Internationale critici zijn het erover eens: ‘In Het Water’, de opvolger van bestseller ‘Meisje in de Trein’ van Paula Hawkins is niet echt wat we verwacht hadden. Zo is het niet altijd duidelijk welk personage aan het woord is, zijn er te veel onbenullige hoofdrolspelers die eigenlijk helemaal niets doen, en zijn er meerdere verhaallijnen die naar een eindpunt noch naar een conclusie leiden. Wat je Hawkins wél kan geven: ze heeft niet klakkeloos voor de formule ‘trendy psychologische thriller’ gekozen.
In Het Water, het tweede boek van thrillerauteur Paula Hawkins, ligt vanaf vandaag in de rekken. Hawkins schreef in 2015 Het Meisje in de Trein waar meer dan 20 miljoen exemplaren van verkocht werden. Het verhaal van opvolger In Het Water speelt zich af nabij het Brits plattelandsdorpje Beckford waar een alleenstaande moeder dood wordt aangetroffen op de bodem van een rivier. Niet zolang daarvoor stierf een kwetsbaar tienermeisje dezelfde noodlottige dood in dezelfde rivier. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan deze donkere wateren, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier en zijn geschiedenis.
Klinkt reuzespannend, toch? Helaas is In Het Water veel minder sterk dan zijn voorganger. Het verhaal heeft maar liefst 11 personages en het is lang niet altijd duidelijk wie aan het woord is. Na zo’n 100 pagina’s weet je trouwens al wie de dader is. En door het ongeïnspireerde, droge, kleurloze taalgebruik van Hawkins leest het boek daarna als een NMBS-trein op stakingsdag. Bovendien lopen er verschillende verhaallijnen door elkaar die helemaal nergens naartoe gaan.
Internationale recensenten: “Matig tot zwak verhaal”
Volgens thrillerauteur Val McDermid zal In Het Water wel degelijk verkopen. “Met een naam als die van Hawkins voorop verkoopt het geweldig”, zegt McDermid in de Britse krant The Guardian. “Maar ik denk niet dat de lezers het boek geweldig gaan vinden.” De ervaren schrijfster stelt dat het begin van het boek keistraf en veelbelovend is, maar na verloop van tijd gaat Hawkins de mist in. “En de reden daarvoor ligt hem in de structuur. De hele kunst achter suspense in een verhaal houdt ook in dat je als auteur informatie achterhoudt en slechts subtiele hints geeft. Je moet de lezer als het ware misleiden. Maar als je een verteller aan het woord laat, dan moet je wel iets lossen. Anders wordt je verhaal een onsamenhangend rommeltje.”
Marcel Berlin van de Amerikaanse krant New York Times vindt het knap dat de schrijfster niet voor eenzelfde thema gekozen heeft: “Hoewel het resultaat geen succes is, is het goed dat Hawkins niet in het trendy voetsporen stapt van de ‘domestic noir’-stroming, en van platte psychologische thrillers. Helaas is ze gebuisd op haar ‘tweede-boek-test’. Er zit niet genoeg spanning in In Het Water en haar verhaalstructuur is veel te ambitieus.”
Maar het boek krijgt ook enkele matig lovende reviews. Zo schrijft vooraanstaand literair criticus Leo Robson in het Brits magazine New Statesman dat het verhaal het grootste deel van de tijd geloofwaardig overkomt. “Het boek is grimmig verslavend. Er zijn duidelijke aanwijzingen dat Hawkins groeit en dat er een grotere ambitie is.”
Hawkins zelf: “Ik heb vaak gehuild”
Zelf verklaart de schrijfster aan de Nederlandse krant Algemeen Dagblad dat het heel moeilijk was om een opvolger van een boek als Het Meisje in de Trein te schrijven. “Er was een punt dat ik het niet meer zag zitten”, aldus Hawkins. “Ik had geen idee waar het verhaal heenging, en of het perspectief wel deugde. Ik heb vaak mijn literair agent opgebeld en een potje gehuild. Nu gaat het wel weer.”
Die literair agent is Lizzy Kremer. Zij blijft rotsvast achter haar auteur staan: “In Het Water is een ongelooflijk donker en treffend boek. Alleen Paula Hawkins had dit geschreven kunnen hebben. Het is een onwrikbaar en origineel boek dat leest als een geweldige thriller en als een prachtige roman.”