De ene komt uit de reclamewereld, de ander is filmcomponist. Bij toeval kruisten hun wegen elkaar en plots waren ze HAEVN. Het gaat Marijn van der Meer en Jorrit Kleijnen in Nederland al stevig voor de wind en ook bij de makers van Riverdale kwam de Nederlandse groep al op de radar terecht. Nu willen de heren de temperatuur eens komen meten in België met het debuut ‘Eyes Closed’ onder de arm. Wij schoven aan.

Marijn van der Meer: Jorrit en ik waren het resultaat van een blind date. (lacht) Jorrit moest muziek maken voor een film en toen zei de opdrachtgever: “Ik vind het mooie muziek, maar hier moet je een liedje van maken.” Jorrit kan dat niet, Jorrit maakt muziek en dus zei de opdrachtgever: “Ik kon nog wel iemand die goed kan zingen.” En dat was ik dus.

Ik kende hem toen nog niet, ik kreeg een email, heb geluisterd en ik kreeg meteen kippenvel. Ik ben naar mijn studiootje gerend, heb opgenomen wat er in me opkwam en heb dat teruggestuurd. En zo hadden we dus samen iets nieuw gecreëerd. We hadden elkaar muzikaal gevonden en gelukkig klikte het later ook in het echt. (lacht)

London Grammar en Riverdale

Jullie eerste singles zijn uitgewerkt met Tim Bran die ook al met London Grammar heeft gewerkt. Dat London Grammar-gitaartje hoor ik wel vaker terugkomen bij jullie. Ben je nu al aan het dromen van een duet met Hannah Reid?

Marijn: Dat zou ik wel willen, ja! Die stem, jongen. We hebben London Grammar op Lowlands gezien en dat was helemaal geweldig. Het is een carrière om van te dromen hé.

Jorrit, je bent filmcomponist, maar je maakt ook popmuziek. Kan je die twee verschillende soorten benadering van muziek makkelijk combineren?

Jorrit: Voor mij gaat dat heel intuïtief. Al zou ik het willen, ik zou die filmische benadering van muziek niet kunnen uitschakelen. Ik denk eerder in strijkers en in synths dan dat ik aan een gitaar- of een drumlijntje denk. We proberen nog altijd concessieloze popmuziek te maken. Er is al op blogs gereageerd dat het wel heel erg lang duurt voor een nummer als The Sea of Love Is A Game begint. Maar dat is precies de bedoeling. Onze filosofie is dat de climax van muziek harder binnenkomt als je ‘m er langzamer in masseert.

In een interview met Dansende Beren zeg jij Jorrit, dat als jullie geweten hadden dat het zoveel op de radio gedraaid zou worden jullie er nooit zo’n lang instrumentaal stuk hadden ingestopt. Terwijl het misschien net dat is wat de mensen zo aanspreekt. Je weet het nooit.

Jorrit: Inderdaad. Het moet blijven gaan om authenticiteit, want dat is wat de mensen voelen.

Marijn: Het is een moeilijk evenwicht, want je mag niet de radio bezig zijn. Anderzijds weten wij ook dat als we een nummer te moeilijk of te lang maken dat het dan niet gedraaid zal worden. Dus, besloten we al heel snel, maken wij gewoon wat we zélf mooi vinden. Wij moeten er een goed gevoel bij hebben en pas als dat goed zit zal het ook andere mensen een goed gevoel kunnen geven. Fortitude is heel veel gedraaid in Nederland, dat is het beste bewijs dat het kan, los van alle conventies.

Fortitude is in Riverdale gebruikt, in de openingsscène van het tweede seizoen. Riverdale komt op Netflix en dus was jullie nummer plots in heel veel landen te horen. Zijn daar nu aanwijsbare effecten van?

Jorrit: We hebben er een aantal mailtjes over gehad en toen de aflevering net verschenen was zagen we wel een piekje in de Facebook-likes, maar om heel eerlijk te zijn is het geen game changer geweest. Wél voor ons gevoel en voor de muziek die wij in al onze onzekerheid maken omdat het nummer opgemerkt is door één of andere productiemedewerker in Amerika, maar het is nu niet dat we een wereldtournee kunnen starten.

Op YouTube las ik een comment waarin geopperd werd dat Fortitude waarschijnlijk geïnspireerd was door Ludovico Einaudi. Het was een naam waar ik tot dan toe nog niet aan gedacht had, maar toen ik het opnieuw beluisterde, hoorde ik het wel.

Jorrit: Ik vind het ook prima om te lezen. Die man is een inspiratie. Maar inspiratie is nog geen plagiaat.

