Benoît Lutgen (cdH), de Franstalige ’toogstrateeg’, die plots communautair wil praten

door Wouter Verschelden
gepubliceerd op dinsdag 19 januari 2016 om 05:23 •
3 min lezen

Moeten de Franstaligen een nieuw rondje communautaire gesprekken in 2019 voorbereiden? Benoît Lutgen, de voorzitter van het cdH, geeft het antwoord: hij wil een volwaardig “Franstalig front”, “een positief alternatief” en een “antwoord op de separatistische grillen uit Vlaanderen”. Het initiatief toont vooral de Franstalige verdeeldheid, want MR voelt er niets voor.

“Je résiste et mords”. Met dat stoere devies kwam Benoît Lutgen in de zomer van 2014 buiten bij toenmalige informateur Bart De Wever (N-VA). Neen, de cdH-voorzitter zou niet plooien. Via CD&V en MR raakte Lutgen daarna toch in gesprek met de N-VA. Maar al van bij het begin van de gesprekken zei Lutgen aan de N-VA dat hij ze voor geen millimeter vertrouwde. “Ik geef het 1 procent kans”, zei hij De Wever. Na een paar persoonlijke bezoeken van de N-VA-voorzitter bij Lutgen thuis, steeg dat percentage “tot 3 procent”.

Verder kwam het niet. Meer zelfs, MR en N-VA loosden op een handige manier het cdH. Een formateursnota was nét hard genoeg om een stevige “non” van cdH te krijgen. Exit cdH en Lutgen, tot afgrijzen van CD&V. Achter de schermen werd er bij MR en N-VA gelachen met de simplistische reactie van Lutgen, die het hen bijzonder makkelijk had gemaakt (het woord “toogstrateeg” viel). De interne gevolgen voor het cdH zijn veel groter: de frustratie dat ze herleid zijn tot het schoothondje van de PS is alleen maar groter geworden het afgelopen jaar, bij de Franstalige christen-democraten.

De nies van De Wever

Maar uit de gesprekken in de zomer van 2014 bleek wel één ding zeer helder voor de N-VA: Lutgen is een regionalist. Hij is, veel meer dan andere Franstalige voorzitters, eigenlijk wél geïnteresseerd in meer macht voor de deelstaten. Een en ander wordt nu duidelijk. Want de aankondiging dat de N-VA opnieuw gaat nadenken over het communautaire, werd door PS en cdH gretig gebruikt als een “zie-je-wel”. Meteen leek het bewijs geleverd dat de N-VA wel degelijk met communautaire plannen rondloopt, ondanks de belofte van een absolute wapenstilstand rond staatshervormingen deze legislatuur. Dat die aankondiging vooral diende om Hendrik Vuye vlot als fractieleider te kunnen vervangen, deed er even niet toe. “Als De Wever niest, reageert iedereen meteen”, zo stelde Didier Reynders (MR) onderkoeld.

Lutgen wil nu een stapje verder gaan: hij wil aan Franstalige kant “de voorbereidingen beginnen”, om de volgende keer als één front aan tafel te komen. Dat soort oefeningen is niet nieuw: in het verleden werd regelmatig dit soort show opgevoerd van ‘één Franstalig front’. “We kunnen het menu niet laten opleggen door Bart De Wever”, zo vindt Lutgen. Hij wil “een solidair project voor alle Franstaligen van Wallonië en Brussel, de rand rond Brussel en in het buitenland. We moeten een positief alternatief bieden dat meer is dan het spiegelbeeld van separatistische grillen uit Vlaanderen.” “We moeten niet wachten tot iemand nog eens niest.”

Vraag is of dat allemaal veel zin heeft: het water is bijzonder diep tussen de MR enerzijds en de PS en het cdH anderzijds. De cdH’er pleit ervoor om de wonden van 2014 te helen, maar zeker bij de MR acht niemand dat echt geloofwaardig. “Dat ze eerst de regio’s eens efficiënt gaan besturen”, reageert MR-voorzitter Olivier Chastel.

Voor de N-VA is het hele toneeltje alvast een streepje goed nieuws: op een dag hebben ze wel degelijk een gesprekspartner aan Franstalige kant nodig om ooit nog een stap richting confederalisme te kunnen zetten. Wie weet zullen de gesprekken van 2014 ooit nog nuttig worden.