De jongste dagen wordt België in vooral Amerikaans media afgeschreven als een “welvarende mislukte staat”. Als er al een definitie is van “een welvarende, mislukte staat”, dan is het wel die van de VS ondertussen. Laten we even wel wezen: de 130 doden die vielen in Parijs – hoe verachtelijk die daad ook was – het is het aantal doden dat ELKE ANDERHALVE DAG valt door vuurwapens en schietpartijen op straat in de VS. En dat is iets waar we wél van moeten leren: het is nu tijd om die zwaarbewapende militairen en agenten uit het straatbeeld te halen, voor er accidenten gebeuren.
Er was al het artikel “Belgium is a failed state” dat verscheen op Politico. En gisteren publiceerde de New York Times “Terrorism Response Puts Belgium in a Harsh Light”, een artikel waarin ons land als “de meest welvarende mislukte staat” wordt omschreven.
Wanneer publicaties als de New York Times stellen dat België een gefaalde staat is en dat feit linken aan de aanwezigheid van jihadisten en aan aanslagen, hebben ze slechts voor een klein stukje gelijk. (Lees: NY Times maakt staatsveiligheid compleet belachelijk: “België is de meest welvarende mislukte staat”)
Het is niet ons communautair geprutst en de fallout daarvan waardoor er aanslagen worden gepleegd in de wereld. De communautaire “mess” en de verzuiling die in dat artikel van de NYT worden aangehaald zijn reëel, dat zal niemand ontkennen. Maar net zoals het niet echt slim is om een half land te paralyseren op basis van hearsay en politieke paniek, is het een beetje dom om te denken dat het internationaal terrorisme en het probleem van radicale moslims eentje is dat voortvloeit uit lokale politieke spelletjes in een land dat kleiner is en minder inwoners heeft dan de dertig grootste steden op aarde.
“You don’t shit in the place you eat”
Niet eens zo lang geleden hoorden we nog van een buitenlandse terreurexpert dat ons land wellicht het minst een aanslag had te vrezen, want “you don’t shit in the place where you eat”. Dat is niet leuk om horen, want het impliceert dat België een safe haven voor terroristen is. Maar, zei hij erbij, dat is nu eenmaal het lot van kleine landen, omringd door grote. In Nederland, zei hij, was het niet veel beter. Het is overigens Barcelona, en de omringende voorsteden, dat zowel de CIA als het FBI bijvoorbeeld momenteel als grootste broeihaard van jihadisme en terrorisme zien in Europa. (Lees: Waarom Islamitische Staat Spanje wil en Catalonië Europa’s grootste jihadistisch bolwerk is)
Laat ons ook niet vergeten dat het uiteindelijk Amerika is dat in eerste instantie verantwoordelijk is voor de explosie aan jihadisme door de cowboy te gaan uithangen in landen als Irak, Afghanistan en Somalië. En als we het dan toch over een “failed state” moeten hebben: wat noem je een land waar vier op vijf volwassen mensen ondertussen zeggen geen vertrouwen in de overheid meer te hebben? Dat blijkt uit een gigantische enquête van PEW, waar we gisteren nog over berichtten. (Lees: Vier op vijf Amerikanen hebben ondertussen schijt aan de overheid)
16 minuten
Een land ook waar de kloof tussen een rijke elite en de middenklasse, laat staan de armste klasse, alleen maar groter wordt. En, een land dat vreselijk te lijden heeft onder een eigen vorm van terrorisme, eentje waar jaarlijks meer dan 30.000 doden bij vallen en dat alleen maar extremer wordt: die van wapengeweld tussen z’n eigen burgers.
Als er al een definitie is van “een welvarende, mislukte staat”, dan is het wel die van de VS ondertussen. Laten we even wel wezen: de 130 doden die vielen in Parijs – hoe verachtelijk die daad ook was – het is het aantal doden dat ELKE ANDERHALVE DAG valt door vuurwapens in de VS. Dit jaar werd er al meer dan 50 keer op een school in de VS geschoten. Elke 16 minuten valt een dode door een vuurwapen in de VS. Sinds 2013 zijn er meer dan duizend mass shootings geweest in de VS.
Dit jaar waren het er al meer dan 300. Dat zijn incidenten met vuurwapens waarbij minstens vier mensen neergekogeld zijn. Laat dat even inzinken. 6,2 mass shootings gemiddeld per week. Dat is bijna eentje per dag. Parijs is bijna een way of life in de VS, het enige verschil is dat het daar burgers zijn die op elkaar schieten, of agenten die op burgers schieten. Maar, het is evenzeer een vorm van terreur.
