Laten we ons optimisme niet verliezen: diegenen die nu thuiszitten (en nog werk hebben) zijn de gelukzakken onder ons. Toch kan ook dan de verveling genadeloos toeslaan. Anno 2020 hebben we gelukkig internet én een gigantisch aanbod aan series om te streamen. Die schrikwekkend lege agenda maakt dit misschien wel de ideale aangelegenheid om een aantal series te zien waar je nooit eerder aan bent toegekomen. Wij geven zolang onze softe lockdown nog duurt een aantal voorzetjes.
Voor wie eens een tussendoortje mét inhoud wil proberen, raden we State Of The Union aan, een reeks die vorig jaar al op BBC te zien was, maar die nu ook terug te vinden is op VRT NU. Het grote voordeel is dat elke aflevering van State Of The Union maar rond de tien minuten duurt en dat je er dus eentje tussendoor kan bekijken als je bijvoorbeeld je kleintje net op toilet gezet hebt of net een set kleurpotloden en een kleurboek in z’n handen hebt geduwd.
In tegenstelling tot Special en Bonding, series van Netflix die ook al experimenteerde met die kortere vorm per aflevering, doet State Of The Union wel erg afgewerkt en volledig aan. Dat zal dan allicht te maken hebben met de mensen die aan de serie hebben meegewerkt, want dat zijn mensen met een pak ervaring. De dialogen zijn geschreven door Nick Hornby, de schrijver die er vandaag (17 april) al 63 blijkt te worden. Hem kennen we van vaak verfilmde romans als About A Boy, High Fidelity en Juliet, Naked. We wachten trouwens nog steeds vol ongeduld om die laatste ook hier in België eens te kunnen zien.
Achter de camera stond Stephen Frears en ook hij is geen onbekende bij het filmminnend publiek. De laatste tijd leent hij zich vaker uit aan de televisie, hij verzorgde bijvoorbeeld ook drie afleveringen van de Britse mini-reeks A Very English Scandal (uit 2018, met Hugh Grant in de hoofdrol) en dook ook plots op als regisseur van één van de afleveringen van The Loudest Voice, dat we hier onlangs nog tipten. Maar het meest bekend is hij als regisseur van films. Niet alles wat hij maakt is even goed en zeker de laatste jaren heeft hij wat steken laten vallen, maar als we zeggen dat hij de man is achter The Queen, Dirty Pretty Things, High Fidelity én Dangerous Liasions dan weet je wel dat we hier niet met een klein visje te maken hebben.
Kenmerkend mannelijk
In de hoofdrollen van State Of The Union zien we dan weer Rosamund Pike, voor wie Gone Girl een ijkpunt is gebleken in haar carrière, en Chris O’Dowd, een man met een minder klinkende naam die we allemaal al wel eens in een rol of bijrol gezien hebben, maar waarvan we ’t niet altijd beseffen. Zij spelen Tom en Louise, een koppel dat na vijftien jaar huwelijk uit elkaar is gegroeid, maar die nog een wanhoopspoging doen om hun samenzijn te redden door in relatietherapie te gaan. Elke aflevering van State Of The Union bestaat uit de tien (of twaalf) minuten die aan elke afspraak vooraf gaan. Tussen elk van die gesprekjes tussen Tom en Louise zit dan ook telkens een week.
Het lijkt makkelijk, afleveringen van tien minuten, maar het is het net niet. Neem een aflevering van een uur voor elke aflevering en je kan veel meer uitgebreid de tijd nemen om personages en gebeurtenissen in het heden en het verleden te situeren. Hornby doet dat hier op enkele minuten en na nog geen drie minuten in de eerste aflevering weten we bijvoorbeeld dat Tom Louise eenzijdig de schuld geeft van hun huidige situatie (“Je hebt met een ander geslapen en hier zitten we nu”, zo zegt Tom) terwijl Louise stelt dat het een lange en ingewikkelde weg is die hen heeft gebracht tot op het punt waar ze nu staan (“Er speelt wel iets meer mee, of niet soms?”).
Het is doorheen de afleveringen duidelijk dat Louise zich meer bewust is van de noodzaak van de therapie dan Tom. Wanneer zij aan hem vraagt “Waar is je vechtlust?” antwoordt hij met “Waar moet ik voor vechten?” Tom lijkt uitgeblust, het koppel heeft geen seks meer en ze doen ook geen moeite meer voor elkaar. Maar vooral is Tom ook een man: hij is muziekjournalist, zit al 13 maanden zonder werk en vindt het ’s ochtends amper nog de moeite om uit zijn badjas en in een broek te springen. Louise is geriater en aangezien Tom haar werk “deprimerend’ vindt, vertelt zij nooit over haar werk tegen hem. Wanneer Louise dan toch eens vraagt “Ik zou willen dat je vroeg naar hoe m’n dag was” antwoordt hij met een kenmerkend mannelijk “Hoe moest ik dat weten.”
Nog maar in de helft van je leven
Hoewel State Of The Union over nare feiten gaat – een man en een vrouw hebben de hulp van een therapeut nodig om uit een huwelijkscrisis te raken – valt er soms ook wat te lachen. Zo hebben wij goed gelachen toen Tom ‘m begon te nijpen wanneer hij te weten kwam dat de therapeut een kwestie een vrouw is. Hij is er zeker van dat hij zal worden “afgeslacht” door het “feminisme.”
Het is Chris O’Dowd die op het komische vlak het vaakst mag scoren. Hij fulmineert maar door over de belachelijke voornaam van hun therapeut (Kenyan), heeft het over een saaie vriendin van zijn vrouw en stemde voor de Brexit “vooral om je vrienden te irriteren.”
Het leuke aan State Of The Union is dat Nick Hornby alleen maar een gesprek tussen twee mensen – een enkele korte uitzondering niet te na gesproken – gebruikt om ons te amuseren. Er zit dan ook een vaart in de dialogen en ze denderen, door associatie, alle richtingen uit. Louise vat aflevering acht als volgt samen: “Relativiteit en eeuwige energie in één kort gesprek over onze echtelijke janboel.” Om maar een voorbeeld te geven.
Wie nu de angst heeft om aan deze korte serie zelf een huwelijkscrisis over te houden: zo’n vaart zal het niet lopen. Tom zegt het ergens mooi: “Het leven is lang en we zijn nog maar halfweg.” Er is dus nog heel veel tijd om eventuele fouten in te zien en recht te zetten voor nog een levenshelft met die ene waar je zo zielsveel van houdt.
State Of The Union blijft tot 3 oktober beschikbaar op VRT NU.