De Netflix-film van de immens bekende mangareeks ‘Death Note’ was maar een flauw afkooksel van het origineel. Er werd reikhalzend uitgekeken naar die filmadaptatie, maar wat Netflix ons voorschotelde kampt met een hele hoop problemen. Dit is waarom de ‘Death Note’-film van Netflix schandalig slecht is.

Netflix de reddende engel …

Initieel was het de Hollywood-gigant Warners Bros. die de film zou gaan produceren. Zij waren al de distributeurs van de Japanse live-action film (zo zullen ze ook de live-action remake van Bleach gaan verspreiden) en haalden ook de rechten voor een Amerikaanse remake binnen. Er kwamen echter meteen geruchten dat Warner Bros. het verhaal van de mangareeks niet strikt zou volgen en zelfs het achtergrondverhaal van Light, het hoofdpersonage, zou gaan veranderen.

Fans waren dan ook opgelucht dat Warner Bros. de film uit hun planning schrapte en dat regisseur Adam Wingard een andere producent mocht zoeken. Netflix werd de reddende engel voor de Death Note-film en velen zagen dat als een enorme opsteker. Het onafhankelijkere en op hoge kwaliteit gedreven Netflix werd gezien als de perfecte plaats om de filmadaptatie te produceren die de grote Hollywood-producenten nooit zouden (kunnen) maken. Maar spijtig genoeg trapte Netflix in exact die vallen waren velen Netflix net als de oplossing voor zagen …

Whitewashing

Allereerst werd het verhaal van Japan naar de VS overgebracht, wat natuurlijk wel binnen de verwachtingen viel voor een Amerikaanse live-action adaptatie maar toch ook weer als een schok binnenkwam bij de meeste fans. Maar daar stopte het niet. De film verving de Japanse personages door blanke en stereotypische Amerikaanse karakters en veranderde zelfs de naam van het hoofdpersonage van Light Yagami naar Light Turner. Er kwam dan ook al van bij de trailer zware kritiek op de film (lees er hier meer over).

Je kan je dan natuurlijk wel afvragen of dit een perfect voorbeeld is van whitewashing of het hier net enkel om een soort Amerikaanse remake gaat van het Japanse origineel. Bij een remake is het niet onlogisch om alles te transponeren naar je eigen cultuur, met je eigen personages. Maar het probleem ligt er net in dat er evengoed gekozen had kunnen worden voor Aziatische Amerikanen. In Seattle, de stad waar de Amerikaanse film zich afspeelt, zijn Aziaten sowieso al de tweede grootste demografische groep. Al valt daar in de film niet veel van te merken.

Regisseur Adam Wingard waste, in een poging om de film meer op de Amerikaanse markt te richten, zowat alle raciale verwijzingen en culturele context uit de film. Hij deed dat echter zo goed dat er al snel de kritiek kwam dat Death Note zich leek af te spelen op een heel andere plaats dan de enorm multiculturele VS.

Succes

Waar critici zich waarschijnlijk nog het meeste aan stoorden, is dat vele van die veranderingen de film ook niet ten goede kwamen. Je zou dergelijke keuzes kunnen verdedigen als het op zich, los van het bronmateriaal, een goede film is, maar dat is het niet. En net omdat zowel de manga als de animereeks zo succesvol was, wordt er bij het falen van de film dan ook vooral naar die verschillen gewezen.

Want naast de keuze voor de setting en de acteurs zijn het toch vooral de eentonige personages en het gebrekkige verhaal dat deze Netflix-film een flop maken. Dit zijn, naast de abominabele, 7 redenen waarom de serie zoveel beter is dan de film:

Whitewashing: An American tradition. Hollywood shapes how we are seen and *not* seen. Let's not watch #GITS #GhostintheShell and #DEATHNOTE pic.twitter.com/OXteK4pDvl

— Joshua Luna (@Joshua_Luna) 30 maart 2017

1. Light lijkt er niet om te geven gevat te worden

De strijd van Light om niet gevat te worden, is in de manga en de televisiereeks een van dé grote onderwerpen. Hij werkt dan ook met veel detail strategieën uit die hem uit de handen van de politie moeten houden. Zo verstopt hij al in een van de eerste aflevering de Death Note in een geheim compartiment van een schuif in zijn bureau, die hij daarna nog eens van een boobytrap voorziet (zie video).

Later gaat hij zelfs nog een heel pak verder, wanneer hij zich laat vastketenen aan L, zijn grootste opponent, om zo vrij te zijn van verdachtmaking. Niet gevat worden, wordt na verloop van tijd zijn hoofddoel, veel meer nog dan het loslaten van zijn eigen vorm van rechtvaardigheid op de wereld.

Wil Light Turner gevonden worden?

