Een verlengd weekend voor velen en dus extra veel tijd om te kijken naar één van de kleinere voltreffers die Netflix de voorbije jaren gelanceerd heeft: Master Of None. Netflix gaf komiek en stand up-comedian Aziz Ansari de kans om zijn droom te verwezenlijken: zijn eigen reeks maken. Hij werd beloond met een Golden Globe-nominatie en een trouwe schare fans: Master Of None heeft momenteel ruim 196.000 fans op Facebook en heeft zich in korte tijd op de kaart weten te zetten als een unieke reeks.
De voorbije jaren heeft Aziz Ansari zich ook gebogen – op academische wijze – over het fenomeen liefde in de moderne tijd. Modern Romance: An Investigation is een fijn boek, leest vlot weg en gaat voornamelijk over hoe de manieren waarop we onze partner kunnen leren kennen veranderd zijn. Over hoe groot de mogelijkheden geworden zijn en hoe moeilijk liefdes en relaties daardoor geworden zijn. Kijk maar eens naar ‘First Date’ (S2E4) en kom ons daarna nog eens vertellen dat (online) daten best leuk kan zijn.
De oma van Rachel verwoordt het treffend in de aflevering Old People, S01E09: “Iemand uit je buurt zei vroeger: ‘Je bent mooi, ik ga met je trouwen’ en dan deed je dat en kreeg je een aantal kinderen.” Maar zei ze ook eerlijksheidshalve er meteen achteraan: “Ik heb geluk gehad. Anderen hadden minder geluk.” Het zijn van die kleine mooie, ontroerende momentjes die naarmate je verder in de reeks vordert meer en meer in Master Of None sluipen.
Existentiële twijfel
Aziz Ansari is zo geweldig in Master Of None omdat hij een versie van zichzelf speelt. Een jonge dertiger, acteur in New York die niet goed weet wat hij wil in het leven. In de eerste aflevering (S01E01) zien we Dev vooral nadenken over of er wel plaats is in zijn leven voor kinderen. Nu is hij de fijne oppas die zelf nog een groot kind kan zijn, de leukerd die met de kinderen van een vriendin naar de speeltuin kan gaan en op ijsjes kan trakteren. Maar al snel merkt hij dat dat effect maar een beperkte tijd te rekken is. Na een paar uur is hij doodop en vraagt hij zich vooral af of hij de offers die een ouder brengt voor zijn kind zelf wel wil brengen.
In de tweede aflevering (S01E02) maken we kennis met de vader van Aziz. Geen acteur, maar de echte vader van Aziz die naar eigen zeggen vooral meedeed om meer tijd door te kunnen brengen met zijn zoon. Het is één van de thema’s in de reeks: hoe en met wie wil je de gegeven tijd in het leven doorbrengen? De tweede aflevering gaat over hoe we onze ouders amper kennen omdat we amper echt met hen praten en dezelfde thematiek wordt aangehaald in de achtste aflevering over grootouders. Dev zegt daarin ergens “We laten ze gewoon op hun eentje zitten, tot ze doodgaan.”
In wezen gaat Master Of None over eenzaamheid in een tijdperk waarin we meer dan ooit met elkaar verbonden zijn, het gaat over de vraag wat te doen in het leven en hoe je als mens je leven vorm moet geven, zowel op gebied van relaties als op het vlak van de job die je uitoefent en de vrienden met wie je jezelf omringt.
De vraag of iets of iemand wel goed genoeg is, stelt zich heden ten dage sterker en dringender dan vroeger omdat er eenvoudigweg meer keuzes zijn. Een luxeprobleem, maar wél een probleem. Kijk ook naar Tinder, waar na elke swipe zich een profiel aandient dat misschien wel beter is dan dat daarvoor. Nogmaals: wanneer is iets of iemand goed genoeg?
Tegelijkertijd wordt er veel verteld over de existentiële twijfel van een jonge dertiger. Want zoals Dev zegt in de schitterende finale (S01E10): bij iedereen die je in deze fase van je leven tegenkomt, dien je je af te vragen: “wil ik dit voor de rest van mijn leven?” De scène over de vijgenboom zal ons altijd bijblijven en dezelfde pijn voelen we wanneer Arnold (S02E02) naar het huwelijk gaat van een ex met wie hij ooit een toekomst voor ogen had.
Grenzen verlegd
De tweede helft van het eerste seizoen van Master Of None was prachtig. De Nashville-aflevering (S01E06) leek wel het televisionele equivalent van Before Sunrise, waarin Julie Delpy en Ethan Hawke van het scherm spatten door gewoon rond te wandelen en met elkaar te praten. Alleen doen we het deze keer met Dev en Rachel.
