De zondag van de Graspop Metal Meeting is goed op weg een absolute topdag te worden. Ondanks een beetje motregen blijft het grotendeels droog, en vanavond komt de zon zelfs piepen. Muzikaal werden de metalheads meteen genadeloos wakkergeschud, terwijl het nog uitkijken is naar onder meer Soundgarden, Rob Zombie en vooral Black Sabbath.

Het was heerlijk wakker worden op de tonen van Powerman 5000, de band van Rob Zombie zijn jongere broertje Spider One. Na een tijdje in de luwte te hebben geopereerd zijn ze helemaal terug met een fijne nieuwe plaat, ‘Builders Of The Future’. Dit is gewoon het perfecte begin van een tot dusver topweekend, en ook het publiek had er zin in.

Alle slaperige kopjes en kleine oogjes verdwenen als sneeuw voor de zon bij het geweld van The Black Dahlia Murder. Want de Amerikaanse ‘melodic deathmetallers’ lieten geen spaander heel van Mainstage 1. Hun offensief van brute kracht zorgde ervoor dat niemand er een zier om gaf of het nu aan het regenen was of niet. Zanger Trevor Strnad vroeg om crowdsurfers en circle pits en die kreeg hij ook. De toon voor de zondag was gezet!

In de Metal Dome gaf Collibus furieus en met veel bravoure het beste van zichzelf. De band pakte uit met technisch hoogstaande metal en speelde zo hun eerder dit jaar verschenen debuut ‘The False Awakening’ in de kijker. Plots was het ook voor ons duidelijk waarom iemand als Brian May van Queen zich fan placht te noemen. 

De Parijzenaars van Glorior Belli maken indruk met black metal, smeuïg gelardeerd met swamp blues en southern rock. Bij aanvang was er nog niet veel volk, maar al snel liep de Marquee toch gezellig vol en stond menigeen verbaasd hoe de weide van Dessel plots werd omgebouwd tot een broeierig moeras uit Louisiana. Frontman Billy Bayou sprong het podium af om de fans in de voorste rij nog een riff te laten meespelen en iedereen de hand te schudden. Heerlijke inzet van de dag!

Heerlijke retrorock is het hoofdingrediënt van Scorpion Child, een band die traag maar gestaag aan een opmars bezig is. Zoals ze hier rocken kan het niet anders dan dat ze binnen dit en twee jaar oververdiend promoveren naar het hoofdpodium. Dit is klasse met een dikke laag woestijnzand lekker geïnjecteerd met een bluessausje. 

Zanger Andrew Neufeld gaf het onmiddellijk toe in het begin van de set: het gebeurt niet elke dag dat Comeback Kid op zo’n grote podia speelt, en dat was ook duidelijk. Muzikaal zat het allemaal goed in elkaar en ze kregen zeker de nodige reactie van het publiek, maar slechts de helft van het podium werd benut. Comeback Kid bewees een uitstekende hardcoreband te zijn, maar speelt nog niet mee met de grote jongens. Misschien hebben ze het wel graag op die manier.

Ridders, tovenaars, goblins en eenhoorns

Christopher Bowes speelde eergisteren nog piraatje op de Mainstage met Alestorm, vandaag mocht hij met zijn andere band Gloryhammer de Metal Dome terugsturen naar de tijd van ridders, tovenaars, goblins en eenhoorns.

Gloryhammer krijgt absoluut de prijs voor het grappigste optreden van Graspop Metal Meeting 2014, want de humor op het podium was gewoon heerlijk. De epische ‘medieval’ powermetalsongs konden ook op heel wat bijval rekenen.

En een ridder met een basgitaar die een fles champagne in één teug leegdrinkt, dat zie je toch ook niet elke dag?

Bommetje lossen

De Japanners van Crossfaith wezen alle wolken resoluut richting uitgang door eventjes een bommetje te lossen van op de Jupiler Stage. Een welgemeende ‘hallo kroket’ was hier meer dan op zijn plaats. ‘We are the future’ knalde er door de PA en geloof ons, men zit er met die slogan niet ver naast. Als een wervelwind raasde men door hun ontzettend energieke set en het publiek participeerde dapper mee. De mix van hardcoregetinte metal en vette dubstepbeats ging er in als zoete koek. 