Light Turner, het hoofdpersonage in de Death Note-film, lijkt daar echter maar weinig om te geven. De film moet uiteraard geen exacte kopie zijn van de serie, maar waarom zouden wij moeten meeleven met het lot van Light als hij het zelf niet eens doet? Hij toont, als bijna een van de eerste dingen dat hij doet, de Death Note aan Mia, zonder te weten hoe zij erop zou reageren (zie video hieronder).

Hij steekt ook geen enkele inspanning in het verstoppen van de Death Note. Die steekt hij gewoon tussen zijn rekenhandboek. Daarnaast is hij ook nog een openlijke supporter van Kira (de naam die de politie aan de mysterieuze moordenaar geeft, een verbastering van het Engelse ‘killer‘) en zegt hij zelfs openlijk aan L waar hij de Death Note kan vinden.

Je kan je dan natuurlijk de vraag stellen of het niet net het doel is van Light Turner om door de politie gevonden te worden; en dat zou ook een heel leuke extra zijn aan de film. Maar dan slaat de rest van het verhaal plots helemaal nergens meer op. Het lijkt nu dus eerder een hiaat in het verhaal en maakt van de geniale Light in de manga een dom, zorgeloos hoofdpersonage.

2. Overbodige romantiek

Death Note gaf niets om romantiek, en dat was een duidelijk keuze. Maar het lijkt alsof je vandaag de dag geen film meer kan maken of er moet toch ergens een hint zijn van een soort liefdesverhaal. In de serie is er wel Misa Amane, die hopeloos verliefd is op Light, maar die gebruikt haar liefde enkel om haar te manipuleren. Die liefde heeft in de serie trouwens nog een logische verklaring. Kira, en dus ook Light, heeft wraak genomen voor de dood van haar ouders.

Die verklaring is echter helemaal zoek in de film, die gewoon twee tieners toont die elkaar in de armen vallen. De sequentie waarbij de vreselijke moorden tussen de liefdesscènes van de twee worden gemonteerd, voelt heel goedkoop en voorspelbaar aan. Hoewel het conflict tussen beiden over hoe de Death Note gebruikt moet worden een interessante dynamiek opbrengt, wordt dit veel te weinig uitgewerkt, waardoor het een heel nodeloze romance wordt.

3. De regels van het boek

De originele regels van Death Note zijn niet heilig en staan niet in steen geschreven, maar als je ze dan toch verandert, moet dat een reden hebben. De enige reden die de Netflix-versie van Death Note lijkt te hebben is ‘om alles zo gemakkelijk mogelijk te maken’. Een aantal van de belangrijkste regels in het boek zijn gewijzigd in de film gewoon om, zo lijkt het toch, het verhaal simpeler te laten verlopen.

Zo kan je in de serie je slachtoffer slechts zes minuten en 40 seconden voor zijn dood ‘besturen’. In de film hebben ze het zichzelf wel heel makkelijk gemaakt door te stellen dat je ze voor twee volle dagen kan controleren. Het is voor Kira nu wel echt simpel om dingen te laten gebeuren.

Ook het feit dat enkel de eigenaar van de Death Note Ryuk kan zien, maakt het voor Light weer extra makkelijk. Hij moet al niet meer proberen om hem te verstoppen, een extra reden waarom hij voorzichtig moest zijn die opnieuw teniet wordt gedaan in de film. Die aanpassingen zorgen ervoor dat mogelijke, interessante complicaties wegvallen en dat er een heel pak van de spanning uit het verhaal (een van de peilers van de manga en de serie) verdwijnt.

4. De film verdient het complexe einde niet

Het einde van de film is, dat moeten we eerlijk toegeven, goed gevonden. De inventieve manier waarop Light ontsnapt, is heel leuk gevonden maar kwam helemaal onverwachts. En niet op een goede manier. Het is geen toffe plottwist maar iets dat gewoon niet in lijn is met de rest van de film.

Light Turner heeft nooit echt de grenzen van de regels van de Death Note proberen op te zoeken zoals Light Yagami (de originele naam van het hoofdpersonage) dat wel deed. Zijn ultieme trucje is dan ook enorm atypisch voor hem en houdt helemaal geen steek. In de film is Light geen (gestoord) genie, maar eerder een klein kind dat zich meer ergert aan “zo fucking veel regels” in plaats van ze in zijn voordeel te gebruiken.

In de originele Death Note is het net dat hele proces dat Light doormaakt dat ervoor zorgt dat je met hem meeleeft en zelf mee probeert te denken aan hoe hij die regels kan buigen. In de film valt dit echter helemaal weg, waardoor het slim gevonden einde geforceerd overkomt.

