“It’s all about ethics in Game Journalism.” Ziehier de dooddoener, uitgegroeid tot tamelijk populair internet-meme, waarmee een strijd wordt geduid waarin opiniemakers, ontwikkelaars, LGBT voorvechters, atheisten, en zowat heel de gamende populatie verwikkeld zitten. Want het is een strijd, en eentje die vanop alle fronten vuil wordt gespeeld. De inzet? Niets minder dan een Betere Wereld ™, al verschilt de betekenis van het einddoel al naargelang wie je erover aanspreekt.

In de rechterhoek: gamers die hun medium willen verlossen van bemoeienis allerhande, en “het spel” vooral eerlijk willen zien spelen. Hun tegenstanders noemen hen racisten, mysogynen, aggressieve “basement dwellers”, en “nerds die zoals op de speelplaats terug kort moeten worden gehouden”.

In de linkerhoek: voorvechters voor een tolerantere samenleving, die in een heel aantal games vrijplaatsen zien voor hate speech en misbruik. Door hun tegenstanders werden ze omgedoopt tot “Social Justice Warriors”, of SJWs, een pejoratieve aanduiding voor de uitwassen die omwille van tolerantie letterlijk over lijken willen gaan.

De Context

De gamewereld is al een tijdje een miljardenbusiness, waarin goede of slechte reviews letterlijk honderden miljoenen verschil kunnen maken. De laatste vijf jaar is er echter een zeer interessante dimensie bijgekomen, namelijk het gegeven “iedereen is game-maker”. De wereld van de zogenaamde “Indies” is ontploft, en een succesverhaal als dat van “Flappy Bird” – een ontwikkelaar maakt met minimale moeite een game waaraan miljoenen mensen een dollartje spenderen – komt eigenlijk vrij veel voor.

Reviews, conferenties, panel-besprekingen spelen in zo een wereld waarin geen geld is voor marketing campagnes een nog veel grotere rol. Een goede of een slechte review maakt het verschil tussen nul inkomsten, en honderdduizenden dollars. Game journalisten en grote persoonlijkheden in de game wereld zijn degenen die de indie developers maken of kraken.

Een groot verschil met reviews van titels van de grote gameproductie huizen: in deze wereld kunnen journalisten worden omgekocht, maar het verschil tussen de mening van vele duizenden spelers (omwille van de marketing campagnes) en dat van de journalist zorgt dat deze sneller door de mand valt. In de Indie-wereld zal niemand echt opmerken als je omwille van persoonlijke connecties iemand voortrekt of wegduwt… met als gevolg dat deze praktijken onder de radar konden blijven broeien tot de zaak vorig jaar ontplofte.

Enter Zoe

Zoe Quinn, maakster van de Indie “Depression Quest” kon via verschillende mediums rekenen op lovende kritieken en promotie van haar game. Game nieuwssites als RockPaperShotgun en Kotaku, community driven selectieplatform Steam Greenlight, en development groeperingen als The Fine Young Capitalists stuwen haar en haar creatie omhoog. Zoe was het levende bewijs van een vrouwelijke developer die het in de harde mannenwereld gemaakt had.

Een paar maanden later wordt The Zoe Post gepubliceerd, waarin de developer Zoe Quinn door haar ex wordt neergezet als iemand die door manipulatie haar weg hardhandig doorheen de Indie wereld baant, in tegenstelling tot het beeld van vrouwen-in-development-activiste dat ze zelf neerzet. Ze zou affaires zijn aangegaan met prominente journalisten zoals degene van Kotaku die ook voor de lovende kritieken op RockPaperShotgun, en de weg door Steam Greenlight had gezorgd.

Haar naam komt verschillende keren terug: de women-only development groepering The Fine Young Capitalists beschuldigen haar van de groep te gebruiken voor haar eigen agenda, en bij het mislukken daarvan haar connecties te misbruiken om de groep te boycotten. The Zoe Post wordt van bij het opduiken op game forums als Penny Arcade en SomethingAweful onmiddellijk verwijderd, en wordt uiteindelijk op een wordpress account gezet. Mensen in de industrie die durven haar praktijken te bekritiseren krijgen te maken met gerichte aanvallen zoals doxxing (het publiceren van privé contact gegevens van iemand en/of zijn familie) en SWATting (in de VS het sturen van SWAT politieteams naar iemand’s privé adres), tot zelfs het inzetten van de beruchte DMCA-wet wanneer in een video een screenshot van haar game verschijnt.

