Het is nog eens warm buiten, maar het is ook warm in de cinemazaal. Dit broeierig weertje is helemaal op het lijf geschreven van de drie uur durende verleidingsfilm Mektoub, My Love. In Gringo maken we dan weer een trip naar Mexico en kan je merken dat er meer nodig is dan een complex scenario en een topcast om een intelligente actiekomedie te maken.

Mektoub, My Love: Canto Uno: te veel billen en borsten, maar ook een raak spel van verleiding en de pijn van verlegenheid

De Tunesisch-Franse regisseur Abdellatif Kechiche won in 2013 de Gouden Palm voor zijn film La Vie d’Adèle. Het was een film die, voornamelijk door de uitzonderlijk lange en expliciete seksscènes, het publiek verdeelde; de ene vond het briljant, de ander zette het weg als softporno. Zoals gewoonlijk lag de waarheid ergens in het midden.

Vijf jaar later is zijn nieuwe film er, Mektoub My Love: Canto Uno, een film die hij mede hielp te financieren door zijn Gouden Palm te koop aan te bieden. De financiers verlieten de film tijdens de postproductie nadat bleek dat, hoewel er een contract getekend was voor een film van twee uur, Kechiche een film van zes uur gemaakt had, in twee hoofdstukken van drie uur.

“Het heeft me drie jaar gekost om de helft van het budget bij elkaar te schrapen dat ik nodig had om deze film af te werken”, reageerde de regisseur vorig jaar in een exclusief interview met The Hollywood Reporter. “Ik voel vijandigheid in de wereld van de Franse cinema. Ik hoor er niet bij en de grote familie van de Franse film laat het niet na om hun minachting jegens mij te tonen.”

Veel blijer zal Abdelatif Kechiche niet worden als hij op zoek gaat naar de reacties op zijn nieuwe film, want die zijn niet alleen maar en niet uitsluitend positief. In deze film keert de jonge student Amin (Shaïn Boumedine) terug naar Sète, een havenstad aan de Middellandse Zee. Hij ontmoet er zijn jeugdvriendin Ophélie (Ophélie Bau) opnieuw en zijn neef Tony (Salim Kechiouch. Samen met zijn neef maakt hij op het strand kennis met twee mooie meisjes: Charlotte (Alexia Chardard) en Céline (Lou Luttiau). Tony papt meteen aan met Charlotte, maar Amin heeft het moeilijk om meteen hetzelfde te doen bij Céline.

De grote kritiek op Mektoub, My Love: Canto Uno is dat Kechiche in deze film te vaak zijn camera nadrukkelijk laat inzoomen op de billen en de borsten van de meisjes en dat met name Céline en Ophélie er bijna de gehele film toch met minder textiel om hun lijf dan noodzakelijk bijlopen. We kunnen daar kort over zijn: dat is waar. Soms zaten we – als man – ongemakkelijk in onze stoel te schuifelen omdat Kechiche ons dwong om te kijken, zelfs al voelden we dat het niet correct was.

Nu, tegelijkertijd willen we die kritiek nuanceren. In het eerste deel van de film is het zoomen op billen en borsten functioneel. Wanneer de twee jongens de twee meisjes ontmoeten op het strand verbeeldt de camera de steelse, stiekeme blikken van de jongens op de meisjes. Het verleidingsspel is ingezet. Ook tijdens de dansscène niet lang daarna is het dat: de jaloerse blikken van de meisjes op de kont van Céline en de verlegen dan wel stiekem jaloerse blikken van Amin.

In al wat volgt is die aanpak overbodig, in de discotheekscène wordt het zelfs grotesk.

Wat wel overeind blijft is het kader van de film: een verhaal van verlangen. We moesten tijdens het kijken regelmatig denken aan dat liedje van ondertussen toch ook al weer een tijdje geleden van de Nederlandse Veldhuis & Kemper: Ik Wou Dat Ik Jou Was. Amin is verliefd op Ophélie, maar zij ziet hem als een broer en onderhoudt al vier jaar een affaire met zijn neef Tony. Céline op haar beurt flirt met zowat iedereen, behalve met Amin.

En Tony, de neef, die loopt zowat elke avond met een andere vrouw aan zijn arm te pronken.Amin zou zo graag eventjes Tony zijn. Ook al weet hij dat zijn neef een mooiprater en een klootzak is die speelt met de gevoelens van naïeve meisjes. Toch zou hij eens één keer graag durven wat zijn neef durft. Wat Ophélie durft en wat Céline durft. Céline flirt zelfs met een oom van Amin, oom Kemal; een ietwat zielig figuur die heel snel kan veranderen van joviaal in opdringerig en irritant. Het enige wat Amin zelf kan doen en durft doen is kijken.

Mektoub, My Love : Canto Uno laat een wrange nasmaak achter en is veel te lang. In de bijna drie uur speeltijd kon stevig gesnoeid worden. Anderzijds: we hebben dit wel graag gezien. Niet elke scène was even noodzakelijk, maar we hebben ons ook niet verveeld. En we hebben meegeleefd met Amin, want zien hoe alle andere mannen krijgen wat jij eigenlijk wil, terwijl jij misschien wel de best mogelijke partij bent: dat doet pijn.

Score: 7/10

Gringo: chaos als gemakkelijkheidsoplossing

Gringo is zo’n film die niet te begrijpen is: zo’n topcast bij elkaar gekregen en toch is de film zo een mislukking. Er zit nochtans wel enig potentieel in de ambitieuze plot: Harold (David Oyelowo) zit in de penarie. Hij voert een doodgewone kantoorjob uit, in een bedrijf dat door zijn vriend Richard (Joel Edgerton) geleid wordt. Wanneer zijn boekhouder hem waarschuwt over zijn financiën en ook zijn baan nog eens op de tocht komt te staan besluit Harold om tijdens een werkreis naar Mexico zijn ontvoering in scène te zetten en losgeld te innen.

Dat is de basis van de plot, maar tegelijkertijd speelt er nog veel meer en zijn er nog een flink aantal nevenverhalen die allen samen komen en een (bedoelde) chaos vormen. Soms is het precies die chaos die een gemakkelijkheidsoplossing lijkt, want precies door daarvoor te kiezen hoeven de makers bijvoorbeeld de rol van de jonge drugdealer en zijn vriendin Sunny niet verder uit te diepen. Ze zijn ook in Mexico en daar moeten we het mee doen qua achtergrond.

Er zit veel van het DNA van Game Night in deze film. Ook Gringo is een actiekomedie die zijn kijker lijkt te willen uitdagen. Die willen dat die én ontspant én zijn hersenen gebruikt tegelijkertijd. Toen we een paar weken geleden de zaal van Game Night binnenstapten zijn we sceptisch aan de film begonnen, maar we kwamen wel met een glimlach buiten, want de humor was slim en effectief. Hier is het andersom. We dachten “Geef het een kans”, maar het is precies die scherpte die Game Night zo aangenaam maakte die we in Gringo missen. Hier lijken het meer pogingen tot grapjes die ergens onderweg naar de ontknoping dood zijn neergevallen.

Charlize Theron als ijskoude femme fatale en David Oyelowo die niet weet wat ‘m overkomt zijn de lichtpuntjes in deze film, samen met Paris Jackson die in haar eerste filmrol welgeteld één scène schermtijd heeft, maar wél indruk nalaat. Verder is Gringo vooral veel geblaat en weinig wol en een film die je snel vergeten zal zijn.