Free Guy doet het verrassend goed aan de box office: na zijn eerste weekend draaien in de Verenigde Staten heeft de film al 28,4 miljoen dollar opgehaald en dat was een prestatie boven verwachting. Wij gaan er hier niet verder op in, want we hebben twee films gezien waar we het liever over willen hebben, maar u vindt ‘m wel hé? Hier gaan we inzoomen op I Care A Lot, met een heerlijke Rosamund Pike, en Gunda, een unieke documentaire.
I Care A Lot: Rosamund Pike was nooit leuker om naar te kijken
I Care A Lot is een bijzonder parcours aan het afleggen. De film staat op Netflix in de Verenigde Staten, Duitsland, Frankrijk en Latijns-Amerika, op Amazon Prime in het Verenigd Koninkrijk, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland en bij ons draait de film dankzij distribiteur gewoon nog in de zalen. Wij kunnen maar één advies geven: ga kijken.
Rosamund Pike is geweldig als Marla Grayson, een gerespecteerde wettelijke voogd die zich opwerpt om de financiën te beheren voor bejaarden die hiertoe zelf niet meer in staat zijn. Al snel komen we erachter dat Marla daarbij vooral zichzelf bevoordeeld: ze keert zichzelf een riant loon uit, dumpt de oudjes in een woonzorgcentrum, verkoopt in sneltempo alle bezittingen en de woonst van haar slachtoffer en dat met maar één doel: zichzelf verrijken. Wanneer ze haar oog laat vallen op Jennifer Peterson (Dianne West), een welgestelde schijnbaar eenzame oude vrouw zonder familie, blijkt er al snel meer aan de hand te zijn en moet Marla verder gaan dan ooit tevoren.
Het knappe aan het personage van Marla is haar intelligentie. Waar criminelen het in andere films vaak niet lang volhouden is omdat ze de wet overtreden en zo de ordehandhavers achter zich aan krijgen. Dan weet je: dit zal niet lang duren. Marla Grayson gebruikt de procedures die er zijn in haar voordeel, werkt met gerechtelijke procedures en beweegt zich binnen de grenzen van een wettelijk bepaald kader. Dat Marla er altijd onberispelijk uitziet, vergroot haar geloofwaardigheid en maakt dat ze met de dingen blijft wegkomen.
De strijd tussen Marla Grayson en Roman (Peter Dinklage) die zich ontwikkelt, is eigenlijk een vorm van schaken. Hoe veel stappen denkt de ander vooruit? Hoe flexibel is de tegenzet? Het is heerlijk om Rosamund Pike voor het eerst sinds Gone Girl nog eens een onverbeterlijk slechte vrouw te spelen, maar wel een schurk waar je respect en bewondering voor kan opbrengen. Pike had het niet beter kunnen doen, haar Golden Globe voor Beste Actrice is dan ook helemaal terecht.
Naarmate de film zijn einde nadert volgen de ontwikkelingen elkaar in een steeds sneller tempo op, en hier en daar neemt scenarist en regisseur J Blakeson wel een erg scherpe bocht, maar de film gaat zo snel vooruit en blijft zo leuk dat dat zelfs niet meer uitmaakt.
Score: 8/10
Gunda: een uitdaging, maar net door de zeldzame traagheid een wondermooie film
Gunda is een Noorse film over het leven van een zeug op een boerderij die de zorg draagt voor haar negen biggetjes. Verder komen er nog wat koeien in beeld en een kip met één poot. Nergens hoor je dialoog, een commentaartrack ontbreekt en je hoort enkel wat achtergrondgeluiden.
Net door zijn uniciteit – dit hadden we echt nog nooit gezien! – is Gunda een documentaire die al eventjes over de lippen gaat. Topregisseur Paul Thomas Anderson en acteur Joaquin Phoenix hebben zich al vroeg geuit als grote fan van de film en bij dat rijtje hebben onder andere Alfonso Cuarón, Gus Van Sant, Pawel Pawlikowski (van Ida en Cold War) aangesloten. Phoenix was zodanig onder de indruk van wat hij gezien had, dat hij aan boord kwam als executive producer.
Toen we aan de film begonnen, hadden we nooit vermoed dat Gunda ons zo zou raken, anderhalf uur zou kunnen blijven boeien én achteraf nog zou bijblijven. Wat is er immers zo bijzonder aan een varken die haar biggen grootbrengt? Wel, het is net de traagheid die Viktor Kosakovskiy (de regisseur) aan de dag legt, die maakt dat je je na een tijdje aan zijn tempo aanpast. Als dat lukt zie je de wonderen van de alledaagsheid, de schoonheid van een kip die aarzelt vooraleer ze de ene poot voor de andere zet, de schoonheid van Gunda die zich op haar zij legt zodat haar biggetjes kunnen zuigen.
Het mooie eraan is dat we als kijker gedwongen worden om te kijken. Velen van ons zullen dat voor het eerst doen, want hier in het westen vinden we koeien, kippen en varkens te gewoon om naar te kijken. We kijken liever naar walvissen, haaien of een jachtluipaard die zijn prooi verorbert op National Geographic. Waardoor nog maar zeer weinigen van ons kunnen zeggen dat ze de ‘alledaagse’ dieren nog echt kennen.
De vanzelfsprekendheid waarmee de dieren hun dagen doorbrengen is van een grote schoonheid. Gunda heeft maar één doel in het leven: haar biggetjes grootbrengen. Dat doet ze zonder babyborrel, communiefeest, midlifecrisis of echtscheidingsperikelen. Ze stelt zich ook geen existentiële vragen over haar bestaan, haar waarde of haar zelfontplooiing. Ze doet gewoon wat ze geacht wordt te doen.
Het is pas wanneer de mens bruut inbreekt in deze idyllische schoonheid dat we lawaai op de geluidsband horen en dat de rust van de vorige 85 minuten doorbroken wordt. De laatste minuten van de film zien we Gunda doelloos rondlopen. Maar we weten ook: de volgende dag zal ze weer opstaan en zich weer aan haar natuurlijke taak kwijten.
Ofwel lukt het om je je te laten meevoeren op de beeldenstroom. Ofwel is dit een slaapverwekkend saaie zit. We hopen dat er voldoende mensen zijn die deze uitdaging aandurven en voor Gunda zullen kiezen in een zomer vol blockbustergeweld. Het zullen 90 onvergetelijke minuten worden.
Score: 8/10
Het aantal vertoningen van Gunda is beperkt. Bekijk hier waar je de film kan bekijken.