Vanaf die aflevering verandert Master Of None van toon: er gaat meer melancholie in de afleveringen schuilen. In ‘Mornings’ zit op 25 minuten het hele verloop van een relatie vervat: van het nieuwe en spannende, tot de spanningen, de sleur, de hernieuwde keuze voor elkaar en het verval.
Het tweede seizoen haalt het niveau van deze afleveringen nagenoeg de hele tijd. De gehele eerste aflevering is in stijlvol zwart-wit, is volgestouwd met referenties aan de Italiaanse cinema én met muziek van Ennio Morricone én – niet evident voor een Amerikaanse serie – grotendeels in het Italiaans. Diezelfde traagheid vinden we in een taxirit (S02E05) waarin we niets meer zien dan Dev die in een taxi zit, op weg naar huis nadat hij net afscheid heeft genomen van een vriendin voor wie hij, beseft hij, meer voelt. Say Hello, Wave Goodbye van Soft Cell weerklinkt op de achtergrond en het geheel is perfect.
Helemaal revolutionair wordt het in ‘New York, I Love You’ (S2E6) waar een aflevering die veel weg lijkt te hebben van een Woody Allen-film (inclusief de jazzsoundtrack) plots verandert in acht minuten revolutionaire televisie. En dat is alles wat we daarover willen zeggen.
3 personages om te zien:
1. Arnold (Eric Wareheim)
De GVR. En ook degene die kinderen verschrikkelijk vindt, hen wegjaagt van het springkasteel op verjaardagspartijtjes en vooral wil dat het stil is als hij naar Sherlock kijkt. Een kerel naar ons hart dus. Hij heeft de gave om ter plekke verliefd te worden op een zetel (letterlijk) en is een overtuigd feminist.
Rachel is één van die personages die heel erg vertrouwd aandoen vanaf de eerste seconde. Degene waarbij je denkt “Van waar ken ik haar?” om dan op IMDb te gaan kijken en vast te stellen dat je ze eigenlijk van nergens anders kent.
Rachel is degene met wie het van de eerste seconde klikt en waarvan je begrijpt dat Dev haar wel ziet zitten. Dev ontmoet haar op een concert van Father John Misty, waar ze aan het werk is als PR-dame van het label. Zoals Dev zegt aan het einde van hun eerste date: “Je bent zo cool. Zo zijn er niet veel mensen.”
3. Ramesh (Shoukath Ansari)
Zelfrelativering is de beste vorm van humor. De échte vader van Aziz is misschien wel hét grappigste personage uit heel Master Of None.
Waarom kijken?
Eerst en vooral: Master Of None is fijn kijkvoer omdat het grappig is, simpel. Bij de tweede kijkbeurt van het eerste seizoen hebben we bovendien nog meer moeten lachen dan bij de eerste keer.
Maar er is meer: op een zachte en grappige manier haalt Master Of None relevante thema’s aan. Zoals de scène waarin Dev auditie gaat doen voor een gastrol als Indiase taxichauffeur (S01E04) en hem gevraagd wordt om met een accent te praten. Zoals Dev even later stelt: “Er zal ergens wel een Pradeep zijn met een nachtwinkel, maar waarom kan er eens geen Pradeep zijn die architect is?” Waarop zijn vriend antwoordt: “Daar kan ik niet op wachten, ik moet werken om geld te verdienen.” Met andere woorden: het komt wel, maar het gaat allemaal wel heel erg traag.
Een ander onderwerp waar openlijk over gepraat wordt, is seksuele intimidatie, in S01E07. “Wanneer je geboren wordt met een vagina, zijn creepy kerels part of the deal” wordt er ergens gezegd. Mannen die vrouwen volgen naar huis, masturbators op de tram en gemene vunzige commentaren op Instagram: het komt allemaal aan bod.
Master Of None is daarmee het typevoorbeeld van een moderne (eigentijdse) reeks, zoals ze onder meer met dank aan Netflix tegenwoordig steeds vaker gemaakt worden. Dat uit zich ook op andere vlakken: Denise, een vriendin van Dev, is lesbisch zonder dat het een issue of een onderwerp in de reeks is. Het is gewoon een gegeven. En als het wél een issue wordt (zoals in ‘Thanksgiving’, S02E08), dan wordt het meteen behandeld op de meest ontroerende manier.
Doorheen al die thema’s is Aziz onze gids en dat is een godsgeschenk, want los van zijn mimiek en intonatie heeft Aziz zo één van die gezichten die nagenoeg altijd grappig zijn, wat er ook gezegd wordt. Hij is zo’n sympathieke peer dat we ’t hem zelfs vergeven dat We Like To Party van The Vengaboys dagenlang in ons hoofd gezeten heeft.
Check nu onze top 20 van de meest komische series op Netflix!
