Films van de week: ‘Greta’ en ‘Dragged Across Concrete’ zijn twee genre-oefeningen waar de fun vanaf druipt

De films van de week zijn deze week twee betere genrefilms. Allebei dubieus, allebei interessant. Greta is een b-film/thriller en Dragged Across Concrete zorgt op zijn eentje voor de verrijzenis van Mel Gibson én Vince Vaughn en met zijn lang uitgesponnen scènes en spitse dialogen doet regisseur en scenarist S. Craig Zahler – het is zijn derde film – erg aan het beste werk van Tarantino denken.

Dragged Across Concrete: cynisch en ruw, maar ook inventief en spannend in al z’n traagheid

Laten we beginnen bij Dragged Across Concrete. Hoe zat het ook alweer met Mel Gibson? Ooit een Oscarwinnaar, daarna had hij problemen met de fles en heeft hij de stempel van antisemiet gekregen omdat hij tijdens een arrestatie antisemitische opmerkingen gemaakt zou hebben.

Ondertussen lijkt Mel – 63 ondertussen – er toch weer wat bovenop en mag hij beginnen aan zijn tweede leven in Hollywood. In 2017 werd hij door de Academy zelfs weer genomineerd in de categorie Beste Regie voor Hacksaw Ridge. Ook als acteur lijkt hij weer mee te mogen spelen, want naast deze Dragged Across Concrete – waar Gibson’s bedrijf Icon Films zelf distributeur voor speelt omdat geen enkele studio het wilde doen – komt ook The Professor And The Madman er binnenkort aan, waarin Gibson professor James Murray speelt, de eerste die het wilde presteren om een woordenboek der Engelse taal geschreven te krijgen: de Oxford Dictionary.

In hoeverre Mel Gibson echt zo’n verschrikkelijke klier is dan die paar uitschuivers doen vermoeden zullen we nooit weten maar in Dragged Across Concrete speelt hij een politieagent van de harde soort, wat de geruchtenmolen weer kan doen aanzwengelen of het nu de acteur of het personage is dat we hier horen praten. In een straffe openingsscène zien we Mel Gibson als de doorwinterde politieagent Brett Ridgeman een arrestant iets té hard aanpakken. Eén van de buren heeft het hele gebeuren gefilmd en niet veel later worden ze bij hun overste geroepen, chef Calvert (Don Johnson). Zes weken schorsing zonder loon, luidt diens oordeel, al is hij het er wel mee eens dat dat vooral een politieke beslissing is.

Lionsgate

Mel Gibson en Vince Vaughn spelen hier twee harde flikken. Goeie flikken, als je naar de cijfers kijkt, maar aan een boekje met regels hebben ze geen boodschap. Ze voeren hun job uit naar eigen goeddunken. En daarnaast krijgen we ook een inkijk in hun maatschappijbeeld: er lopen veel imbecielen rond, aldus Ridgeman. En zijn partner Anthony Lurasetti stelt dat hij geen racist is, want “op Martin Luther King Day drink ik m’n koffie altijd extra zwart.” Het is een grapje, nemen we aan, maar wel eentje van de aangebrande soort. “

Zijn ze racistisch? Allicht. Maar maakt dat scenarist en regisseur S. Craig Zahler racistisch? Niet noodzakelijk. Over die eeuwige discussie zei hij zelf eens in een interview: “Ik schrijf wat ik zelf pakkend vind, en ik ga een scène, de etnische afkomst van een personage of een dialoog niet aanpassen omdat iemand het misschien op een bepaalde manier interpreteert, of zich beledigd voelt.”

Laat dit soort dubieuze personages nu net de meest entertainende films opleveren. Wat heb je aan brave hendriken als personage? Zij die altijd het goede proberen doen? Saai! Veel liever hebben we heren als Ridgeman en Lurasetti die tijdens hun schorsing een mogelijke drugsdealer in de gaten gaan houden (Lorentz Vogelmann, een rol van Thomas Kretschmann) om diens geld te stelen. Het is toch krapuul en hun loonbriefje ligt nu eenmaal veel te laag, zo praten ze voor hun geweten hun idee goed.

S. Craig Zahler weet hoe hij zijn verhaal wil vertellen en neemt graag z’n tijd. Producent Lionsgate opperde ergens onderweg voorzichtig om de film toch in te korten tot een 130 minuten. Maar Zahler weigerde, wees fijntjes op de clausule in zijn contract die hem altijd de laatste cut geeft en hield het bij 159 minuten, waarna Lionsgate opteerde voor een beperkte release. Wij steunen Zahler, want niet alleen dient de regisseur altijd het laatste woord te hebben, ook kan hij daardoor uitgebreid de tijd nemen om ook de scènes van Ridgeman en Lurasetti die surveilleren of achtervolgen lang uit te spinnen. Vince Vaugh rustig zijn roggebrood met eiersalade zien opsmikkelen is heerlijk. Gibson die daarop zegt “Eén enkele rode mier had dat sneller opgegeten” is humor. Maar dat effect krijg je alleen maar als je wel de tijd hebt genomen om tot die punchline te komen.