Marijn: We zijn ook altijd heel open over die dingen. We zijn ook met opzet met Tim Bran gaan werken omdat we het geweldig vonden wat hij voor London Grammar had gedaan.

Jorrit: We letten er ook wel op dat we voldoende dingen anders doen. Zo hebben we bijvoorbeeld al een mannelijke zanger.

Het “momentum”

Heb jij je stekje nu gevonden als frontman? Plots stond je wel echt in de schijnwerpers.

Marijn: En heel snel ook. Onze eerste optredens waren meteen druk bezocht. Mensen konden al meteen iets meezingen, dat vond ik heel vreemd. Daar hebben we allemaal onze draai in moeten vinden, als band. Het fijne is dat we met zijn allen zijn gegroeid.

Bij groepen die heel snel erg populair worden heb ik soms het gevoel dat het voor de groep zelf te snel gaat. Dat ze geen grip meer kunnen houden op de situatie en maar meegesleurd worden. Bij jullie heb ik het gevoel dat het snel is gegaan, maar niet té snel.

Jorrit: De tijd om stapjes te kunnen zetten hebben we vooral zelf gecreëerd. Drie jaar geleden werden we om de oren geslagen met het woord “momentum”, we zouden ons momentum gaan missen. Wij wilden een album gaan maken, maar hadden nog geen idee hoe dat zou moeten gaan klinken. We moesten elkaar nog leren kennen. Het was nog géén tijd. We hebben gekozen om niet mee te gaan in het pad dat toen al voor ons uitgestippeld leek.

Marijn: We hebben twee keer geweigerd toen de radio vroeg of we konden komen spelen. “We zijn er nog niet klaar voor” hebben we toen gezegd.

Dan moet je heel sterk in je schoenen staan. Want voor hetzelfde geld hebben al die mensen gelijk en is je momentum weg en willen ze je niet meer.

Marijn: Wij hebben altijd geloofd dat als iets goed is het binnen één en twee jaar nog wel goed zou zijn.

Jorrit: Er zijn een heleboel artiesten die op dit moment trendmuziek maken. Die hun bestaansrecht ontlenen aan het feit dat ze inspringen op de huidige trend. Die “New Music Friday” van Spotify: daar kom je in als je op een bepaalde manier klinkt. Wij willen iets maken dat zo authentiek is dat de tand des tijd zal doorstaan. Je kent Frozen van Madonna, neem ik aan? Dat is twintig jaar oud nu en in dat nummer zit alles wat wij nu ook proberen doen. ‘Ray Of Light’ is ook gewoon met voorsprong de beste plaat van Madonna.

We Are is één van mijn favorieten op de plaat. Misschien is dat wel het nummer dat het beste die samensmelting tussen “haven” en “heaven” waar de groepsnaam voor staat verwoordt.

Marijn: Wat je zei over die “heaven” en “haven” die in We Are inzit: zo voelen wij het ook. We hebben nog getwijfeld om ons album ‘We Are’ te noemen. Het is misschien wel het nummer waar we het meest trots op zijn, qua gevoel. We hebben We Are ook ’s nachts geschreven en ’s nachts opgenomen. De zang hebben we nog een paar keer nadien opgenomen, overdag in de studio. Maar uiteindelijk zijn we toch weer bij die eerste nachtelijke zanglijn uitgekomen. Er zat iets in dat niet te kopiëren viel.

Jorrit: Je zingt maar één keer voor het eerst. En die eerste “Baby, we’re lost/Come home with me”, die meen je nog nét iets meer dan al die keren nadien.

Wat is er zo speciaal aan de nacht wat ‘m zo geschikt maakt om te schrijven en op te nemen?

Jorrit: Dan ben je veel meer één met je gevoel. Er zit geen ruis op de kabel, de zon schijnt niet op je gezicht en je telefoon gaat niet voortdurend.

Marijn: Daarom heet onze plaat ook ‘Eyes Closed’. Het is een verzoek om je ogen te sluiten en de muziek helemaal op je te laten inwerken. Neem even rust en geniet.

Je eigen verhaal

Marijn, je teksten zijn bij momenten nogal ongrijpbaar.

Jorrit: Dat is subtiel verwoord. (lacht)

Begrijp me niet verkeerd, ongrijpbaar is niet slecht. Ik heb gewoon even de openingsregels van Bright Lights als voorbeeld genomen: “Your words are high and running through a tired mind/A howling wind surrounds you.” Daar kan je heel veel bij denken en zien.

