In de voorbije filmweek is er vooral gepraat over de Oscarnominaties, over hoe blank en mannelijk die wel weer waren. Het is waar. Dat gezegd zijnde: de uitgedeelde nominaties lijken ons ook niet onterecht. Judy, dat deze week bij ons uitgekomen is, had er twee, waaronder een winstkans voor Renée Zellweger als Beste Actrice. Adoration is een nieuwe film van Belgische makelij en ook daar speelt een straffe actrice de hoofdrol. Ze heet Fantine Harduin en ze wordt volgende week 15 jaar.

Judy: een te onpersoonlijk portret dat eigen DNA mist

Met Judy maakt de ondertussen 50-jarige Renée Zellweger haar grote comeback. Op de Netflix-serie What/If van vorig jaar na was de actrice helemaal uit de belangstelling verdwenen. In de jaren 2007 en 2010 reeg de actrice de ene na de andere flop aan elkaar. Films die niet uitkwamen, recht naar dvd gingen, neergesabeld werden door de pers én weinig opbrachten. De carrière van Zellweger was zo zwak geworden dat een mens zou gaan vergeten dat het ook zij was die in 2003 de Oscar won voor Beste Bijrol in de film Cold Mountain, nadat ze in 2002 en 2001 ook al genomineerd was voor Chicago en Bridget Jones’s Diary.

Op dat moment was Zellweger dus één van de meest succesvolle actrices. In 2010 nam ze een pauze van het acteren die zes jaar zou duren. Over die pauze zei ze in een comebackinterview in 2016: “Ik was vermoeid en ik nam de tijd niet die ik nodig had om te herstellen tussen twee rollen. De vermoeidheid haalde me in, en ik werd het geluid van m’n eigen stem beu.” Nu maakt de actrice opnieuw kans op de grootste onderscheiding die je in Hollywood kan krijgen: de Oscar voor Beste Actrice. Haar winstkansen zijn hoog ingeschat voor haar vertolking van het Hollywood-icoon Judy Garland.

Deze film focust op de nadagen van de carrière van Judy Garland. De carrière wilde niet meer vlotten, de schulden stapelden zich op, Judy dronk veel te veel en was verslaafd aan slaap- en dieetpikken, een erfenis van haar leven in de filmindustrie. Het is op het moment dat ze de voogdij over haar kinderen dreigt te verliezen aan haar derde man Sid (Rufus Sewell) dat ze besluit om naar Londen te verkassen waar ze wél nog op Judy Garland zitten te wachten om daar een aantal shows te spelen.

We vinden het spijtig om het te moeten zeggen, maar Judy is in hetzelfde bedje ziek dan de meeste biopics: de film is een erg onpersoonlijke aaneenschakeling van feiten en drama, maar dat zonder een greintje persoonlijkheid, zonder een eigen DNA, waardoor de film heel afstandelijk wordt.

Wij hadden heel graag meer scènes gezien van de jonge Judy Garland (Darci Shaw) die geleefd wordt door het schema van een filmstudio, die geen hamburger mag eten, die een nep verjaardagsfeestje moet vieren twee maanden voor de eigenlijke datum met een nep taart en die door studiobaas Louis B. Mayer (Richard Cordery) ingepeperd krijgt dat ze niet de mooiste en de magerste is en dat de mooiere meisjes staan aan te schuiven om haar plaats in te nemen. Dit zijn de scènes die bij ons het meest zijn blijven hangen, de scènes ook die meer kunnen verklaren waarom Judy de Judy geworden is die ze op het einde van haar leven was, waarom Judy Garland al op haar 47e overleed ook. Dat wordt nu hooguit even aangeraakt.

Renée Zellweger doet het goed als Judy Garland en zal naar alle waarschijnlijkheid in de nacht van 9 op 10 februari met haar tweede Oscar naar huis gaan. Het is haar gegund, want een bestaand icoon neerzetten is niet gemakkelijk.

Tegelijkertijd zien we haar zo hard wérken dat er voor ons, maar weinig natuurlijks zat in de vertolking. In vergelijking daarmee is de vanzelfsprekende aanwezigheid van Jessie Buckeley op de achtergrond als de persoonlijke assistente van Judy een opluchting. Ze krijgt weinig om handen, maar doet het hoogst haalbare met wat ze maar krijgt.

Nu we dit gezien hebben beseffen we nog maar eens hoe hard Rocketman van vorig jaar ondergewaardeerd is. Een film waarin wél een originele beeldtaal gebruikt werd, die wél een eigen smoel had en waarin het geheel wél overtuigend was. We gaan die nog eens bekijken. En oh ja, dat schabouwelijke einde heeft Judy een punt gekost.

Score: 6/10

Adoration: een waanzinnige eerste liefde

We hadden het deze week meer voor Adoration, de nieuwe film van de Waalse Calvaire-regisseur Fabrice Du Welz die hiermee de afsluiter van zijn “Ardennen-trilogie” presenteert. In Adoration woont Paul (Tomas Gloria) samen met zijn moeder (Béatrice Dalle) in een bosrijke omgeving nabij de psychiatrische instelling waar zij werkt. De enige voorwaarde is dat Paul geen contact zoekt met de patiënten uit de instelling.

Dat loopt goed tot Paul letterlijk Gloria (Fantine Harduin) tegen het lijf loopt bij een ontsnappingspoging. Paul valt als een blok voor het mooie meisje en haar rode jurkje en hij gaat helemaal mee in het verhaal dat Gloria vertelt over haar oom die aast op de erfenis van haar overleden ouders en haar opgesloten heeft in de instelling, zelfs nadat hem verteld wordt dat Gloria de werkelijkheid anders percipieert en dingen hoort en ziet die er niet altijd zijn.

Paul helpt Gloria ontsnappen en samen beginnen ze aan een helse tocht waarin dood en vernieling, buiten de wil van Paul om, ook een grote rol spelen. Het is de verliefdheid die Paul vooruit drijft, en misschien ook wel de wetenschap dat er geen weg terug is. Indrukwekkend echter is de vertolking van Gloria die voortgedreven wordt door pure angst en zelfs een complot ziet in een geringde kip.

Adoration schetst geen beeld van psychische kwetsbaarheden. Wel hoe één bepaalde psychische kwetsbaarheid bij één bepaalde persoon zich kan manifesteren. De film focust zich meer op hoe waanzinnig blind verliefdheid kan maken. Het is pas een kwartier voor het einde van de film dat hij verzucht dat Gloria “soms best lastig” kan zijn.

Aan de andere kant laat de film ook zien hoe mooi zo’n verliefdheid kan zijn. Dat zien we in een prachtige bijrol van Benoît Poelvoorde als weduwenaar die al vijftien jaar als kluizenaar in een natuurgebied leeft tussen de kraanvogels en elke dag een waanzinnig mooie ode aan zijn overleden vrouw brengt. Het is ook dat ene shot helemaal op het einde dat de meeste indruk maakt.

Het open einde zal voor sommigen een onaf gevoel met zich meebrengen. Wij vonden het wel mooi. Goed eindigen kan het verhaal van Gloria en Paul niet meer, maar zolang zij in de waan verkeren dat een happy end wél nog tot de mogelijkheden behoort, hopen wij met hen mee.

Score: 7/10