Serie om dit weekend te bingewatchen: ‘Tales Of The City’, een dosis nostalgie in een veranderde wereld

Let’s Go To San Francisco van The Flowerpot Men of Scott McKenzie die met het hippielied San Francisco (Be Sure To Wear Flowers In Your Hair) zijn enige hit scoorde tonen het aan: San Francisco is een stad die al langer tot de verbeelding spreekt. In de jaren zestig was het de hoofdstad van de hippiecultuur, Harvey Milk was er in de jaren zeventig de eerste openlijk homoseksuele stadsbestuurders en ook nu nog wordt San Francisco gezien als een vooruitstrevende en homotolerante stad. Toch gaat het in Tales Of The City op Netflix vooral over hoe de stad veranderd is én over hoe levens kunnen veranderen doorheen de jaren.

Eerst een beetje voorgeschiedenis: dit is niet de eerste reeks die gemaakt is die gebaseerd is op de gelijknamige boekenreeks van Armistead Maupin. Toen in 1993 de reeks voor het eerst op het kleine scherm verscheen was ze baanbrekend: in Tales Of The City werd een beeld geschetst van de LGBTQ-gemeenschap in het San Francisco van de jaren zeventig. Om het even te kaderen: 1993 was ook het jaar waarin Philadelphia in de filmzalen kwam en aids was een onderwerp waarover we nog maar net konden praten. Na zes afleveringen werd Tales Of The City stopgezet. Redenen: te veel bloot, te veel druggebruik en te veel homoseksualiteit. Ook die originele reeks is nu trouwens op Netflix te vinden.

De serie keerde vijf jaar later terug, maar verhuisde naar de Amerikaanse kabel: daar kon nu eenmaal meer. Het is ook niet toevallig dat ook daar series als The Sopranos en The Wire te zien waren: op de Amerikaanse openbare omroep was dat niet gelukt.

Voor wie de originele reeksen niet gezien heeft, zoals ook wij: geen erg. Eén aflevering en de gaatjes zijn ingevuld. Wat van belang is om te weten van bij het begin is dat Anna een soort van oermoeder is voor iedereen die een thuis nodig heeft. En al die mensen samen, die vormen een familie, een bonte, kleurrijke regenboogfamilie.

Drie personages om te zien:

Netflix
  1. Mary Ann Singleton (Laura Linney)
    Na een afwezigheid van 23 jaar staat plots Mary Ann weer op de drempel van Barbary Lane nummer 28. En dus loopt ze haar ex weer tegen het lijf, maar wordt ze ook geconfronteerd met een dochter (Ellen Page) die ze van haar nog pluim kent. Shawna was twee toen Mary Ann haar dochter verliet om carrière te maken en volgens Mary Ann maakt dat gegeven alles goed: het feit dat ze niet de biologische moeder van Shawna is. Bovendien blijkt Mary Ann over een groot onvermogen te beschikken om haar fouten toe te geven en beschuldigt ze haar omgeving zelfs van seksisme omdat ze blijft verdedigen dat iedereen zo zwaar aan haar lange aanwezigheid tilt omdat ze een vrouw is die voor haar carrière heeft gekozen.

    Eerlijk: Mary Ann is een irritant personage, maar we twijfelen nog of dat de bedoeling is of niet. Enkel Michael (Murray Bartlett) blijkt oprecht blij te zijn met haar terugkeer, waardoor we ons ook aan dat personage beginnen te ergeren. De beste omschrijving van Mary Ann vinden we nog die van Ben (Charlie Barnett): “a hurricane on heels”

2. Shawna Hawkins (Ellen Page)

Netflix

Het is bijzonder om vast te stellen hoe Ellen Page van een superster in wording op haar twintigste (toen ze in Juno speelde) verworden is tot een actrice die ooit heel erg bekend was, maar nu in kleine films opduikt die niemand ziet en in televisieseries die bijna niemand bekijkt. Eén ding is niet veranderd: Page kan nog altijd personages spelen die jonger zijn dan zijzelf (ze is 32, haar personage Shawna is er 25) én zij is er niet minder pittig op geworden. De lichtjes sarcastische Shawna is een frisse wind doorheen Tales Of The City. Dat ze daarbij ook nog eens het hart op de tong heeft en altijd haar best doet om oprecht advies te geven wanneer ze daar om gevraagd wordt, neemt ons heel erg voor haar in.

