Iran heeft, een dag nadat het verschillende ballistische raketten die atoomwapens kunnen lanceren getest heeft, een test gedaan met twee raketten die specifiek ontworpen zijn om Israël te kunnen bereiken. Op de raketten stond geschreven dat “Israël moet worden vernietigd”. Om het allemaal nog wat harder in de verf te zetten, vond de lancering plaats op het moment dat de Amerikaanse vicepresident Joe Biden Israël bezocht. Qua stoken kan dat tellen. Er zijn meer dan redenen genoeg ondertussen om ongerust te worden over Iran en z’n raketten.

Het Amerikaanse State Department uitte gisteren al felle kritiek op de tests met ballistische raketten die Iran onaangekondigd uitvoerde. Iran lanceerde verschillende ballistische raketten vanaf meerdere locaties in het land. Een ballistische raket is een raket die een suborbitale, ballistische baan volgt om een explosieve lading naar een vooraf bepaald doel te brengen.

In februari, amper een maand nadat het opheffen van de sancties tegen het land in werking traden, maakte Iran bekend dat het zijn raketarsenaal aan het vernieuwen is. Er wordt gewerkt aan een nieuwe generatie van de ballistische Emad-raket. De gemoderniseerde middellangeafstandsraketten, die doelen kunnen treffen tot 3.000 kilometer ver, zijn accurater dan hun voorgangers.

“Onzin”

De Verenigde Naties en de Verenigde Staten hebben eerder al kritiek geuit op het plan om het raketarsenaal te moderniseren. Volgens de VS kunnen de nieuwe raketten worden uitgerust met een kernkop, wat in strijd is met sancties van de VN. Iran stelt de raketten alleen voor conventioneel gebruik gereed te maken. Dat is volgens kenners onzin, “alsof je een Formule 1-wagen zou gebruiken om naar de supermarkt te rijden”.

De raketten die vandaag succesvol werden getest, hebben een bereik van ongeveer 1.400 kilometer, de afstand tussen Iran en Israël. Volgens ten minste één officieel Iraans persbureau stond op de raketten een boodschap geschreven: dat Israël moet worden vernietigd.

Speciaal gemaakt om “Israël te vernietigen”

De twee raketten van het type Qadr-H die in het noorden van het land werden afgevuurd raakten doelen in het zuidoosten van Iran op een afstand van ongeveer 1.400 kilometer bevestigen de Iraanse nieuwsagentschappen Fars en Tasnim.

Ze citeren een commandant bij de Revolutionaire Garde, die zegt dat de raketten zijn ontworpen om Israël te raken: ”De reden dat we onze raketten ontwerpen voor 2.000 kilometer, is dat we dan in staat zijn onze zionistische vijand te raken vanaf een veilige afstand’’. De Revolutionaire Garde stelt dat Iran met de proef de “afschrikwekkende kracht” van het land wil laten zien.

Noord-Korea

Iran heeft ondertussen het grootste en meest diverse arsenaal van ballistische raketten in het Midden-Oosten. Israël heeft er die beter en accurater zijn voorlopig, maar veel minder in aantal. Iran haalde veel van zijn know how in verband met die raketten uit Noord-Korea tijdens de periode dat het onder westerse sancties stond. In oktober 2012 stuurde Iran personeel om een militaire basis te bemannen in de bergachtige grensstreek tussen Noord-Korea en China. Ahmed Vahidi, de Iraanse minister van Defensie ontkende dat toen.

Maar westerse inlichtingendiensten zijn er nu quasi zeker van dat er daar gewerkt wordt aan zowel raketten als atoombommen. Eerder dat jaar sloten Noord-Korea en Iran een “technical cooperation pact”. En er is bewijs dat minstens vier Iraanse topwetenschappers met in hun zog een hoop technici uit het nucleaire programma transfereerden naar de “geheime” basis op 85 kilometer van de Chinese grens.

Deal

In de nucleaire deal die met Iran is gesmeed staat dat inspecteurs van het Internationale Atoomagentschap (IAEA) onaangekondigd en zonder restricties inspecties moeten kunnen doen in Iraanse nucleaire faciliteiten, in het bijzonder van de centrifuges die het potentieel hebben om uranium te verrijken tot iets wat je kan gebruiken in wapens. Maar dat heeft volgens waarnemers fundamenteel de dreiging niet weggenomen.

Mohsen Fakhrizadeh, de chief nuclear scientist van Teheran, reisde de jongste jaren heel wat heen en weer tussen Iran en Noord-Korea. Spionnen stelden vast dat hij zeker aanwezig was bij de derde keer dat Pyongyang een atoombom testte, in februari 2013. De eerste twee testen was hij er wellicht ook bij. Zeker is in elk geval dat die testen bijgewoond werden door een Iraanse delegatie.

Je kan je dus de vraag stellen: als Iran bij hoog en bij laag volhoudt niet geïnteresseerd te zijn in het bouwen van een nucleair wapenarsenaal, waarom stuurt het dan z’n topwetenschappers naar testen met atoomwapens in Punggye-ri in Noord-Korea?

Al meer dan tien jaar bezig

Het is trouwens al een poosje bezig. We weten redelijk zeker bijvoorbeeld dat Noord-Korea Iran al jaren weapons-grade uranium verkoopt. Van voor 2002, toen het een keer misliep. Een vat Noord-Koreaans uranium ging toen stuk bij het uitladen op de luchthaven van Teheran en besmette de runway. De luchthaven werd zeven weken gesloten, zogezegd uit “veiligheidsmaatregelen”.