Menezes
Gisteren kregen we nog te zien hoe een joggende, onschuldige tiener 16 kogels in zijn lijf kreeg geschoten door een agent in Chicago die trigger happy was en zich “bedreigd” voelde. Wat ons bij iets anders brengt: het is hoog tijd dat het huidige machtsvertoon door militairen en zwaarbewapende agenten uit ons straatbeeld verdwijnt.
Voor je het weet zitten we met een Jean Charles de Menezes, de Braziliaanse toerist die door Londense agenten doorzeefd werd met acht kogels in de nasleep van de aanslagen daar in 2005, gewoon omdat een agent met een wapen “dacht” dat hij leek op één van de geseinde daders.
Zware wapens
Hoe meer en zwaardere wapens je geeft aan politie, hoe meer miserie. Dat is geen theorie: het wordt gestaafd door cijfers, en jammer genoeg door body bags. De politiediensten die het zwaarst bewapend zijn in de wereld en ook op met die wapens het meest manifest aanwezig zijn in het straatbeeld, zorgen niet alleen voor de meeste slachtoffers, ze zorgen ook voor de meeste onschuldige slachtoffers.
We hebben het voorlopig nog over landen als de VS, Mexico, Pakistan, Egypte, Iran, Noord-Korea, Rusland, Brazilië, Zuid-Afrika, China, … waar het aantal mensen dat sterft door politiekogels jaarlijks in de vele duizenden ligt. In landen waar de politie amper bewapend is, moet de politie ook niet vaak doden.
Dit jaar heeft de politie in de VS al zeker 981 burgers doorgeschoten. Geen enkele van hen was een terrorist, of ten minste, wat we graag zien als terroristen, die van de islamitische soort weetjewel.
Antwerpen
We kregen enkele weken geleden al een waarschuwing toen in Antwerpen een Syrisch meisje van 14 met psychische problemen in een instelling “uitgeschakeld” werd toen een agent van het Snelle Respons Team met zijn nagelnieuwe FN303 een metalen verfkogel in haar buik schoot. Toen het schot viel zwaaide ze met glasscherven en was ze zichzelf aan snijden. Ze vormde geen bedreiging voor iemand anders dan zichzelf op dat moment.
Achteraf kregen we te horen dat we niet moesten zagen, want niemand was dood, de situatie was opgelost en “iedereen weet dat die FN303’s geen wapens zijn om mee te doden”. Vraag dat maar aan de ouders van studente Victoria Snelgrove, die tijdens rellen met voetbalhooligans in Boston (waar ze zelf niet bij betrokken was) door zo’n “plastieken kogel” uit een FN303 werd geraakt en overleed.
Uit het onderzoek Risk Management of Less Lethal Options – Evaluation, Deployment, Aftermath and Forensics blijkt dat de FN-303 wel degelijk levensgevaarlijk is wanneer het hoofd, de nek of de borst recht voor het hart worden getroffen, een risico dat nog verhoogt naargelang de afstand tot het doelwit afneemt en naargelang de gezondheidstoestand van de betrokkene.
We hebben ook even ons oor te luisteren gelegd bij agenten in de VS die al een poos met die FN303’s “werken”. De meesten vonden het maar niks, want als je het gebruikt zoals het moet, veel te moeilijk: “the head is off limits. The groin is off limits. The spine is off limits. The kidneys are off limits.”
Snelle Respons Team
Het Snelle Respons is door burgemeester Bart De Wever, die daarvoor geïnspireerd werd door Amerikaanse voorbeelden, in het leven geroepen om in te grijpen in het geval van terrorisme. Het wil nu twee pantserwagens hebben we gehoord, en het krijgt sowieso al een hele lading oorlogswapens, geweren voor .300-kaliber kogels, van dezelfde soort waarmee de American Sniper Chris Kyle meer dan 150 mensen vermoordde in Irak. De gevolgen van dat pad dat we nu ingeslagen zijn? Wel, lees misschien dit artikel (Politiestaat USA neemt angstaanjagende vormen aan. Je hebt er geen idee van hoe erg het is) eens.
Punt is: laat ons snel zorgen dat die wapens van straat verdwijnen, voor er vodden van komen. Het is met mensen (hoe goed ze het ook menen) en vuurwapens zoals met honden: ze bijten niet tot ze bijten. Als we die aanwezigheid toch willen, zullen we er rekening mee moeten houden dat iemand een verkeerde inschatting gaat maken, met onschuldige slachtoffers als gevolg. Dat is meer dan een statistische zekerheid, het is een historisch feit.