelen, duwen ze ’t gaspedaal nog iets verder in. Hetzelfde met Under The Pressure, dat een minutenlange intro meekreeg én waar in het middenstuk een minutenlange saxofoonsolo werd ingebouwd zodat dat nummer niet afklokte onder de tien minuten. Under The Pressure werd zo groots dat we ’t niet vreemd hadden gevonden als er een confettikanon aan te pas gekomen zou zijn.
De eenvoud siert
Dat na die Under The Pressure nog het stille Clean Living volgde als afsluiter van de reguliere set leken velen vreemd te vinden. Wij vonden het perfect passen in de eigenzinnigheid van The War On Drugs. Op een ouderwetse maar mooie manier stelde Adam Granduciel zijn bandleden één voor één voor terwijl die rustig verder speelden. Op het einde werd de crew bedankt en stonden al die leden te applaudisseren. Kijk, dat vinden wij mooi.
Aan het einde deden ze het trouwens opnieuw door In Reverse als laatste te spelen. Waar de meeste andere groepen hun meest opwindende nummers tot het laatst bewaren, zorgden The War On Drugs ervoor dat we ontspannen huiswaarts konden keren. Die rustigere nummers bewijzen ook dat The War On Drugs het ook zonder dat minutenlange opbouwen naar een climax toe kan. Het wondermooie Knocked Down was eerder die avond ook al een bewijs geweest: de eenvoud siert. Een pianootje, een gitaartje en die mooie stem en helemaal niets van laagjes die op elkaar gebouwd worden. Het voordeel aan die trage ingehouden nummers is dat je dan ook eens naar de teksten van Granduciel kan luisteren, want die zijn mooi, maar als ze verborgen zitten onder dertig lagen weliswaar prachtige muziek gaan ze soms een beetje verloren.
Hét wonder van het muziekjaar 2017
De kritiek klopt: een aantal van de nieuwe nummers lijkt op elkaar, Holding On en Nothing To Find, bijvoorbeeld. Maar anderzijds is daar ook hét wonder van het muziekjaar 2017: Thinking Of A Place, Een nummer van ruim elf minuten waarin niet bijster veel gebeurt dat het toch tot radiohit schopt: het is niet uit te leggen en het lijkt een statement. Ook in de Lotto Arena werd het nummer vanaf de eerste noten op gejuich onthaald. Een projectiedoek kwam naar beneden, de spots kleurden paars en roze en we droomden collectief weg op een nummer van ruim elf minuten waarin niet bijster veel gebeurde. Zo zouden er meer moeten zijn.
Nummers als Under The Pressure aan het ene uiterste en Thinking Of A Place aan het andere uiterste bewijzen dat er heden ten dage geen andere band is als The War On Drugs. Ze hebben moed en durf en ze doen het op hun manier. En er is niemand anders die het zoals hen doet. Natuurlijk is het wennen om ze op steeds grotere podia te zien terwijl shows in AB en Botanique nog niet gek lang geleden zijn. Maar ze kunnen ’t wel en we gunnen ’t hen.