Marijn: Precies, en wij zien daar ook iets bij, bij ons gaat het ook over iets. Maar we merkten al heel snel dat mensen onze nummers heel anders gingen interpreteren, en dat vonden we helemaal geweldig. Je kan je eigen verhaal bedenken bij de liedjes. Muziek die ik vijf jaar geleden heb beluisterd in een bepaalde periode kan ofwel meteen hetzelfde gevoel oproepen, ofwel net iets helemaal anders omdat je zelf ook helemaal veranderd bent. Een tekst hoeft niemand vast te pinnen op één gevoel.

Jorrit: Wie weet wat voor gevoel jij bij We Are hebt, aan wie je denkt? Dat nummer gaat iets betekenen voor jou omdat jij jou verhaal hebt en bepaalde mensen in je leven hebt. En dat is voor iedereen verschillend.

Marijn: Het schrijven van zo’n tekst is zwoegen, hoor. Er komt veel uit ons, maar steeds moeten we blijven zoeken naar het kippenvelmoment. De juiste zin in combinatie met het juiste akkoord in de juiste melodie: daar kunnen we lang naar zoeken.

Nog een mooie, uit Back In The Water, vind ik “I’m leaving a last call for your heart.” Die is veel duidelijker.

Marijn: Back In The Water is inderdaad veel duidelijker. Het gaat om: als jij even in de put zit, dan blijf ik op je wachten. Ik vind het wel heel fijn dat mensen dat er ook uit halen.

Daniel Gibson is producer van Back In The Water. Toen ik ‘m opzocht bleek hij vooral heel veel met Within Temptation gewerkt te hebben.

Marijn: Eigenlijk heeft Daniel Gibson onze sound omarmd. Wij wilden met ‘m samenwerken om andere horizonten op te zoeken, om voor onszelf na te gaan wat er nog meer in ons zat. Dus toen we met ‘m begonnen te werken dachten wij ook dat we met een Within Temptation-achtig nummer zouden buitenkomen. Maar verre van dat. Hij is kameleon geworden voor ons, maar dat komt wel weer dat wij heel erg goed weten wat we willen.

Jorrit: Alle nummers worden ook mee geproduceerd door onszelf. Een producer is voor ons meer iemand die kan vertalen wat wij in ons hoofd hebben, maar we weten heel goed waar we naartoe willen.

In sympathieke omstandigheden

Na Nederland zijn jullie nu de eerste voorzichtige stapjes richting het buitenland aan het zetten. Hoe groot zijn die buitenlandse ambities?

Jorrit: Groot, maar tegelijkertijd willen we wel de intimiteit bewaren waarvan we geloven dat onze muziek ze nodig heeft. In Nederland spelen we nu in een zaal als Carré, bijvoorbeeld. Met rode pluchen stoelen en kroonluchters aan het plafond. Het interieur van zo’n zaal dwingt een bepaalde sfeer af.

Marijn: We zouden bijvoorbeeld – stel dat het kan – liever twee avonden in Carré spelen, dan één avond in AFAS.

Gaan er ook optredens in België aankomen? Want die zijn voor zover ik weet nog niet aangekondigd.

Marijn: We hopen natuurlijk dat zoveel mogelijk mensen ons leren kennen. We hebben bijvoorbeeld gehoord van de platenmaatschappij dat jij ons al een tijdje kende, dat was heel leuk om te horen. Het reizen tussen Nederland en België is toch nog heel moeilijk. BLØF heeft nu toevallig een hit bij jullie waardoor ze nu aan het doorbreken zijn, maar dat heeft wel 25 jaar geduurd.

Jorrit: Ik denk dat Nederlanders Belgische muziek toch vaak nog te alternatief vinden. Nederland is iets commerciëler. 3FM is ook commerciëler dan Studio Brussel. Wat denk jij, is onze muziek niet te gepolijst voor België?

Ik zie niet in waarom het niet zou kunnen. En dan denk ik zelfs op Studio Brussel én de meer commerciële stations.

Jorrit: We zijn ambitieus, maar wel op zo’n manier dat we kunnen blijven doen wat we nu doen. Het buitenland zou top zijn: België, Frankrijk en Duitsland mogen er gerust bij. Maar een continuering van wat we doen in sympathieke omstandigheden is voor mij het hoogst mogelijke doel. Ook: de continuering van ons creatieve proces. Die writer’s block bij album twee: ik hoop dat we die kunnen vermijden, maar we weten ook dat we die onbevangenheid en naïviteit waarin we het eerste album hebben gemaakt, niet meer kunnen terugkrijgen.

Marijn: We zullen blijven werken tot we overblijven met wat we echt goed vinden, daar ben ik zeker van.