“Opvallend veel steunbetuigingen voor Bart De Pauw”, lezen we. En op sociale media lijkt ook de teneur om te slagen. Het is “allemaal wat overdreven”, “uit de hand aan het lopen” blijkbaar, met die beschuldigingen van vrouwen over ongepast gedrag. Het zegt vooral veel over hoe een dubbele moraal de standaard lijkt te zijn geworden in onze Westerse maatschappij.

Een eerste opvallende zaak is hoe nogal wat media er geen probleem mee hebben om slachtoffers en daders op te voeren in het hele #metoo-verhaal, maar als het aankomt op de details van wat er precies gebeurde en wat die vrouwen meemaakten er ineens wel geen al te zogezegd choquerende woorden mogen worden gebruikt.

Dus, een klootzak die vrouwen stalkt met berichten dat hij met “ze wil neuken” en “aan hun poesje zitten”, dat wordt dan “met hen naar bed wil” en “hen wil betasten”.

Dat helpt de zaak niet vooruit, integendeel, het is koren op de molen van iedereen die nu graag alles wil relativeren en nu staat te roepen “is dat dan allemaal zo erg?”

Zo’n misplaatste preutsheid is in dit geval het equivalent van slechte journalistiek ook. De enige reden, geloof ons, we draaien al lang genoeg mee, van media om dat te doen is om “geen lezers voor het hoofd te stoten”. Niet omdat die gevoelens van die lezers zo belangrijk zijn, maar omdat ze die lezers dan wel eens zouden kunnen verliezen. Bad for business.

Andere kleur, andere interpretatie

Nog een vaststelling is deze: we hebben er – en voor een stuk is dat terecht – moeite mee hoe de islamwereld omgaat met vrouwen, maar wanneer “onze eigen” mannen “onze eigen” vrouwen onheus behandelen, seksueel intimideren, hun macht ten opzichte van vrouwen misbruiken op en naast de werkvloer, hun poten niet kunnen thuishouden en in het ergste geval zelfs verkrachten, dan “is het allemaal wel wat overdreven”.

Wanneer vrouwen op straat door allochtonen “hoer” genoemd worden, is het kot – alweer: terecht – te klein. Wanneer een homeboy dag na dag een collega sms’en stuurt dat hij “haar graag wil neuken”, dan is dat een “scheef sms’je” en iets wat je klasseert met de woorden “ze kunnen niks meer verdragen tegenwoordig”.

Mythes

Tijd om enkele mythes op te helderen. Het is niet allemaal “overdreven”, en als het al iets is, dan is het “onderschat”.

In de perceptie van de meeste mannen – en uit onderzoek blijkt ook één op vier vrouwen – is seksueel intimideren, machtsmisbruik ten opzichte van vrouwen op en naast de werkvloer, je poten niet kunnen thuishouden en zelfs verkrachtingen iets dat “weliswaar onaangenaam is, maar niet levensveranderend”.

Er is een bijzonder triest onderzoek naar de performantie van politiediensten waaruit blijkt dat “we” overweldigend vinden dat het gerechtssysteem tekort schiet op het vlak van het vervolgen van drugsdealers, inbrekers en fraudeurs, maar minder dan 10 procent van de mensen vindt dat dat ook het geval is voor het onderzoeken van seksuele intimidatie, stalking en nog erger.

De angst om niet geloofd te worden, zit diep ingebakken bij vrouwen. En die angst is niet subjectief. Aangiftes resulteren zelden in een veroordeling.

Er zijn studies die gepeild hebben naar wat mensen geloven dat het percentage valse beschuldigingen is. Dat draait rond de 50 procent. Laat ons dat even opnieuw naast elkaar zetten, opdat het goed doordringt: we geloven dat in de helft van de gevallen een vrouw die klacht neerlegt voor ongepast gedrag en erger de dader vals beschuldigt. In realiteit is dat tussen 2 en 8 procent.

De essentie van de zaak: het gaat niet om seks

Hier is nog iets interessant: de overweldigende meerderheid van de mannen slaagt er zonder al te veel problemen in om, ondanks het feit dat ze blijkbaar om de zoveel seconden aan seks denken, hun seksuele impulsen onder controle te houden.