Watari

Het was een van de grote vraagtekens die fans van de reeks al hadden nog voor de film uitkwam. Kan een anderhalf uur durende film de complexiteit en nuance van de serie wel genoeg weergeven in die korte tijd? Het antwoord was al snel duidelijk: neen, absoluut niet. De film lijkt dan ook meer een versimpeld afkooksel van de ingewikkeld en minutieus opgestelde reeks.

Een perfect voorbeeld daarvan is Watari, de rechterhand en de fixer van L die ook het weeshuis oprichtte waar een hele hoop goede detectives, waaronder L, uit voort groeiden. Wanneer Light hem in de film wil vermoorden, schrijft hij gewoon ‘Watari’ op in de Death Note. ‘Watari’, niets meer, ondanks dat je in de Death Note altijd een voor- en achternaam moet opgeven (dat wordt zowel aangegeven in de manga, de serie als in de film).

Quillsh Wammy

In de serie schrijft Light dan ook de echte naam van Watari in de Death Note: Quillsh Wammy. Want uiteraard is Watari niet z’n echte naam, maar een alias om zich te beschermen tegen Kira tijdens het onderzoek. Quillsh Wammy is een belachelijk naam, maar het is wel een volledige naam. In de film schrijft hij dus gewoon ‘Watari’ … en dat volstaat.

Dat wil dus zeggen dat een van de belangrijkste regels van de Death Note niet gevolgd wordt of, misschien nog erger, dat ‘Watari’ dus als z’n echte naam wordt gezien en de rechterhand van de belangrijkste man in het onderzoek naar Kira het blijkbaar niet eens nodig vond om een pseudoniem te verzinnen. Opnieuw een voorbeeld waarbij in de film altijd voor de makkelijkste optie wordt gekozen, of dat nu ingaat tegen de regels van het boek of die van het gezond verstand …

5. Ryuk

Een van de, beperkte, voltreffers in de casting was wel Willem Dafoe als Ryuk, een Shinigami (god van de doden). Hij gaf gestalte aan een heel enge versie van Ryuk, maar het personage zelf kon allerminst bekoren.

De originele Ryuk bracht evenveel horror als humor in de serie en zorgde met z’n observaties en interpretaties van de mensheid voor een leuke, afwisselende, lichtzinnigheid. Maar in de film wordt Ryuk een eendimensionaal monster dat zonder doel of plan achter Light aanloopt en naar het einde van de film zelfs gewoon verdwenen lijkt.

Nutteloos nevenpersonage

De Ryuk in de serie had een duidelijk doel, waarvoor hij ook de Death Note op de aarde had laten vallen: hij verveelde zich. Ryuk wou geëntertaind worden door de mensheid. In de film lijkt het boek echter zonder reden op aarde te zijn beland en wordt ook de aanwezigheid van de Shinigami hoegenaamd niet verklaard.

Het personage is zo leeg dat het geen meerwaarde brengt aan de film. Dat in tegenstelling tot de serie, waar de Shinigami in het algemeen meer worden besproken en ze ook interessante extra krachten hebben. Zo weten ze bijvoorbeeld de sterfdatum van iedere mens, wat weer een leuke extra dynamiek geeft. In de film wordt Ryuk echter gedegradeerd tot een nutteloos nevenpersonage.

6. L

Een van de grootste letdowns van de Death Note-film moet wel L geweest zijn (voor dé grootste teleurstelling van de film moet je wachten tot het volgende, en laatste, puntje). De keuze voor de zwarte acteur Lakeith Stanfield was opvallend, maar werd in het algemeen wel op veel positieve kritiek onthaald. Een zwarte acteur als L casten, was uiteraard geen probleem. Maar sommige scènes waarin L zich in de film bevindt, werden net extra pijnlijk omwille van de zwarte acteur die hem speelde.

L is een wereldbekende en beruchte detective die dus alle respect verdient. Maar in de film wordt hij eerst door James Turner, de vader van Light, in een hoofdgreep genomen en later zelfs bedreigd en aangesproken als een kind. Dat het personage zo werd veranderd én nog eens voor een zwarte acteur werd gekozen, leek geen toeval meer. De film kon zo duidelijk gebruikt worden om de problematische relatie tussen politie en Afro-Amerikanen te bekritiseren, maar dat gebeurde niet.

De situaties werden niet gekaderd, laat staan uitgelegd. Daardoor hadden de scènes geen meerwaarde en werden ze zelfs pijnlijk. De film, die het sowieso niet al te goed doet op het raciale vlak, wijkt zo opnieuw af van het originele verhaal op een manier waarop het verhaal er niet beter van wordt maar zelfs slechter.

Wat is al die emotie?

