Daarvoor moet je toch ongevoelig zijn? Iemand met zo’n ideeën, met zo’n vragen kan je bezwaarlijk humaan noemen. Die verdient, ware die er nog maar, de schandpaal. Een kruisiging, of ta’zir vermits het er niet echt toe doet aan welke kant je staat.
Joris is onafhankelijk journalist die zich specialiseert in grote, internationale gebeurtenissen. Hij zoekt steeds of er geen andere kant aan de verhaallijn bestaat. Publiceert op globalresearch.ca, sott.net, off-guardian.org of op zijn eigen blog planetnews.eu.
Dat ontzettend sterke beeld van Aylan die levenloos op dat anonieme strand lag, riep de hele meute op om op te komen voor de vloed van vluchtelingen die van ver het Europese vasteland vervoegden. Aylan Kurdi – of is het Shenu? – haalde het internationale nieuws. De foto’s van zijn lichaam werden, alsof het op commando was, verspreid doorheen de machtige media. De reactie van de publieke opinie liet niet op zich wachten. We moeten iets doen voor deze mensen! We moeten solidair zijn en de armen in verwelkoming open gooien. Terwijl de door het Westen begonnen oorlogsgruwel in het Midden-Oosten al bijna 25 jaar getolereerd wordt, lijkt het plots relevant om ons in te spannen en de politiek een signaal te geven. Dat is zonder meer al ontiegelijk lang nodig, want, vergis u niet, deze “crisis” is ons door enkele machtige mannen meer dan eens voorspeld. Men kan zelfs goede argumenten geven die laten uitschijnen dat deze situatie met opzet werd gecreëerd …
Vluchteloze Daklingen
Sinds we ronduit gewonnen zijn voor de opvang van die arme vluchtelingen dankzij dat sterke beeld van Aylan, is de gedachte aan hoe we tot zeer kort omsprongen met personen die uit Syrië onze gronden opzochten – al waren dat Belgen – ronduit verdwenen. Tot voor kort werden “Syriëstrijders” gevolgd, ondervraagd en soms achter slot en grendel gestoken indien er het zeer sterke vermoeden bestond dat ze ten strijde waren getrokken in dat door gruwel geteisterde land. Hoe kan je die vorige aanpak rijmen met de gastvrijheid die nu getoond wordt? Deze mensen, waarvan het grootste deel jong, moslim en mannelijk lijkt te zijn, komen allen uit die regio waar we zo’n schrik van hadden tot voor de zomervakantie. Hoe worden deze personen gescreend? En, is één op tien dan ook christelijk, zoals je zou verwachten bij een “natuurlijke” exodus die de religieuze distributie van het land van oorsprong zou moeten benaderen? Is het niet opmerkelijk dat die massa personen pas echt door de media opgepikt werd wanneer ze aan de grens met Macedonië stond en niet meer weg te branden is van tijdschrift en TV sinds ze “plots” in Hongarije verscheen en, sinds dat beeld? Niettegenstaande Google Maps ons leert dat je personen kunt ontwaren in de beelden van die applicatie die voor het internetpubliek beschikbaar zijn, hoe kan het dan dat zo’n massale vlucht zo lang niet op de radar is verschenen? Sommige van de beelden en de aandacht die de media er aan geven, doen mij soms denken aan een georganiseerde crisis. Hopelijk halen we er het Paard van Troje niet mee binnen!
Eén Aylan of Vijfhonderdduizend?
