Het laat zich uitschijnen dat het bereikte akkoord, dat op alle gevangenissen van toepassing komt geen einde stelt aan de stakingen bij de bewakers en wat belangrijker is, aan de weigering van gevangenisbewakers om te voorzien in een minamile zorg aan wie in de onmogelijkheid is, zoals bij zieken en gehandicapten, zelf voor deze zorg te zorgen. Voor geharde vakbondsmilitanten, die de vakbond en haar democratische werking hoog in het vaandel dragen is dit een extreme situatie van desolidarisering en anti-syndicalisme die er op wijst dat extreem-rechts het in dit vakbondssegment heeft overgenomen. Een analyse vanuit vakbondsoogpunt, in referentie tot de vakbondsstrijd van de Non-Profitsectoren.
Ook in de zorg was het bij de eerste stakingsacties (van onbepaalde duur) de vraag welk zorg tot de minimumdiensten behoorde. Daarvoor werd een punctuele lijst opgemaakt en met de gehandicapten, die 24 in de voorziening woonden, overlegd. Er werd een aangepast dienstrooster opgemaakt die als basis diende voor de opeisingen door de gouverneur. Eens de staking van 5 maand in de voorziening afgelopen kwam die neer op 60% van de dienstverlening, dwz dat alle andere dagen stakingsdagen waren waarvoor de vakbond tussenkwam (telling op basis van de RSZ-staten). Hier was geen sprake van ziekte om het stakingsverlies te voorkomen. Aan de staking kwam een einde omdat er geen meerderheid van 66% meer was om de staking voort te zetten.
Als je dan nagaat hoe de gevangenisbewakers deze elementaire afspraken met de voeten treden, weigeren een minimale dienst af te spreken, dan is dit anti-syndicaal en hemeltergend. De vrouw van een gevangene al goed aan wat de minimale dienst kan inhouden. Het gaat altijd om een fractie of % van de normale dienstverlening. En die kan in alle omstandigheden geleverd, ook al is er globaal niet voldoende personeel in de normale dienstverlening. Het is maar op deze basis dat men voldoende steun kan verwerven van de publieke opinie om z’n eisen ten gronde en structureel door te drukken.
Heb aan Walter Cornelis, toch gedurende tien jaar de trekker van de vaklbondsacties in de Non-Profit, mét resultaten, in het verleden en nu ook deze analyses voorgelegd en hij staat er volledig achter.
In het geval van gevangenen, zoals voor gehandicapten en zieken trouwens, gaat het om ‘minimale zorg”. Die nalaten, ook in geval van staking, is schending van een fundamenteel mensenrecht.
Maar het is niet enkel de ‘minimale’zorg/dienst’ waar het over gaat. Er is meer. De vraag stelde zich in 1988, bij de eerste staking met minimale dienst in de Non-Profit, of men de controle op de werksituatie uit handen zou geven (aan rode kruis, vrijwilligers enz) of dat men deze, langs de minimale zorg/dienst, zelf in handen wenste te houden, in feite tot een bezetting van de voorziening, onder stakingsomstandigheden, zou overgaan. Het is dat laatste geworden.
En ook voor de gevangenissen staat het opnemen van minimale zorg/dienst in gevangenissen gelijk aan het behoud van de syndicale controle over de situatie, en niet, zoals nu gebeurt, niet alleen de zorg weigeren, maar ook de controle uit handen geven aan politie of militairen.
De redelijkheid zal niet (meer) terugkeren bij de fractie van gevangenisbewakers die corporatistisch, sectair en anti-syndicale, want niet-solidair en tegen de statuten gerichte (update), actie voeren. Het is de vakbond die het terug moet overnemen en de syndicale regels en democratie, met respect voor de mensenrechten (doen) toepassen.
Na fascistische toestanden fascistische methoden om stemming te verhinderenBij de gevangenisbewakers gaat het van kwaad naar erger. ACV-vrijgestelde Filip Dudal doet het verhaal: “Stembiljetten en zelfs de stembus werden vernietigd door de stakers. Ik ga de stemming niet erkennen. Het is genoeg geweest”, zegt Filip Dudal van de christelijke overheidsvakbond ACV, die getuigt dat de sfeer bij momenten zeer agressief was. “De stakers weigerden naar binnen te gaan om te stemmen en ik mocht buiten mijn uitleg niet doen. Nochtans heb ik gemerkt dat er heel wat cipiers verkeerd geïnformeerd zijn, bijvoorbeeld over de zware beroepen”, zegt Dudal. “Bovendien wilden ze niet dat de werkwilligen konden stemmen. Waarschijnlijk omdat ze vreesden dat het akkoord toch aanvaard zou worden.”
Extreem rechtsen hebben het blijkbaar overgenomen van de syndicalisten in Sint-Gillis en andere gevangenissen. De toepassing van de vakbondsdemocratie, zoals honderdduizenden militanten die kennen, wordt verhinderd: geen geheime stemming en vooral dat niet alle werknemers aan de stemming kunnen deelnemen.
Als dan nog de vakbondsvrijgestelde het woord niet mag nemen en de werknemers niet samen in het bedrijf bijeen kunnen zitten, enkel de stakers buiten mochten zich uitspreken, mag men zich afvragen of deze zogezegde vakbondsleden die het overnemen van de vakbond niet moeten geschorst worden tot de staking afgelopen is.
En of de algemene vakbondsleiding niet rechtstreeks moet tussenkomen en een geheime stemming van alle werknemers moet afdwingen en organiseren. Of schikken zij zich naar ‚fascistische’ methoden die de gevangen reeds weken in een toestand plaatsen die te vergelijken is met de toestand van politieke gevangen onder Duitse bezetting in de Belgische gevangenissen?
En laat dit klaar zijn, staken voor onbeperkte duur is een absolute noodzaak wil men eisen realiseren maar dan onder strikte voorwaarde van minimale zorg voor wie niet voor zichzelf kan of mag instaan, zoals zieken en gehandicapten, en gevangenen. Minimale zorgen laten is zichzelf te schande maken.
En als vooralsnog enkel een opvordering van de politie soelaas kan bieden dan dient die opvordering strikt te zijn en toelaten de minimale zorgen te waarborgen voor de gevangenen. En beter nog is noodploegen samen te stellen van syndicalisten, ondermeer uit de gezondheids- en welzijnssectoren om deze minimale zorgen op te nemen in de gevangenissen en zo de extreem rechtse en/of anti-syndicale claim van bepaalde individuen te breken. Ook omdat op die manier de minimale zorgen uit handen van politie of leger blijven..
Ik had graag morgenvroeg aan de poort van Sint-Gillis gestaan met een plakkaat: Minimale Zorg Nu, maar dat kan er met m’n gezondheid niet meer vanaf, vandaar deze foto.
Ik zou m’n solidariteit betuigd hebben met de eisen van de bewakers, en voor een staking van onbepaalde duur, maar onder de strikte voorwaarde van minimale zorg. Zo heb ik mede een staking geleid van 5 maanden en 8 dagen in een voorziening voor gehandicapten in 1988-1989, een van de langste, en door de vakbonden erkende stakingen ooit. Mét uitzonderlijke resultaten voor de ganse sector, en mét de steun van de publieke opinie.