De gewraakte game journalisten slaan echter terug: voor de publieke opinie worden aanvallen tegen haar steeds en consequent weggezet als aanvallen tegen de aanwezigheid van vrouwen in de game-industrie. Iets wat bijna automatisch en onmiddellijk voor enorm veel sympathie zorgt. Ook wordt een Vijand (met hoofdletter v) neergezet in de vorm van 4chan, 8chan en andere *chans, picture boards die zich ongecensureerd uitlaten over alles waarover nette mensen meestal willen zwijgen. Een oorlog tussen “de male facist pigs” van 4chan, en de “kwetsbare, zichzelf zoekende zachte mensen” van tumblr nog vers in het geheugen heeft niemand het moeilijk met de stelling dat 4chan zich ook schuldig maakt aan het doxxen van Zoe. 4chan zelf echter ontkent… wat vreemd is aangezien 4chan zeer graag dit soort van acties opeist.

We spreken midden 2014, en de industrie bestaat op dit moment uit het Zoe kamp, en het GamerGate kamp. De game media, zij die het meest te verliezen hebben aan de beschuldiging van corruptie, proberen GamerGate te censureren. Ondertussen duiken meer verhalen op over de kruisbestuiving van journalisten van Kotaku, RockPaperShotgun, Polygon, Gawker, en de lijst blijft groeien. De groepsnaam “GameJournoPros” duikt op als een privé google group waarin een honderdtal schrijvers, bloggers en editors van verschillende game nieuwssites een richting geven aan wat precies te promoten, en wat niet.

Enter Anita

Tijdens de furore post Anita Sarkeesian, van Feminist Frequency de eerste van haar “Tropes vs women in video games” serie. Hierin wordt aangeklaagd hoe in moderne games de vrouw gedegradeerd wordt tot te misbruiken speeltje. Uit verschillende games worden shots gehaald waarin vrouwen het inderdaad hard te verduren hebben, van typische macho invloeden, tot vreselijk misbruik.

Deze paragraaf als opiniemaker: één van de besproken games was Dragon Age, een roleplay game waar mannen en vrouwen als even heldhaftig, even sterk, en (ook) even misdadig worden neergezet. De getoonde scene was waar de held (m/v) een bordeel binnenstapt waar hij een keuze kan maken uit ofwel een selectie vrouwen, ofwel een selectie mannen, ofwel een enkele verrassing (een kale dwerg in een vreemd kostuum, don’t ask). In Sarkeesian’s versie van de scene was de held een man, en werd de selectie gemaakt uit de vrouwen… waarmee volgens haar werd aangetoond dat het hele spel Dragon Age seksistisch was.

Halfweg tijdens de reeks meldt ze dat ze via twitter wordt bedreigd, wordt gedoxx’t, en dat ze met haar familie moet vluchten/verhuizen naar een geheim adres. The Verge, zuster-site van Polygon verbindt deze bedreigingen met GamerGate en 4chan. Op 4chan zelf komt de eerste vermelding van deze bedreigende tweets maar 12 uur nadat ze werden gescreenshot door Sarkeesian terwijl, opnieuw, 4chan er normaal als de kippen bij om dit soort acties op te eisen. De link tussen bedreigingen versus vrouwen in de game-industrie en GamerGate had zich echter voorgoed vastgezet, en de gewraakte game moguls aarzelen niet.

Het geeft aanleiding tot een heuse haat-campagne vanuit de clique van game-journalisten, getiteld “Gamers are Dead”. Deze campagne was zodanig massief dat ze doorsijpelde tot in de reguliere media, zoals bij ons De Morgen, waar plots iedereen kon lezen wat een vreemd en te mijden volk gamers wel niet waren. De haat-campagne gaat zo ver dat er wordt gepleit om gamers publiekelijk klein te pesten (“shame and degrade them into submission”).

Aangezien deze campagne Anita Sarkeesian als front gebruikte, krijgt ze onvermijdelijk steun vanuit de hoek van LGBT vechters, feministische actievoerders en progressieven die in GamerGate de ontdekking lezen van een onaangeboorde bron te verlichten nerds en mafkezen.

