Onderzoekers vinden ‘Pokémon-regio’ in hersenen bij volwassenen die als kind de games speelden

Amerikaanse onderzoekers hebben de hersenen van mensen, die als kind ‘Pokémon’ speelden, onderzocht om na te gaan of een specifieke regio in de hersenen, de sulcus occipitotemporalis, feller reageert op geanimeerde figuurtjes dan op andere beelden. Deze onderzoeksmethode heeft gezorgd voor nieuwe inzichten in hoe het menselijk brein visuele informatie organiseert. Je zou zelfs kunnen spreken van een ‘Pokémon-regio’ in de hersenen, die heel fel reageert als volwassenen, die de GameBoy-spelletjes als kind speelden, pokémon te zien krijgen.

De studie werd gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Human Behavior. De onderzoekers gingen aan de slag met elf willekeurige volwassenen, die niets van Pokémon kennen, en met elf volwassenen, die allemaal “ervaren” Pokémon-spelers zijn.

Een Pokémon-speler wordt gedefinieerd als iemand die tussen zijn vijfde en achtste levensjaar Pokémon-games speelde en er jaren later opnieuw mee begon als volwassene. Voor de volledigheid: het gaat dus om de GameBoy-spelletjes Pokémon Red, Pokémon Blue, Pokémon Green en Pokémon Yellow.

(De eerste Pokémon-film met Mewtwo krijgt een 3D-remake.)

In de eerste onderzoeksfase werd er nagegaan of de deelnemers wel effectief de namen van de pokémon kenden en dat ze bijvoorbeeld het verschil tussen een Clefairy en een Chansey, die erg op elkaar lijken, konden opmerken. Wie de strenge test niet doorstond, werd geschrapt als deelnemer van het onderzoek.

(Adidas lanceert Pokémon-schoenen: Pikachu- en Squirtle-variant.)

Veel hersenactiviteit bij pokémon

Hierna werden de hersenen van de deelnemers aan een scan onderworpen. Ze kregen in acht rondes beelden te zien van de 150 originele pokémon, die in de eerste games voorkwamen. Daarnaast kregen ze ook tekeningen van onder andere dieren, gezichten, wagens en woorden te zien.

Bij “ervaren” Pokémon-gamers reageerde een bepaald onderdeel van de hersenen veel feller bij het zien van de pokémon dan bij andere afbeeldingen. In de hersenen van niet-kenners was dat verschil in reactie op de pokémon en andere afbeeldingen zo goed als onbestaande. Het specifieke hersendeel waar onderzoek op gedaan werd, is de sulcus occipitotemporalis.

(Detective Pikachu-film gelekt op YouTube maar het is niet wat je verwacht.)

Criteria van onze grijze massa?

Dat uren, uren en nog eens uren Pokémon spelen als kind leidt tot veranderingen in de hersenen is op zich niet zo verrassend. Als je naar eender welk fenomeen of concept lang genoeg kijkt, veroorzaakt dat uiteindelijk veranderingen in de hersenen en worden de beelden diep opgeslagen in een bepaalde regio van je grijze massa.

Het is al langer bekend dat er in ons brein verschillende clusters van cellen zitten die anders reageren op bepaalde afbeeldingen. Over hoe de hersenen bepalen op welke visuele elementen ze fel reageren, zijn echter nog veel vragen onbeantwoord.

Enkele onderzoekskwesties, waar de hersenspecialisten en -researchers van dit onderzoek zich tegenwoordig mee bezighouden: wat voorspelt welk deel van de hersenen zal reageren? Categoriseren de hersenen – en ontwikkelen ze die regio’s dus – op basis van hoe bewegend of statisch de afbeeldingen zijn? Zijn de categorieën misschien gebaseerd op hoe rond of hoe lineair een bepaald voorwerp is?

(Pokémon Sword en Pokémon Shield komen eind 2019 uit voor Nintendo Switch: achtste generatie pokémon.)

Geen onderzoek op (kleine) kinderen

In het verleden pasten hersenonderzoekers andere researchmethoden toe dan met (ex-)gamers aan de slag te gaan. Het was vrij gebruikelijk om kinderen als deelnemers in te zetten omdat hun hersenen nog aan het ontwikkelen zijn. Zo konden onderzoekers nagaan welke hersenregio’s reageren op bepaalde nieuwe visuele prikkels.

Jesse Gomez, psychologie-doctoraatsstudent aan de University of California die het onderzoek leidt, is echter niet zo’n fan van die onderzoeksmethode, omdat de proef soms acht uur lang duurde, wat erg zwaar is voor heel wat kinderen. “Het lijkt een beetje onethisch om een kind acht uur per dag vast te houden en hem of haar een nieuwe visuele prikkel op te dringen”, zegt hij aan de Amerikaanse techwebsite The Verge.

(Detective Pikachu krijgt een vervolg.)

150 statische zwart-wit afbeeldingen

Gomez zat met de handen in het haar om een geschikte onderzoeksmethode te vinden, tot hij zich realiseerde dat de Game Boy-spelletje uit de jaren ’90 zich perfect lenen tot zijn wetenschappelijk domein: “Ik heb die spelletjes bijna vaker gespeeld dan dat ik boeken gelezen heb, zeker toen ik zes à zeven jaar was.”

De redenering van Gomez: die generatie van Pokémon-fans zag dezelfde beelden van zwart-wit wezentjes, die niet bewogen. Bovendien hield iedereen zijn Game Boy vlakbij zijn gezicht. Ideaal dus voor dit experiment.

(In deze Pokédex kan je je Nintendo Switch-spelletjes opbergen.)

Grootte en perspectief als voorspellers

De resultaten van dit onderzoek gaven steun aan de hypothese van de ‘excentriciteitsbias’. Die stelt dat er voorspeld kan worden welk onderdeel van de hersenen fel zal reageren op basis van de grootte van de bekeken afbeeldingen en of ze bekeken worden vanaf de voorkant of vanaf de zijkant.

(Lees hier wat het verschil is tussen Pokémon: Let’s Go Pikachu! en Pokémon: Let’s Go, Eevee!.)

Na de beelden de geluiden?

In de sulcus occipitotemporalis wordt informatie opgeslagen over afbeeldingen, waar mensen vanaf de voorkant naar kijken. Gomez denkt ook aan gelijkaardige experimenten met geluiden. Wanneer pokémon tevoorschijn komen, maakt elk van de 150 wezens een eigen, specifiek geluid. Dat zou hij graag willen testen voor de sulcus occipitotemporalis, de ‘Pokémon-regio’ in de hersenen.

(Je kan pokémon uit Pokémon Go overzetten naar Pokémon: Let’s Go op de Nintendo Switch.)

Meer
Lees meer...