De manier waarop het personage wordt aangepakt in de film zorgt ervoor dat het nagenoeg al z’n kracht verliest. L krijgt veel meer een eigen identiteit in de film. We krijgen ‘m meteen in beeld en hij wordt ook veel opener getoond. Dat staat in schril contrast met hoe ze het in de serie aanpakken. Daarin krijgen we in het begin L zelfs helemaal niet te zien en moeten we het lang stellen met enkel het horen van z’n stem. Het geeft het personage een flinke dosis mystiek mee die ‘m des te interessanter maakt.

L toont in de Netflix-film ook een pak meer emotie dan de stoïcijnse versie uit de manga en de serie. De onderdrukte emotie van L in de serie maakt hem een pak meeslepender en zelfs een beetje eng, de ideale man om iemand als Kira te vangen dus.

Geen betekenisvolle interactie

Een van de peilers van de reeks is net de interactie tussen L en Light, een soort strijd tussen twee excentrieke genieën die iedereen doet afvragen wie zal winnen. Ze steken elkaar voortdurende de loef af en de interacties bevinden zich dan ook op een enorm hoog niveau.

In de film is er geen enkele noemenswaardige interactie tussen de twee, en al zeker niet eentje waar ze zich op hetzelfde niveau bevinden. Light lijkt in de film helemaal niet op z’n plaats naast L, die hem op zowat elk vlak overklast. Van een gelijk opgaande strijd is er dan ook geen sprake. De film haalt zo de angel helemaal uit een knetterende relatie die eigenlijk belangrijker was voor het verhaal dan de Death Note zelf.

7. Het moraliteitsvraagstuk is weg

Dé grootste teleurstelling van de Death Note-film van Netflix moet wel zijn dat het hele ethische vraagstuk waar de manga en de serie aan opgehangen is totaal afwezig is. De serie is een lang uitgesponnen ethisch vraagstuk, waarbij Light, en zowat alle andere personages, zichzelf afvragen of het verantwoord is om mensen die niet verdienen vrij rond te lopen ook daadwerkelijk te vermoorden.

Een perfect voorbeeld hiervan is de eerste moord van Light (bekijk ‘m ook in de video). In de serie is zijn eerste kill een man die probeert een tienermeisje te verkrachten. Light geeft hem, met behulp van de Death Note, een hartaanval, maar is zo aangedaan van wat hij net heeft aangericht dat hij moet overgeven. Het duurt dagen voor Light over de consequenties van zijn eigen daden heen is.

Maar in de film is de eerste moord van Light veel minder doordacht en zindert een pak minder lang na. Light Turner vermoordt een jongen uit zijn klas die hem al jaren pest. Hij doet dat niet op een stiekeme en geloofwaardige manier, maar onthoofd ‘m. Na de dood van de jongen geeft Light geen enkele krimp en geen enkel teken van een emotionele reactie op de moord. Hij voelt zich niet schuldig en hij vreest ook niet dat hij ooit gevat zal worden.

Focus ligt verkeerd

Doordat Light in de film geen consequenties aan z’n eigen daden ziet, niet persoonlijk door zich schuldig te voelen en ook niet extern door vrees om gevat te worden door te politie, ligt de focus helemaal verkeerd. De film zoomt in op de grove moorden (die door Netflix ook veel bloederiger in beeld worden gebracht dan in de serie) maar laat het dilemma erachter achterwege, waardoor die moorden heel gratuit worden en betekenisloos.

Door minder tijd te besteden aan het proces achter de moorden, en uiteraard ook de emotieloze houding van Light zelf, word je als kijker hoegenaamd nooit aangespoord om jezelf in Light z’n plaats te stellen. Zou jij net hetzelfde doen? Zou jij ook het heft in eigen handen nemen en mensen vermoorden, ook al verdienen ze het? Het zijn dingen die je je in de serie voortdurend afvraagt en die die ook een extra, diepere, betekenis geven.

Light is de good guy

Dat wordt eens te meer duidelijk wanneer je naar de agenten kijkt. Die staan zowat allemaal achter Kira, behalve James Turner, z’n vader. Het idee dat een politieagent het volledig eens is met een moordenaar die het heft in eigen handen neemt, is natuurlijk volstrekt ongeloofwaardig.

Maar veel erger is dat James Turner de enige is in heel de film die Kira in vraagt stelt. Dat zorgt voor een enorm onevenwichtige situatie waarbij er helemaal geen debat wordt gevoerd en ook dat Light van start tot einde als de good guy wordt gezien. Zijn ethische keuze wordt nooit bekritiseerd. Het dilemma, is wat Kira doet aanvaardbaar of niet, is zo helemaal afwezig.

Genoeg van de Death Note-film? Bekijk dan zeker ook onze lijst van de beste thrillers op Netflix of gewoon de 50 beste series op Netflix!