Volgens Larry Niksch van het Center for Strategic and International Studies in Washington DC schat dat Noord-Korea voor anderhalf à twee miljard per jaar aan verrijkt uranium verkoopt aan Iran en “dan kan je best wel van een programma spreken.”

Resort vol Noord-Koreanen

Noord-Korea heeft ook geholpen bij het bouwen van een plutoniumreactor, iets anders dat de Iraniërs nodig hebben om atoomwapens te maken. We weten dat honderden Noord-Koreanen tussen 2003 en 2011 aan de slag waren in Iran op een tiental sites. Ze hadden er zelfs een eigen kustresort ter beschikking.

Het grote gevaar volgens insiders is dat, door het geld dat Iran nu weer binnenvliegt na het opheffen van de sancties, het land meer verrijkt uranium gaat kopen van Noord-Korea.

Want, zeggen ze, Iran moet dat niet per se zelf maken. “Wanneer de onderhandelaars en Washington zeggen dat Iran nog x-aantal jaar verwijderd is van de ontwikkeling van een eigen nucleair arsenaal, dan vergissen ze zich: het is maar een dag verwijderd daarvan, of de tijd die een vlucht tussen Pyongyang en Teheran duurt.”

De Noord-Koreanen zijn overigens niet de enigen die Iran helpen. Pakistan leverde de eerste centrifuges. China zou volgens het IAEA ook flink materiaal bezorgd hebben aan Iran tussen 2004 en 2007 om dingen te bouwen waarmee je atoomwapens kan maken. En het doet dat wellicht nog steeds. In Kuala Lumpur, Maleisië, werden nog niet zo lang geleden twee containers ontdekt op een schip onderweg van China naar Iran met daarin allemaal materiaal dat gebruikt kan worden voor het maken van atoomwapens.

Thunder God Mountain

Maar de meest prangende vraag blijft toch: waarom zitten Iraanse wetenschappers en militairen op een “geheime” basis ergens in de bergen in Noord-Korea?

Of twee zelfs. Er is eigenlijk verrassend veel en aardig gedetailleerde intel over. Er zijn tussen 250 en 300 Iraniërs werkzaam in Nyŏngbyŏn, zo’n 80 kilometer van Pyongyang enerzijds en in anderzijds in de geheime bergbasis (de codenaam is Thunder God Mountain) aan de Chinese grens. In de eerste wordt plutonium opgewerkt, in de tweede zouden kernwapens gemaakt worden die op MIRV’s kunnen worden gemonteerd.

Safir

MIRV’s zijn draagraketten waarop meerdere warheads kunnen worden gemonteerd. Er zou ook een “klein kader” van leden van de Iraanse Republikeinse Garde zijn, dat moet instaan voor de veiligheid van de technici en wetenschappers. Sinds december 2012 is er een toename van het heen en weer vliegen van Iraanse cargovliegtuigen – 747’s en Antonovs – tussen Noord-Korea en Teheran vastgesteld. Sommige bronnen claimen zelfs dat Iran al 14 uitgeruste kernraketten zou hebben tegenwoordig.

Volgens de denktank United States Institute of Peace kan Iran tegen 2017 z’n ballistische raketten zo hebben “vernieuwd” dat doelen in Europa binnen hun bereik liggen. De VS is moeilijker, dat zou nog wat langer duren. Maar, stellen de analisten, het feit dat Iran in staat is om met z’n Safir-raket een – zij het rudimentaire – satelliet in een lage baan om de aarde te brengen, is toch een ernstig signaal dat Iran technologisch geen doetje meer is.

Wat Israël dreigt te doen

Een internationaal akkoord met Iran of niet: Israël zal zich daar niet aan storen op het moment dat het land vindt dat het effectief gevaar loopt door de Iraanse raketten.

In 2012 al lekte een nota uit waaruit blijkt dat Israël Iran niet zal laten begaan en een plan klaar heeft om in te grijpen op het moment dat het land zich te bedreigd voelt. Volgens die nota zou de Israëlische aanval beginnen met een grootscheepse cyberaanval. Die moet het Iraanse regime totaal verlammen en ervoor zorgen dat het niet weet wat er zich afspeelt binnen zijn landsgrenzen. Het Iraanse elektriciteitsnetwerk, internet, radio, televisie en andere communicatie-infrastructuur zouden lamgelegd worden.

Vervolgens zou Israël vanop zijn eigen grondgebied en van duikboten in de buurt van de Perzische Golf tientallen ballistische raketten lanceren. Die zouden uitgerust worden met conventionele explosieven.

30 dagen oorlog

Een aantal van de raketten zouden bovengrondse doelwitten uitschakelen, zoals de kernreactor in Arak en de nucleaire brandstoffabrieken in Isfahan. Anderen zouden speciaal ontworpen zijn om ondergrondse doelwitten aan te vallen, zoal de nucleaire opwerkingsfabriek in Fordo.

Honderden kruisraketten zouden ingezet worden om commando- en controlesystemen, nucleaire onderzoeks- en ontwikkelingsfaciliteiten en de woningen van de toplui te vernietigen. Na de eerste aanvalsgolf zou de schade opgemeten worden met satellietbeelden, waarna de informatie zou doorgegeven worden aan Israëlische gevechtsvliegtuigen die zich op dat moment al in de lucht bevinden. Die moeten doelwitten uitschakelen die nog niet helemaal vernietigd zijn.

De Israëlische regering heeft zelfs een inschatting van hoe lang zo’n conflict met Iran zou duren: “Het wordt een oorlog van dertig dagen op meerdere fronten.” De Israëlische regering verwacht immers dat er “honderden raketten” zouden afgeschoten worden op het land, ook vanuit de Palestijnse gebieden.