Lionsgate

Hetzelfde voor de finale shoot-out: de spanning zit ‘m net in de traagheid ervan. En ook de nevenpersonages krijgen een goeie achtergrond met zich mee. We begrijpen de drijfveren van Henry (Tory Kittles) die gewoon wat geld wil binnenhalen zodat zijn moeder zich niet meer zou hoeven te prostitueren. En we leven zelfs heel eventjes mee met Kelly (Jennifer Carpenter) die niet naar haar werk wil, hoewel haar ouderschapsverlof én al verlof en ziekteverlof al is opgebruikt.

Lionsgate

Voor je deze film binnenstapt willen we wel een waarschuwing meegeven: het gaat er soms behoorlijk gruwelijk en cynisch aan toe. De agenten lijken klootzakken wiens geweten achter slot en grendel zit, maar je kan het ook anders bekijken: Ridgeman leunt tegen zijn pensioen aan, ziet alleen maar de lelijke kant van mens en wereld en is met de jaren cynisch geworden. Hij heeft met uitschot te maken en uitschot hoeft niet gespaard te worden, in zijn logica. Dat verklaart ook waarom het geweld soms heftig en explosief is. Er gebeurt ergens bijvoorbeeld iets met een maag en wat darmen en had je nu echt gedacht dat die bankoverval goed zou aflopen? Nee hé.

Dragged Across Concrete is een genreoefening, maar wel een erg interessante genreoefening. We hebben deze film graag gezien net omdat hij zo lang heeft mogen duren en omdat de film nergens op haastwerk begon te lijken. In zijn traagheid vond Dragged Across Concrete zijn spanningsboog, zijn inventiviteit en soms zelfs zijn schoonheid. Meer van dit graag!

Score: 8/10

https://www.youtube.com/watch?v=Q541slLYRus

Greta: Neigend naar camp, maar ook bedreigend en amusant

Voor wie zonder voorkennis aan Greta begint is de kijkervaring nog het meest aangenaam. Greta begint als een gezellig filmpje over een goedhartig meisje – Frances, een rol van Chloë Grace Moretz – die een achtergelaten tas vindt op de metro in New York. Ze probeert de tas af te leveren bij de verloren voorwerpen, maar aan dat loket blijkt niemand aanwezig dus neemt ze de tas mee naar huis, vastbesloten ‘m af te leveren. “Dat is iets dat ze doen waar ik vandaan kom”, vertelt Frances die uit Boston afkomstig is, tegen haar vriendin Erica (Maika Monroe).

Frances brengt effectief de tas terug naar haar rechtmatige eigenaar en komt zo dus terecht bij Greta (Isabelle Huppert), een lieve oudere vrouw die in een gezellig klein huisje woont. Greta blijkt weduwe te zijn en haar dochter woont in het buitenland en is dus behoorlijk eenzaam. Frances stelt voor om opnieuw een hond in huis te nemen en biedt zelfs aan om er eentje mee uit te gaan kiezen in het asiel.

Zo begint Greta heel erg natuurlijk als een film over intergenerationele vriendschap. Maar het duurt niet lang of de film neemt een andere wending en wanneer Frances begint te vermoeden dat er toch het één en ander mis is met Greta, blijkt het oude vriendelijke vrouwtje over twee gezichten te beschikken.

Het is heerlijk spelen met clichés in Greta. Volgens ons is het echt geen toeval dat het huisje van Greta lijkt op het soort huisje waarin heksen altijd blijken te wonen in sprookjes, ergens diep in het bos. En Greta weet ook goed haar weg in de wereld van kruiden, druppeltjes en spuitjes. Frances van haar kant is een wees en vindt in Greta een moederfiguur, de warmte die ze thuis mist. De warmte van het samen bereiden van een maaltijd, bijvoorbeeld. En zo wordt het personage Greta een mengeling tussen een moderne heks en een labiele geesteszieke vrouw die gewoon naar wat gezelschap snakt.

De originele titel voor deze film was The Widow, maar Greta klinkt toch beter. Het is een naam die je tegelijkertijd agressief en lief  kan doen klinken en die dualiteit zit ook in de film. We slagen er nooit echt in om Greta te haten, we hebben er eerder medelijden mee.

Toegegeven, Greta is een film die naar de camp neigt. Soms wordt er te nadrukkelijk op het bloed ingezoomd en naar het einde toe worden de wendingen steeds ongeloofwaardiger. Maar tegelijkertijd hebben we ons effectief wel bedreigd gevoeld: hoe creepy kan Isabelle Huppert aan de overkant van een straat staan staren?

Dat de film een wel heel mager einde heeft, is waar en jammer, maar heeft de pret voor ons niet kunnen drukken. Greta is een film die ons deed voelen dat ook de acteurs en de regisseur zich er vooral mee geamuseerd hebben. En soms is dat voldoende.

Score: 7/10

Meer
Lees meer...