Madeleine Albright, de VS ambassadeur bij de VN onder democratisch president Bill Clinton, werd in mei 1996 door 60 Minutes correspondent Lesley Stahl gevraagd of de dood van – ga eerst zitten voordat dit bezinkt – een half miljoen (!) kinderen ten gevolge van Operation Desert Storm en de economische sancties die daarop volgden, verantwoord was. Haar reactie was verbluffend. Zo stelde ze het aangehaalde getal niet in vraag, maar antwoordde ze instemmend: “Het was een moeilijke keuze, maar het was, volgens ons, de prijs waard.” Dat zijn, enkel en alleen toen, bijna 20 jaar geleden, 499.999 meer Aylans dan dat ene arme kind waar we ons nu zo massaal zorgen over maken en verbonden mee voelen. Het hek was helemaal van de dam toen die vuile despoot Saddam Houssein aan het begin van dit millennium de dollar voor de euro inwisselde voor olietransacties onder het “Oil for Food”-programma. Met die beslissing tekende hij eveneens – overdrachtelijk natuurlijk – voor de oorlog die slechts twee jaar later volgde. Irak, dat tot dan toe stabiel, maar ondertussen arm was dankzij de door het Westen opgelegde boycot, werd een melting pot van tegenstrijdige ideeën waarin de mentaal zwakke en fysiek sterke extremist een belangrijke rol kon spelen. Weliswaar werd de olie opnieuw in dollar verhandeld waardoor de druk op de Verenigde Staten verminderde, maar het blijft twijfelachtig en ronduit discutabel of die hele, bijna 20-jaar durende actie “de prijs waard was”. Hoewel België – onder de blauwen, de sossen en de groenen – de eigenlijke oorlog van de mini-coalitie niet steunde en daarmee in ging tegen de unilaterale geo-kapitalistische politiek die de Verenigde Staten uitrolden, is die tegenstand sindsdien teleurstellend uitgehold.
Gaddafi’s Blokkade
Het Westen heeft ook de val van de Libische president Muammar Gaddafi bespoedigd die Europa begin 2011 voor een “verzwarting” van Europa waarschuwde, mocht dat gebeuren. Dat Libië welstellend en stabiel was, waarin, volgens enkele bronnen, elektriciteit, onderwijs en medische hulp gratis was, waarin pas getrouwden $50.000 van de staat kregen (en nog eens $5.000 per kind), het bezit van een woning een basisrecht was waarvoor staatsleningen aangegaan konden worden met een interestvoet van 0%, waarin 50% van de aanschaf van een wagen door de staat gedragen werd, een liter benzine slechts $0,14 kostte enzovoort, woog niet op tegen de voordelen die het Westen meende te erkennen, mocht die gevaarlijke dictator van zijn post verdreven kunnen worden. Het was immers niet aanvaardbaar dat hij zowel de Dollar als de Euro aan de kant wilde schuiven ten voordele van een op goud gebaseerde Dinar voor alle intra-Afrikaanse handel. Iets wat door voormalig Frans president Nicolas Sarkozy als “een bedreiging voor de financiële stabiliteit van de mensheid (!)” werd aanzien. Nu, is Libië helemaal geen buffer meer voor immigranten. Tot ongeveer twee maanden geleden weten jullie ongetwijfeld, was de “EUNAVFOR MED” opdracht van de UN controle op de Middellandse Zee er één die gericht was op Libische en niet Syrische vluchtelingen! Terwijl Libië onder Gaddafi op zijn minst veilig was, wordt het nu bestuurd door een 300-tal op zichzelf staande entiteiten die elkaar naar het leven staan waaronder de lieveling “IS” zich natuurlijk ook bevindt.
Die twee door ons gekende archetypen van dictators hadden zich misschien gebaseerd op de rijksorganisatie van zo’n andere “schurk” uit het Midden-Oosten: Mohammed Reza Pahlavi, die, slechts twee decennia ervoor, ten val kwam ten voordele van de eerste Islamitische Staat, sorry, Republiek en waarna, al dan niet toevallig, het extreme moslimgebeuren pas echt de kop afstak en waar, volgens sommige bronnen eveneens honderdduizenden slachtoffers werden gemaakt. Dat betoog heb ik echter al gemaakt in een ander opiniestuk over Israël, Gaza en de Perzen.
Democratie?
De Arabische Lente werd door de bovengemiddeld belezen, doch goedgelovige, maar uiterst geïnformeerde Westerling in applaus onthaald. Eindelijk waren die gevaarlijke, want zelfs door de intelligentia weinig begrepen regio’s op weg naar wat wij verstonden of meenden te verstaan onder of als democratie. Een definitie die, zelfs in onze contreien, rekbaar is omdat de ene democratisch verkozen partij er niet van terugschrikt om een andere democratisch verkozene die niet aansluit bij de opinie die het publiek hoort te volgen, te verdoemen en te belasteren. Is de democratische verkiezing van Dhr. Corbyn of de persoon zelf nu echt de bedreiging van de nationale, economische en zelfs familiale veiligheid, geachte, maar wat dit betreft lachwekkende, en snobistische Heer Cameron? Moeten we ons geen vragen stellen bij de toepasbaarheid van “democratie” die hier in deze regio lijkt te werken? Zijn die landen waar de Arabische Lente – breng ik dat toch nog steeds in verband met peis en vree! – huis gehouden heeft, nu werkelijk beter af? Kent u de lijst? Tunesië, Egypte, Libië, Yemen, Syrië, Bahrein, Saudi Arabië, Marokko, Algerije, Jordanië, Oman en Koeweit. Dat zijn één voor één landen waarin het succes van die Lente afhankelijk van de partij anders beoordeeld wordt. In Libië en Egypte kan het een overwinning genoemd worden, want eindelijk zijn de inwoners daar zelfbeschikkend en werden de landen, zoals ook Irak en Afghanistan, verrijkt met een toegenomen stabiliteit en een Westerse-democratie-waardige levenskwaliteit… toch? In Marokko, waar nog steeds die lang-regerende monarch nestelt, lijkt het een ramp te zijn, is het niet? Over Saudi Arabië zwijgen we natuurlijk, want hoewel die nog steeds de vrouw onderdrukt en de hudud nog altijd toepast, is die Westersgezind.