Indrukwekkend meesterschap

Toen in mei van dit jaar Cynic-oprichters en voormalige Death-leden Paul Masvidal en Sean Reinart dieper ingingen op hun homoseksualiteit, kwamen ze heel even in het oog van een klein stormpje terecht. Die storm ging tamelijk snel weer liggen, de fijnzinnigheid in hun muziek doet dat gelukkig niet. De manier waarmee ze live de muzikale agressie van metal weten te versmelten met de vlijmscherpe precisie van jazz zorgt ervoor dat het in de Marquee een komen en gaan is van mensen die een vleugje van dit indrukwekkend meesterschap willen meepikken.

Venijn in de staart

Dat Zakk Wylde al enige jaren letterlijk nuchter door het leven gaat, was duidelijk te merken aan zijn stem en gitaarspel die een stuk beter (stem) en scherper (gitaar) klinken dan vroeger het geval was.

Black Label Society opende met ‘My Dying Time’ uit de nieuwe plaat ‘Catacombs Of The Black Vatican’, maar schakelde al snel over op het betere werk uit het verleden met onder meer ‘Godspeed Hell Bound’, ‘Destruction Overdrive’ en een heftige versie van ‘Suicide Messiah’. Dat de man een stukje gitaar kan spelen, weten we al lang, maar toch wilde de baardige frontman dat nog eens duidelijk in de verf zetten met een net iets te lange gitaarsolo.

Uit de jongste plaat kregen we verder nog ‘Heart of Darkness’, maar het venijn zat alweer in de staart met ‘Concrete Jungle’ en als afsluiter een luidkeels meegebruld ‘Stillborn’. 

Grote verrassing

Als Jason Aalon Butler van Letlive het podium opkomt, weet men nooit waaraan men zich mag verwachten. Ook vandaag niet… Respectievelijk gaan de vloerbekleding, de stageklok, een drummicrofoon en zijn T-shirt eraan. Een dikke maand eerder werd ook zijn knie aan dat lijstje toegevoegd, waardoor de brave man op het podium staat met een brace en een doktersverbod om op zijn been te steunen. Niet dat hij er zich iets van aantrekt.

Vocaal leverde hij een prestatie af om u tegen te zeggen. Met zijn ontzettend veelzijdige én emotioneel geladen stem laveerde hij tussen de mix van post-hardcore en jazz die de rest van de band ongemeen strak serveert. ‘Muther’ is niets minder dan een kippenvelmoment en op het einde van de set gaat Butler doodleuk op wandel in het publiek. Zonder twijfel één van dé verrassingen van Graspop Metal Meeting 2014.

Een gooi naar de luidste band 

De voorbije twee jaar waren niet de makkelijkste voor deathcorepioniers Suicide Silence, na het overlijden van hun zanger Mitch Lucker. Zijn vervanger Eddie Hermida (ex-All Shall Perish) gaat in een mum van tijd van hoge squeals naar lage growls en dat maakt het contrast met de diepe gitaren en bassen fenomenaal. Wanneer de band een wall of death of circle pit vroeg, kostte dat geen moeite, want hun show ging door merg en been. Een pure machtsvertoning.

Thy Art Is Murder deed vlak daarna ook een gooi naar de luidste band van deze heilige zondag, en het was een meer dan verdienstelijke poging. De zanger klonk onverstaanbaar, maar de manier hoe hij zijn stem gebruikte was alsof de duivel himself elk moment ten tonele kon verschijnen.

Deze Australische deathmetalband is piepjong maar wist toch al te overtuigen op GMM.

Anthrax scoorde uiteraard met eigen nummers zoals ‘Indians’ en ‘I Am The Law’, maar ook en vooral met covers zoals ‘T.N.T.’, ‘Antisocial’ en het wondermooie ‘Neon Knights’, een ode aan Ronnie James Dio. Hij wordt gemist.

Justin Bieber

Vlak voordat Bring Me The Horizon aan zijn 50 glorieminuten begon, leek het op de eerste rijen alsof Justin Bieber of One Direction het podium zou betreden. De gemiddelde leeftijd voor het podium zakte makkelijk van ongeveer 45 naar 15 jaar. Dit valt te verklaren door het tieneridool en zanger Oli Sykes, die vele meisjesharten sneller doet slaan. Wie in het jaar 2014 nog durft zeggen dat Bring Me The Horizon effectief ook een band voor pubers is, slaat de bal volledig mis. Het plaatje klopte volledig en de publieksparticipatie was enorm: de ene wall of death na de andere, en circle pits zoefden als tornado’s over het terrein.