Ondertussen vertakt het echte GamerGate, het schandaal van corruptie van game journalisten en opiniemakers naar Reddit, Wikipedia en GitHub. Volgens Wikileaks zijn er zelfs links naar Google en de BBC.

Enter Randi

Aangezien de strijd “on the internet” gevoerd wordt, kan geen van de twee kampen beweren dat ze enkel lievertjes in de gelederen heeft. En aangezien de strijd gevoerd wordt onder het mom van de te bevrijden vrouw/LGBT/minority group versus de bange blanke gamer, ontaardt deze in ongebaseerde beschuldigingen en hate speech.

Developer Randi Harper is het beu, en ontwerpt ggautoblocker. Dit is een constant geupdate lijst van twitter handles die kan gebruikt worden door eender wie om deze handles automatisch te blokkeren. De logica hierin is zeer mccarthyiaans (naar de amerikaanse senator McCarthy die in de jaren ’50 de heksenjacht op “de communisten” organiseerde): vertrekkende van een aantal kernfiguren in GamerGate, worden al hun volgers ook geblokkeerd, in tweede instantie ook de mensen die daarmee gelieerd zijn en tweeten met de hashtag #GamerGate, enzoverder. Uiteraard zorgt dit voor een heel aantal ongewenste blokkeringen, wat aanleiding geeft tot de hashtag #AreYouBlocked.

Harper’s antwoord: ook degenen die deze hashtag bezigen worden toegevoegd aan de blocklist. Door jezelf te associeren aan GamerGate, kom je op de Zwarte Lijst.

Nu, wetende dat het anti-GamerGate kamp vooral de strijd voor vrouwenrechten als wapen gebruikt, dan weet je ook dat de afnemers van deze Zwarte Lijst menen dat ze Het Internet hiermee een dienst bewijzen. De afnemers zijn niet van de minsten: The Guardian, Raspberry PI, de internet game developers association. Associeer je jezelf met GamerGate, dan kan je door de zwarte lijst als een paria worden behandeld. Een praktijk die weinig verschilt met de eerder genoemde lijsten van communisten die uit de staat moesten worden gejaagd.

Tussentijdse balans

GamerGate is far from over. Het internet is een plaats waar oorlogen hard worden gevoerd, waar mensen die denken beschermd te zijn door anonimiteit volledig kunnen ontsporen en zaken kunnen zeggen en doen waar ze in het echte leven niet van zouden durven dromen (ook bekend als John Gabriel’s Greater Internet Fuckwad Theory). De lynchpartijen op sociale media zijn hier maar één praktisch voorbeeld van.

Trek de redenering door naar competitieve online games, en het wordt nog erger. Als je kinderen Halo (of een andere shooter) online spelen, vraag dan eens om er bij te komen zitten en de koptelefoon even te mogen opzetten; hun verschrikte horror-blik zal boekdelen spreken. Elke speler van MMO of MOBA games weet perfect hoe agressief het eraan kan toe gaan. Jijzelf (en meestal ook je moeder) zijn regelmatig het mikpunt van spot, beledigingen en bedreigingen wanneer je iets “fout” doet. En oh wee als je een vrouw bent, vraag de mensen van Fat, Ugly or Slutty maar wat voor vuile reacties dan gegeven worden.

Dit bestaat, dit is een probleem en dit moet worden aangepakt. Maar dit is niet de bottomline van GamerGate. Alle framing, sfeerschepping en intentieprocessen ten spijt gaat het niet over vrouwen in games, het gaat niet over Zoe, Anita, of Randi. Het heeft niets te maken met het feit dat dertienjarigen, of sommige dertigjarigen, zonder toezicht op online communities worden losgelaten en denken dat ze er zich alles kunnen veroorloven.

GamerGate gaat over een revolutie van gamers tegen zij die dachten dat ze hun konden manipuleren, die dachten dat ze door onderlinge afspraken te maken de industrie konden sturen en hiermee veel geld in hun zakken konden steken.

GamerGate gaat over de strijd tegen de grote game media moguls: Kotaku, RockPaperShotgun, Polygon, Gamasutra, NeoGAF en Ars Technica.

GamerGate is about Corruption in Game Journalism, degenen die anders beweren hebben redenen om erover te liegen.