We weten ook door, alweer decennia aan degelijk onderzoek, dat mannen die zich schuldig maken aan ongepast gedrag dat in de meeste gevallen niet eens doen omdat ze uit zijn op seksuele gratificatie. Ze doen wat ze doen om zich een machtsgevoel aan te meten, uit woede of door een drang om zichzelf te zien als iemand die anderen kan domineren, te bevestigen. Frustratie, maar over het algemeen niet eens seksuele frustratie.

Vedetten

Wat ons bij het volgende brengt: één van de zaken die het moeilijk maken om de scope van het probleem in onze maatschappij te aanvaarden, is dat het nu onze geliefde vedetten zijn en mensen die tegenwoordig aanzien genieten die ontmaskerd worden als zijnde heuse varkens.

Dat is nochtans iets dat ook wetenschappelijk bewezen is overigens, dat onze neiging om het slachtoffer niet te geloven, toeneemt met de morele en reële machtspositie die de vermeende pleger bekleedt in onze maatschappij.

Hoe nu gereageerd wordt door veel mensen op het #metoo-verhaal laat zien hoe ongezond onze relatie met vedettencultuur ondertussen is geworden.

’t Is uiteraard allemaal de schuld van het internet

Een toenemend gebrek aan inlevingsvermogen is ook aan de orde. Het is blijkbaar heel moeilijk om de feiten even onder ogen te zien en dan even na te denken over wat zo’n gedrag veroorzaakt bij de slachtoffers. Moeilijk is dat nochtans niet: gewoon even projecteren naar wat als het je dochterlief zou overkomen. De kans, heren, dat het haar al is overkomen en dat ze er vaak mee geconfronteerd wordt, is zelfs erg groot.

En dan is er deze: het is allemaal de schuld van het internet, van sociale media etcetera. Uiteraard.

“We zitten nu in een digitale wereld die over ons individueel leven beslist. We moeten onberispelijk gedrag nastreven. Falen is uitsluiting. De kudde duldt geen afwijkend gedrag. Angstaanjagend”, lazen we bijvoorbeeld.

Hier is een andere manier om daar naar te kijken. Dankzij het internet en sociale media kunnen vrouwen nu eindelijk een fundamenteel probleem aan de kaak stellen. Een probleem dat ze terecht als reëel ervaren, tenzij je gelooft dat miljoenen vrouwen in de wereld de jongste maand zichzelf hebben geuit omdat ze “gewoon wat aandacht zoeken”.

Moeilijker omgaan met vrouwen? Wel

Nog een andere is deze: “het wordt moeilijk omgaan met vrouwen”, lezen we overal. Wel, persoonlijk zou ik niet weten waarom, en ik denk dat dat geldt voor het grootste deel van de mannen die dit lezen. Die er zich ook van bewust zijn dat we in 2017 leven, in een wereld waar vrouwen wat ons betreft minstens even veel te zeggen moeten hebben als mannen en ook hetzelfde respect verdienen. En die, wanneer die zoals nu vragen om ons aan te passen aan iets dat hen geweldig stoort, gewoon denken “oké”.

Die er zich ook bewust van zijn dat we niet met ons morele vingertje kunnen staan zwaaien over waarden waarvan we overtuigd zijn dat ze de wereld beter gaan maken, tenzij we eerst schoon schip maken in eigen huis.

Clown

Wie denkt dat het allemaal nog een kwestie van keuze is, vergist zich. Wie denkt dat het hier gaat om een issue van vrijheid vergist zich ook. Wie zich als man anno 2017 niet kan voorstellen van hoe dit soort achterlijk gedrag vrouwen kwetst, is een loser, hoe populair of rijk of machtig hij ook is.

Het beste voorbeeld zit misschien nog in het Witte Huis, bij die oranje aap die het ook oké vond om vrouwen in hun poesje te grijpen. Zijn madam zien we eerlijk gezegd nog niet te dikwijls lachen. Moet die clown dan de norm zijn?