Luchtviool

De Italianen van Rhapsody Of Fire maakten na al die jaren van hun bestaan voor de eerste keer hun opwachting op Graspop Metal Meeting, en aan het enthousiasme van het publiek te zien, was het duidelijk dat velen hier al jaren op zaten te wachten. De bombastische powermetal ging erin als zoete koek, de epische refreinen werden – al dan niet toonvast – meegebruld en hier en daar werd zelf wat luchtviool gespeeld. Een meer dan geslaagd debuut op Graspop!

Wereldhits

Lang geleden dat we Ad Vandenberg nog op een podium zagen, maar met zijn Moonkings is de voormalige sidekick van Whitesnakes David Coverdale helemaal terug van weggeweest. De eigen nummers van ‘Moonkings’, het debuut van de band, klinken een stuk minder spannend dan de songs die Ad in het verleden uit zijn mouw schudde, maar dat kon de pret niet bederven, wegens terug in de tijd met een paar wereldhits zoals Vandenbergs ‘Burning Heart’ en Whitesnakes ‘Here I Go Again’. Jeugdsentiment in de Metal Dome, het mag ook wel een keer.

Een trio halfgare deathgrinders 

Met Martin Schirenc plays Pungent Stench krijgen we een trio halfgare deathgrinders die wellicht tot de ziekelijkste geesten van het weekend mogen worden gerekend en op dat gebied zelfs over Carcass sprongen. Op het grote podium van de Marquee zouden de meeste trio’s haast ineenschrompelen, maar  Schirenc en co kwamen vol branie op en maakten hun reputatie meer dan waar.

Het werd een schroeiende set vol nostalgische herinneringen aan hoe deze Oostenrijkers dik twintig jaar geleden de death- en grindscene al mee domineerden middels een bruisende cocktail van woeste riffs en onverwachte aan blues en rock’n’roll gelieerde grooves. Neem daarbij nog hun cynische humor en je hebt een formule die niet meer stuk kon.

Ongeveer iedereen stapte buiten met een brede grijns!

Een mooi afscheid

Ook bij Tiamat kregen de toeschouwers waar voor hun geld, en dat is al wel anders geweest. Het blijft lekker wegluisteren op donkere, heavy nummers als ‘Cain’ of ‘Until the Hellhounds Sleep Again’, of het naar Tiamat-begrippen vrolijke ’Vote For Love’, waarbij de hele tent meeklapte. Een Zweedstalige semiballad gaf wel de veelzijdigheid van de band aan, maar toch waren we hier nog het minst door gecharmeerd. De grootste publieksfavoriet blijft ‘Gaia’ van hun doorbraakalbum ‘Wildhoney’, waarbij de hele menigte meezong. Een mooi afscheid van Johan Edlund, die zijn band om gezondheidsredenen verlaat…

Kippenvel

Er was enorm veel belangstelling voor Death To All, een deels rond ex-Death-muzikanten opgetrokken superformatie die de erfenis van Death hoog houdt. Natuurlijk is het nog steeds raar om hen op het podium te zien staan zonder Chuck Schuldiner, die in december 2001 overleed aan een hersentumor. Met in de bezetting  gitarist Paul Masvidal, drummer Sean Reinert, bassist Steve DiGiorgio en de jonge vocalist/gitarist Max Phelps speelden ze de sterren van de hemel met wat op technisch gebied wellicht wel het sterkste was wat dit weekend in Dessel te zien was. De songs waren stuk voor stuk behoorlijk complex, maar werden allen quasi foutloos en vol vuur neergepoot. En wat de vocalen van Phelps betrof: als je je ogen sloot en niet beter wist, dacht je dat Chuck herrezen was uit de dood! Met een gastrol voor Steffen Kummerer van Obscura, die enkele songs achter de microfoon overnam en terwijl flitsend over zijn gitaarfrets vloog, was het feest helemaal compleet. De krakers ‘Suicide Machine’, ‘Spiritual Healing’, ‘Symbolic’, ‘Spirit Crusher’ en de oldschoolfinale met achtereenvolgens ‘Zombie Ritual’, ‘Baptized In Blood’ en ‘Pull The Plug’ zullen nog lang in onze geest blijven hangen. Het was trouwens het laatste optreden van de tour voor de groep, waardoor de spelvreugde echt van het podium spatte, met muzikanten die elkaar zelfs af en toe plagerig stonden te jennen. Een indrukwekkend eerbetoon aan de oervaders van de deathmetal, en een echt kippenvelmoment voor menige fan.

Met bijdragen van Stef Maes, Niels Desmedt, Steven Verhoeven, Nick Tronckoe, Robby Embrechts, Geert Struyven en Wim Vander Haegen. De rest van ons Graspopverslag lees je morgen!