Het is al veertig jaar geleden dat AC/DC de wereld liet kennismaken met het album High Voltage . Het zou het begin worden van een rock-‘n-rolltrein die nooit meer zou stoppen. Vele concertzalen, stadions en festivalweides later stond het beste exportproduct uit Australië ooit het beste van hun zelf te geven op de Stenehei in Dessel.
De toon werd meteen gezet met het nodige vuurwerk, dat helaas wat van zijn effect verloor omdat bij de start van het optreden nog niet donker genoeg was. Rock or Bust van hun gelijknamige laatste album zat er meteen op en luidde het begin in van een pretentieloze show zonder veel verrassingen, maar vol entertainment en loeiharde muziek.
Duckwalk
Angus Young mag dan al wel zestig jaar zijn, maar hij doet zijn schooluniform nog alle recht aan. De gitarist herbergt nog steeds de energie van een zestienjarige schooljongen die mag optreden om enkele wulpse meiden te vermaken. Letterlijk te nemen, want tijdens Thunderstruck flashte een fan haar borsten. Zeker niet slecht voor enkele oude knarren. Eens hij zijn shirt uittrok zag de zestigjarige Young er bijna uit als een zombie uit The Walking Dead, maar dat weerhield hem er niet van om al duckwalkend de nodige (kilo)meters te maken op het podium.
Hetzelfde geldt voor zanger Brian Johnson die verbazend goed bij stem was en weinig anders nodig had om het aanwezige publiek op zijn hand te krijgen. Geen tirades over de honger in Afrika, geen ophemeling van hun eigen kunne of lange conversaties naar het publiek toe. AC/DC bracht gewoon pure rock-‘n-roll om de mensen te entertainen.
Klassiekers
Het optreden kwam na de intro goed op gang met Shoot to Thrill, Hell Ain’t A Bad Place To Be, Back in Black, Play Ball en Dirty Deeds Done Dirt Cheap. Een eerste hoogtepunt kwam er echter bij de klassieker Thunder Struck. Meteen het sein dat de band in overdrive ging met High Voltage, Rock’n’Roll Train, Hells Bells, Baptism By Fire, Sin City, You Shook Me All Night Long, Shot Down in Flames, Have A Drink On Me, T.N.T. en Whole Lotta Rosie (inclusief de befaamde fat lady). Heel de set zat strak ineen en werd nauwelijks onderbroken voor een adempauze. Deze oudjes rocken nog steeds als de beste.
Let There Be Rock werd een afsluiter die kon tellen, met Angus Young die een oneindige solo leek te spelen. Dat de man er niet bij neerviel, leek een waar wonder te zijn. Als bisnummer volgden nog het profetische Highway To Hell. Wie na het optreden in de file stond op de parking (tot bijna 2 uur) zal er waarschijnlijk wel mee gelachen hebben. De Australiërs sloten dan nog groots af met For Those About To Rock met de knallende kanonnen en vuurwerk. Heel de wei gaf een welgemeende saluut.
Laten wij nu allemaal maar hopen dat dit niet het laatste concert van AC/DC op Belgische bodem was. Slaggitarist Malcolm Young moest helaas de fakkel al doorgeven aan zijn neef Stevie Young. Drummer Phil Rudd dreigt dan weer voor langere tijd achter tralies te belanden wegens allerlei gerechtelijke problemen. Zijn afwezigheid werd echter goed opgevangen door Chris Slade, die zijn rentree niet mistte met deze Rock Or Bust-tour.