De opwarming van onze aarde gaat nu ineens erg snel. Het was in februari gemiddeld 1,35 graden Celsius warmer dan “normaal”. Wetenschappers zeggen “gechoqueerd” te zijn door wat ze momenteel zien en hebben het over een “climate emergency”.

Dit weekend maakte NASA z’n data voor februari bekend, en die tonen dat het gemiddeld op onze planeet 1,35 graden warmer was dan in de periode 1951-1980. Januari was ook al veel te warm: plus 1,15 graden, en december was plus 0,97 graden.

Zelfs met de meest conservatieve schattingen, namelijk dat voor de periode 1951-1980 de aarde met 0,2 graden Celsius opwarmde sinds de industriële revolutie, betekenen de cijfers dat we de 1,5 graden opwarming nu voorbij zijn, een cijfer dat begin december nog vooropgesteld werd door heel veel landen als de maximale toelaatbare opwarming van ons klimaat.

Realiteit

De realiteit is overigens dat we al aan 1,75 graden opwarming zitten, en wellicht al flirten met de 2 graden, want recent onderzoek toont aan dat de opwarming in de 18de en 19de eeuw hoger was dan we tot nu vermoedden.

Bovendien moeten we rekening houden met een stijging van nog eens 0,5 graden die eraan zit te komen. Dat bleek uit berekeningen die begin februari bekend raakten. Die halve graad zit momenteel in de oceanen, en zelfs als we nu compleet zouden stoppen met het uitstoten van broeikasgassen, zal die opwarming plaatsvinden, want de oceanen gaan die 0,5 sowieso vertraagd vrijgeven.

Te laat

De eerste cijfers voor maart tonen bovendien dat we onverstoord doorgaan op de trend van februari: het was gemiddeld veel te warm op onze planeet. El Nino verklaart daar maar een heel klein deeltje van, daar is ondertussen consensus over.

Waar klimaatwetenschappers voor hebben gewaarschuwd en waar politici niet naar wilden luisteren, is bewaarheid geworden: alle klimaatakkoorden die de jongste tijd zijn afgesloten zijn zinloos. Het beperken van de opwarming van de aarde tot 2 graden voor het einde van de eeuw gaat niet meer, en zou zelfs niet meer kunnen als we nu meteen cold turkey gaan met broeikasgassen.

True shocker

De nieuwe cijfers van NASA worden zelfs door de sceptici onder de klimaatwetenschappers, zoals UAH’s Roy Spencer als een “true shocker” omschreven. Nochtans zat het er aan te komen. Wat in december, januari en februari in het noordpoolgebied is gebeurd, heeft wetenschappers “tegen de grond geslagen”. De winter was er consistent veel te warm. Spectaculair en onverklaarbaar te warm.

We hebben het over temperaturen die gemiddeld vier tot zeven graden hoger liggen dan normaal, afhankelijk van de plaats. In december steeg de temperatuur aan de Noordpool zelf boven het vriespunt. In januari lag de average near surface temperature boven de Arctische Oceaan gemiddelde zes graden hoger dan normaal. En in februari lagen op veel plaatsen in het poolgebied de gemiddelde temperaturen zelfs 16 graden Celsius te hoog.

Geen winter dit jaar

Klimaatwetenschappers zeggen dat, tenminste naar Arctisch normen, op veel plaatsen in het poolgebied er eigenlijk geen winter is geweest. De temperaturen van februari bijvoorbeeld zaten op het niveau van juni.

In Svalbard (Spitsbergen), de meest noordelijke permanent bewoonde plaats op aarde, was de gemiddelde temperatuur deze winter gemiddeld 10 graden hoger dan normaal. Sinds 1 december is de temperatuur daar op bijna 30 dagen boven het vriespunt gegaan. Het werd daar deze winter niet kouder dan -11,9 graden (op 21 januari). Terwijl normaal gezien de gemiddelde temperatuur er rond de -15 ligt.

En overal boven de noordpoolcirkel is er ook veel te weinig sneeuw gevallen. In Nuuk in Groenland, waar deze week de Arctische Spelen doorgaan, hebben ze sneeuw uit het noorden moeten laten aanrukken.

30 keer België

De temperaturen hebben dramatische gevolgen voor het poolijs. Dat bedekte op 28 februari 14,5 miljoen vierkante kilometer. Dat is 938.000 km² minder dan normaal. Of: een gebied dat meer dan 30 keer groter is dan België. Het ijs dat er toch is bijgekomen deze winter, is bovendien een pak dunner dan normaal en gaat dus ook sneller smelten.

Het is van zo’n dimensie dat nogal wat klimaatwetenschappers beginnen denken dat het genoeg is om een “runaway scenario” te starten: een cyclus waarbij het klimaat total loss gaat. Het poolijs reflecteert immers zonlicht en koelt zo onze planeet af.