De 1 mei uittocht van 2015.
Terwijl in Antwerpen, op 1 mei, de vakbondsmensen en hun volgelingen achter de rode vlaggen marcheren en slogans tegen de regering scanderen, haken wij onze caravan aan de auto. Het is al eeuwen geleden dat wij zelf in deze 1 mei stoet meeliepen en als we al niet mee opstapten, dan gingen we minstens toch in Antwerpen naar de optocht kijken. Toen was dit nog het ‘feest van de arbeid’, ondertussen is deze dag uitgegroeid als het ‘feest van de ontevreden, overwerkte stakers’. Mannen die de midlifecrisisleeftijd al ver voorbij zijn, fietsten de vorige dagen nog als echte wielerterroristen een kleine 100 km of bedwongen het parcours van de ronde van Vlaanderen. Ze spurtten de klinkers van de Koppenberg op en roepen nu luid dat ze niet langer dan tot een 58 jarige leeftijd kunnen werken. Nu men langer moet werken, heeft plots iedereen een zwaar beroep. De vorige eerste minister had tijdens de blauw/rode legislatuur de pensioenleeftijd al behoorlijk opgetrokken. Vorige regeringen, onder Wilfried Martens samen met de socialisten, hanteerden vroeger reeds zonder tegenspraak een paar indexsprongen. Klom er toen iemand op de barricades? Hoorde men toen iemand schande roepen? Legde men toen massaal het werk neer? Maar nu de socialisten zelf niet meer in de huidige regering zitten en kunnen potverteren, staken en joelen ze. De rode achterban is volledig gefrustreerd en ze begrijpen nog steeds niet waarom ze zoveel stemmetjes verloren hebben en hoe het komt dat onze schuldenberg zo hoog opgelopen is. Misschien hopen ze wel stiekem dat de doorsnee werkende mens de opeengestapelde rode schandalen ondertussen vergeten is. Claesje die een beetje sjoemelde met helikoptercentjes, Van den Broucke die het zwarte geld in de rode kas in brand wou steken en Laurette rettekkentet, die de nieuwe lichting regerende politiekers een zwart verleden wilde aanmeten. Ze luisteren soms hersenloos naar de toespraken van hun opperhoofd. Hij is de aanvoerder van de oppositie- voerende partij die de rijken wil laten betalen! Eeuwen zaten ze in de regering en nooit hebben ze hierover een mond opengedaan, laat staan dat er ook maar iets aan gedaan werd. Wij blijven echter, in ons hoofd, de echte socialisten, ondanks de socialistische graaiende salon- politiekers. Het chronisch optimistisch ‘volksverlakkerijgeklets’ en ‘wollensokkengeblaat’ kunnen wij, de dag als vandaag, missen als kiespijn en dus op zo’n dag rijden wij richting Dijon, richting zuiden, richting zon…enfin dat dachten wij!
Vanaf de Franse grens giet het pijpenstelen. Donkergrijze mistige regenwolken omhullen onze auto en onze rijdende villa. Nederlandse meivakantie- sleurhutten plenzen ons voorbij. God is waarschijnlijk niet links georiënteerd en schenkt de Franse rode vaandeldragers echt zeikweer. Haha, lachen wij: ‘Eén of andere rode organisator is, vermoedelijk gisteren, aan de clarissenorde van het nonnenklooster van ‘soeur sourire’, vergeten een zestal eieren te offreren, om zo mooi weer af te dwingen!’ Nog zo’n idiote traditie waarvan een normaal denkend mens zijn tenen krullen.
Als we Dijon binnenrijden, staan op elke hoek van de verlate natte straten, verregende muguet- verkopers. Hun hoofden hangen, net als de witte meiklokjes, depressief in hun regenjassen omlaag. 1 Mei is traditioneel, in Frankrijk nog meer dan in België, meiklokjes dag. Lelietjes van dalen…lelietjes van begrotingsputten zeker.
De camping van Dijon ligt naast een kanaal. De onderkant van de bomen zijn al onder het waterpeil verdwenen. We zoeken een wat hoger droog plaatsje en laten voor alle evacuatiemogelijkheden onze caravan maar aan de auto vasthangen. De regen plenst in grote druppels op de caravan. Het water spat alle kanten uit en stroomt langs de ramen naar beneden. Voor we die eerste avond met een ‘carwash’ gevoel in ons bedje kruipen, hopen we dat het snelstromend kanaalwater, tijdens de nacht, niet verder stijgt.
De Franse weergod had een beetje medelijden met de, anders stemmende, lange weekend- en andere toeristen en verblijdt ons de volgende zaterdagmorgen met een parelmoer zonnetje.
We wandelen van de camping, langs het kolkend kanaaltje, richting de oude binnenstad van Dijon. Aan de grandeur van de huizen, het paleis en de kathedraal kan je zien dat Dijon vroeger een belangrijke stad geweest is. Rond de overdekte markthallen is er op zaterdagochtend ook een gewone markt. De lege stad van gisteren bruist nu van de gezelligheid. De terrassen zitten vol. Wij vinden om te lunchen nog een leeg tafeltje in het zonnetje en bekijken de voorbij wandelende mensen. Aan de uitgang van de markthallen staan drie diarreebruine mannen. Met een droevige blik zien ze naar de goddeloze massa. Op hun hoofd een pet zonder klep, een uitgerafelde baard en hun handen werkloos wriemelend in de zakken van hun djelaba’s. Ze bekijken hoofdschuddend de hoofddoekloze jonge meisjes die voorbij paraderen. Deze hebben lange bruine benen, dragen minirokken en opbollende half doorschijnende bloesjes, waarin de omhoog staande tepeltjes duidelijk aantonen dat de aangekondigde mei temperaturen nog niet voor vandaag zullen zijn. Ze zijn nog niet hersteld van hun verbazing als twee allochtone wiebelnichten, luid snaterend à la Paul de Leeuw, hand in hand voorbij huppelen. De zon duikelt een beetje en wij kruipen wat dieper in onze jassen. Aan de tafel voor ons zitten drie kakelende vijftig- plus vrouwen. Het moeten hete mokkels zijn, want ze dragen alleen flinterdunne t-shirtjes over hun silicone borsten en spannende jeansbroeken met meer gaten en rafels dan stof. Alle vrouwelijke verbouwingen moeten trots aan de voorbij kuierende marktkopers getoond worden. Zij hebben volledig geliposucte billen, met eigen vet opgevulde achterwerken, gekneed naar het Jennifer Lopez model en opgespoten lippen waar een bonobo aap jaloers op zou zijn. Alle aangezichtsrimpels werden gladgestreken, de grijze haren gecamoufleerd en alleen de hals en handen verraden de ware leeftijden. Zij nippen aan een Kir Royale, de drank die oorspronkelijk in Dijon uitgevonden werd. Zij koeren, zwieren met hun ingeweven haarstukken als er een paar uit de kluiten gewassen marktkramers voorbij komen. Deze dames weten duidelijk waar Dijon de mosterd haalt.
Als we in de namiddag terug richting camping slenteren begint het opnieuw te regenen. Kampeerders op het laaggelegen gedeelte van de camping worden gesommeerd de caravan aan te pikken en een nachtje op de hoger gelegen parkeerplaatsen door te brengen. Morgen rijden wij verder, richting Vercors en de Drôme, richting zuiden, richting de zon…??
Sim, Dijon 2 mei 2015.