Radeloos Gepalaver
Volgens zowat alle Westerse politici moeten we blijven kijken hoe we de oorlog in dat Midden-Oosten kunnen bestrijden. Die Westerse diplomatieke geleerden lijken snel tot een consensus te komen: die oorlog moet bestreden worden met… méér oorlog. Voor zowat iedereen anders, inclusief die Slavische betweter genaamd Putin, is dat géén goede aanpak. Hoe kan je jezelf en, via de media het volk, blijven wijsmaken dat méér wapens, méér vernietigende interventies, een agressievere houding dit probleem een halt zal toeroepen? Zoals ik schreef in dat stuk waar ik hierboven reeds naar verwees: heeft de aanval ooit iemand de ratio bijgebracht? Zouden we niet beter eens wat vragen stellen bij het waarom dat het Westen er zo gebrand op is onze vorm van democratie naar andere werelddelen te verspreiden? Beginnen we beter eens niet na te denken of een lang-regerende vorst en zijn door bloedverwachtschap aangestelde opvolger, eigenlijk niet beter zijn voor de bevolking van het land waarover die regeren? Nu mag u me direct rond de oren beginnen slaan met voorbeelden van kwalijke figuren die in het verleden hun land geterroriseerd hebben; die zijn er in overvloed te geven. Zelfs enkele onder die voorbeelden van kuis- en reinheid, enkele van de kerkvaders, die spreekbuizen van de Rooms-Katholieke kerk die er sinds de Patriarch van Alexandrië af en aan geweest is, de Vicarii Petri themselves, waren soms zelfingenomen, machtsgeile tirannen! Daar mag niemand de ogen voor sluiten, maar bedenk wel dit: iemand die zijn leven lang instaat voor een land, heeft er in principe alle baat bij dat zijn onderdanen gelukkig zijn en dat zijn land en zijn (of haar) bevolking groeit. Hoe verhoudt zich dat tot een verkozen president of parlement die wéét dat hij na vier of acht jaar een andere bezigheid zal moeten zoeken?
Wat nu de oplossing is voor die vluchtelingenstroom is moeilijk te zeggen, maar het lijkt wel duidelijk te zijn dat “de aanval” die niet is. Het probleem is echter zo groot geworden dat de mini-coalitie van Westerse landen het niet alleen meer kán oplossen; dat we dus beter de hulp aanvaarden die ons door anderen wordt aangeboden. Putin lijkt een redelijk iemand te zijn, met véél middelen en véél goede relaties; Lavrov iemand die de ene wijze en gematigde uitspraak na de andere weet te uiten. Ieder van ons moet, als deel van het Westen, van onze verkozenen eisen dat de dialoog opnieuw wordt opgestart. Daarmee is het te hopen dat het conflict snel opgelost geraakt, want de kans is groot dat, dankzij ons democratische systeem, er binnen vier jaar er een volledig andere boek kaarten op tafel ligt, die opnieuw anders geschud werd, waarvan de delers nogmaals een andere insteek hebben, andere belangen of beide. Terwijl de echte pappenheimers buiten schot blijven, niet herverkozen worden en een levenslang én erfelijk mandaat hebben.
Misschien moeten we een vlucht organiseren die zich verwijdert van onze, niet te exporteren vorm van democratie en misschien toch, voor ons eigen bestwil, net iets langer stilstaan bij de toevloed aan nieuwe inwoners waar we nu mee geconfronteerd worden.?