Rock Werchter werd een week vervroegd om ze op de affiche te hebben: Foo Fighters. We zagen Dave Grohl en z’n makkers gisteren hun eerste grote festivaldate in Europa spelen, op Rock am Ring, voor 90.000 fans. Was het de moeite? You betcha. Elke zomer heeft die ene act die er bovenuit steekt, de headliner der headliners zeg maar. En dit jaar is dat wel degelijk Foo Fighters. Werchtergangers: maak jullie klaar voor het feestje van het jaar.
De entrée van Dave Grohl op Rock am Ring was gewoon de man in een notendop. Geen fanfare, geen tralala, den Deef die met zijn gitaar in aanslag het podium opvliegt en vervolgens de meer dan 100 meter lange catwalk afstormt om helemaal aan het eind daarvan – hij staat dan echt te midden van 90.000 festivalgangers – de blijde boodschap te schreeuwen: “Are you ready? Are you fuckin’ ready? Because it’s gonna be a long fuckin’ night…”
Stop. Right. Here. We gaan even vertellen wat je ongetwijfeld zal gaan lezen over de passages straks van de Foos op Pinkpop en Rock Werchter. Dat Grohl niet ’s werelds beste zanger is bijvoorbeeld. Dat het maar weinig vernieuwend is. Dat het een family sized blik hits opentrekken is. Dat het meer van hetzelfde is. Dat Grohl te veel de muppet, de flauwe plezante uithangt, en aan het afglijden is naar een voor de hand liggende stadionrocker. Laten we gewoon zeggen: fuck that.
Grijnzende Dave
Eigenlijk hadden wij dat al door, dat het op de Flugplatz van het Duitse Mendig, waar de nieuwe incarnatie van Rock am Ring plaatsvond (waarover later deze week meer), een memorabel avondje zou worden toen we de grijns op het gezicht van Grohl zagen wanneer hij aanzette met opener Everlong. Een nummer waarmee de Foos pleegden af te sluiten.
Daarna gaat het in een rotvaart verder met Monkey Wrench, Learn to Fly en Something from Nothing. Tussendoor vertelt Grohl het dan al uitzinnige publiek – en echt, het aantal bands die 90.000 mensen na drie nummers collectief zot krijgt is op één hand te tellen in deze wereld – wat het wil horen: “Foo Fighters don’t do one hour shows anymore. We don’t do one and a half. We do two hours and more.”
Wie visuals verwacht of andere high tech gimmicks moeten we teleurstellen: op de erg lange catwalk naar het midden van het festivalterrein na, waarin een podium zit verborgen halfweg, is er niks. “It’s my party, man, and we’re gonna do our own fuckin’ fireworks”, had Grohl daarover te zeggen gisteren voor het optreden.
Taylor
Bij The Pretender gaat het dak er helemaal af (“Do you need a break? I don’t need a fuckin’ break!”). De Foos stomen in Arlandria, waarna het tijd is om de band voor te stellen bij wijze van snippets uit I’m the One, Another One Bites the Dust, en School’s Out. Zeggen dat Foo Fighters veel meer is dan de band van Dave Grohl en dat ze allemaal een even grote rol spelen is overdreven, maar, wat niet overdreven is, en wat uit deze nieuwste tour wel blijkt is dat Foo Fighters de band is van Dave Grohl én drummer Taylor Hawkins. Hawkins speelt nog meer dan vroeger een grote rol. Hij mag een eerste keer schitteren met A cold day in the sun.
Werkman Dave
Na Congregation en Walk is het tijd voor Grohl om de bijzonder lange catwalk in het publiek te gebruiken. Helemaal aan het eind van het meer dan 100 meter lange pad doet hij solo My Hero. “There goes my hero, he’s ordinary” laat Grohl 90.000 Duitsers zingen. Het is de essentie van de man. De 46-jarige Dave Grohl is er immers wel degelijk in geslaagd om één van ’s werelds grootste rocksterren te worden en ook echt een übersympathieke, heel gewone dude te blijven.
Wie niet van Dave Grohl, de mens dan, houdt, wel, die heeft een probleem. Grohl is in dat opzicht de Bruce Springsteen van de post-grunge-generatie, een generatie die ondertussen ook al lekker aan het vergrijzen is. Maar hoewel we met Springsteen ons wel eens afvragen hoe oprecht het allemaal is, valt daar bij Grohl niet aan te twijfelen. 90.000 man of niet, hier staat een werkmens met zero complexen in hetzelfde houthakkershemd dat hij in de tijd van Nirvana al aanhad.
Het is zo ontwapenend in z’n eerlijkheid dat de schoonheidsfoutjes makkelijk vergeven worden. Integendeel: dat de Foos en dan vooral Grohl zelf er al eens naast zitten, het is deel van de charme. Net zoals Grohls bijna voorspelbare humor. “Ge houdt uw bordje op zijne kop”, zegt hij tegen een fan. En: “De Foos bestaan 20 jaar. We hebben veel shows in Duitsland gespeeld, jullie zijn het beste publiek ter wereld op het beste festival ter wereld. Maar om eerlijk te zijn: dat vertel ik ze in Brazilië ook.”
Tweede podium
Grohl lanceert dan solo Times like these, en halverwege valt de rest van de band in, vanop een podium in het midden van die lange catwalk. Die tweede podiums in het volk, het is bijna een must voor concerttours van dit kaliber dezer dagen. Coldplay en Muse hebben het bijvoorbeeld ook. De Foos gebruikten het gisteren om de verjaardag van een vriend te vieren. In casu Dave Catching, die eerder die dag met Eagles of Death Metal op het podium stond. Dave mag de Faces-cover Stay with me meespelen en krijgt een Happy Birthday singalong. Het is allemaal heerlijk spontaan en het rockt bovendien als de pest.
Daarna volgt een cover van AC/DC (Let there be rock) en eentje van Bowie en Queen’s Under Pressure. Via een stukje Stairway to heaven gaat het weer richting groot podium en de finale. Ingezet met All my life. These Days, Outside, een trage versie van Big Me en Breakout duwen het concert ondertussen voorbij de twee uren-grens. “We don’t do that shit where we walk offstage and pretend like we’re not coming back”, zegt Grohl en de afsluiter is Best of you, dat, wat dacht je, van de eerste tot de laatste letter meegebruld wordt; acht minuten lang.
Grootste band op aarde
Einde van wat deze festivalzomer het niet te missen feestje is: Foo Fighters live. Wie erbij zal zijn op Pinkpop en Werchter mag zich gelukkig prijzen. Wie zeurde over het feit dat Rock Werchter een week vroeger plaatsvindt alleen om Foo Fighters te kunnen boeken, wel, de realiteit is heel simpel dat Foo Fighters momenteel de grootste rockband op aarde is en dat deze Sonic Highways World Tour een festival als Rock Werchter laten overslaan pas echt een schande zou zijn.
Dat de Foos dat flikken op hun happy go lucky/we don’t give a shit-manier, zonder duur vuurwerk of ingenieuze videomontages en met recht-voor-de-raap rock ’n roll is een hartverwarmend gegeven: het bewijst dat het nog wel kan, zuiver op charisma en goeie songs, 90.000 mensen uit hun dak doen gaan. Respect, Dave Grohl en compagnie: met 2,5 uur like these you learn to live again.