Haar wereld wordt op de kop gezet wanneer plots een moeder opduikt die voor haar niet meer dan een vreemde is. In E05 zegt ze: “Wanneer ik naar Mary Ann kijk zal ik altijd degene zien die vertrokken is. En hoe oud ik ook word, ik zal altijd degene blijven die niet goed genoeg was. Die niet genoeg was om voor te blijven.” Hoe levendig en vrolijk ze ook lijkt tegenover anderen, Shawna is gewond.

3. Het koppel Margot en Jake (May Hong en Garcia)

De interessantste verhaallijn van de reeks vinden we bij een koppel. Bo Van Spilbeeck indachtig laat Tales Of The City de kijker zien hoe moeilijk het kan zijn als je partner plots van geslacht verandert, voor beide partijen. Jake – vroeger vrouw, nu een man – voelt zich plots sterker aangetrokken tot mannen terwijl Margot, die eigenlijk lesbisch is, zich afvraagt of ze nog wel van Jake kan houden. Terwijl de moeder van Jake net heel blij is met de verandering – want nu zijn Jake en Margot eindelijk een ‘gewoon’ hetero koppel! – stelt Margot zich heel veel vragen over of ze nog wel een toekomst met Jake wil.

Waarom kijken?

De tijden zijn veranderd en nu kan er veel meer op televisie en daarnaast. In deze tijden hebben we al Transparent gehad en is Queer Eye superpopulair en dankzij Ryan Murphy is nu ook Pose een groot succes geworden, een reeks die veel dieper snijdt en ook een reeks waarin eindelijk echte transgenders de rollen mochten invullen.

Netflix

De vraag is dan ook vooral: hebben we een reeks als Tales Of The City nog nodig? Wel: eigenlijk niet, nee. Het baanbrekende werk is gedaan, de opvolging is verzekerd en zeker op televisie zijn er vandaag betere LGBTQ-voorbeelden en -rolmodellen. Maar dat betekent nu ook weer niet dat Tales Of The City er helemaal niet mag zijn.

De wijsheid van een negentigjarige
Het is vooral de kranige Anna die we tijdens het kijken meer en meer in ons hart beginnen sluiten. De reeks begint wanneer Mary-Ann (Laura Linney) na een afwezigheid van 23 jaar – ze ging destijds naar Connecticut om carrière te maken – terugkeert bij haar ‘familie’ om de 90e verjaardag van Anna (Olympia Dukakis) te vieren. Wanneer Anna de vraag voorgeschoteld krijgt hoe San Francisco veranderd is sinds de jaren 60 antwoordt ze: “Niet veel. We zijn nog steeds mensen: met gebreken, narcistisch en we doen ons best.” De wijsheid van een 90-jarige (in werkelijkheid is ze 88, maar wie maalt daarom) zet alles in perspectief.

Netflix

Dat is ook één van de thema’s van de nieuwe reeks: het verglijden van de tijd. “Kan je 23 jaar afwezigheid nog inhalen?” lijkt zo’n beetje de centrale vraag in de reeks en ook Shawna (Ellen Page) wijst ons op sterfelijkheid. In de derde aflevering zegt ze: “We vergeten dat oude mensen ook ooit dingen hebben gedaan, zoals shotjes achterover gooien in een bar, of voorop wandelen in een protestmars.” Inderdaad, we doen het maar al te vaak uitschijnen alsof bejaarden geen nut meer hebben voor de samenleving, maar misschien is dat oudje dat zo moeizaam naar de supermarkt schuifelt wel iemand die de wereld op haar eigen manier veranderd heeft.

Netflix

Eén grote familie
Een ander perspectief dat al snel in de serie komt bovendrijven is het perspectief op familie. In Tales Of The City gaat men ervan uit: familie zijn die mensen waarvan je kiest dat ze je familie zijn. Het personage van Mary Ann staat daar haaks tegenover.

Tales Of The City is naar de huidige normen redelijk trage televisie en doet soapachtig soms zelfs ietwat gedateerd aan. Tegelijkertijd is het een gezellige, hartverwarmende reeks die vaak geestig is in zijn dialogen. Levens zal de reeks niet meer veranderen, maar dat heeft ze in het verleden wél gedaan. Eigenlijk is Tales Of The City als serie het equivalent van Anna in de reeks: het gepresteerde is bijzonder, maar nu is het aan de volgende generatie.

https://www.youtube.com/watch?v=R63GxIGAaZw&t=43s
Meer
Lees meer...