De Wii U is een fantastische console die in de next-genrace helaas nog altijd een flink eind achterophinkt ondanks z’n vroegere start dan de PS4 en Xbox One. Er zijn al websites volgeschreven over het hoe waarom van die achterstand, maar het is vrij duidelijk dat er gewoon te weinig games zijn. Niemand koopt een nieuwe console om ze te gebruiken als stofverzamelaar. Gelukkig was daar onlangs de E3-beurs, waar Nintendo vriend en vijand de mond snoerde met een erg indrukwekkende line-up van games die stuk voor stuk het potentieel hebben om heuse system sellers zullen worden.
Naast de beloftevolle nieuwe releases voor de volgende maanden, begint stilaan ook de indiescene vorm te krijgen op de eShop. In vergelijking met het gigantische aanbod op PSN en Xbox Live ogen de etalages van de virtuele Nintendo-winkel nog behoorlijk leeg, maar desalniettemin is de stroom van indiegames traag maar zeker op gang aan het komen. De nieuwste aanwinst heet Armillo, en is een project dat heel wat voeten in aarde heeft gehad en er maar liefst drieënhalf jaar voor nodig had om het levenslicht te zien. Het zag er lange tijd naar uit dat het in maart van dit jaar dan toch eindelijk zou uitkomen, maar de makers waren nog niet tevreden met het resultaat waardoor het spel nu pas te downloaden is. Een nobele ingesteldheid, maar ze hadden er beter nog een paar maanden extra aan gewerkt.
Sonic
In Armillo ga je aan de slag met het gelijknamige gordeldier dat doorheen diverse levels rolt op zoek naar energiebollen en kleine blauwe wezentjes die zijn opgesloten door de alien Roto, de slechterik van dienst. Dat klinkt als Sonic? Dat klinkt inderdaad als Sonic. Bovendien zou het hoofdpersonage door een nogal saaie en ongeïnspireerde look perfect kunnen passen in het rijtje mislukte Sonic-klonen uit de jaren 90 genre Bubsy, Zool, Radical Rex en nog een hoop andere geheel terecht in de virtuele vergetelheid gesukkelde wannabe-mascottes.
Rolling platformer
Het verschil tussen Armillo en Sonic The Hedgehog zit ‘m echter in de manier van spelen. Hoewel de bonuslevels van Armillo traditionele 2D-aangelegenheden zijn, speelt de hoofdmoot van het spel als wat de makers zelf een rolling platformer noemen. Wat concreet inhoudt dat er geen zij-aanzicht is, maar je als speler de actie van bovenaf bekijkt. Een beetje zoals in Super Mario Galaxy dus, waar Armillo zich dan ook graag mee laat vergelijken. Helaas gaat ook die vlieger niet helemaal op. Dat is natuurlijk niet heel onlogisch aangezien Super Mario Galaxy een AAA-titel is en een vlaggenschip van Nintendo zelf, maar buiten het spelperspectief en de levels die bestaan uit afzonderlijke planeten worden de gelijkenissen al snel schaars.
Bruine soep
Waar Mario zich van verrassing naar vernieuwing laat sturen, rolt Armillo van saai design naar slordige afwerking. De levels zien er in het begin nog kleurrijk uit, maar van zodra je de eerste planeet hebt afgewerkt (na een half uurtje dus) verandert het fleurige palet in een bruine soep waarbij het meer dan eens niet duidelijk is waar je kan rollen en wat een afgrond moet voorstellen. Ook de vijanden stellen niet veel voor en kunnen letterlijk op één hand geteld worden. Vijf zijn het er. Waarvan er twee dan nog eigenlijk dezelfde zijn, maar met een ander kleurtje. Gelukkig zijn het er niet meer, want van zodra er meer dan drie dingen tegelijk bewegen op het scherm, hapert en sputtert de frame rate van Armillo in een wanhopige poging al dat grafische geweld te kunnen draaien. Grafisch geweld dat er overigens uitziet als een Nintendo 64-game, maar soit, het zal wel z’n redenen hebben.
Moeilijk
Wanneer het spel wel soepel loopt, heeft het dan weer met andere obstakels te kampen. De moeilijkheidsgraad bijvoorbeeld, waarvoor ongebalanceerd een understatement van heb-ik-jou-daar is. Je vliegt met twee vingers in de neus door merendeel van de levels, met een paar uitzonderingen waar de makers plots moeten gedacht hebben dat ze aan Dark Souls: Armilllo werkten. Hoewel, dat is niet fair ten aanzien van Dark Souls, waar de frustratie ontspruit uit je eigen falen in plaats van ondoordacht gamedesign. In Armillo ligt het helaas aan dat laatste, met tijdslimieten die plots opduiken en extreem nauw bemeten zijn, controls die dikwijls allesbehalve nauwkeurig zijn en vooral een camerastandpunt dat naar eigen goeddunken van plaats verandert en op geen enkele manier aan te passen is. Er is niks mis met een game waar je je tanden op kan stukbijten, zolang het wel op een eerlijke manier gebeurt en niet het resultaat is van onbegrijpelijke beslissingen.
Nadat je jezelf door Armillo gesleurd hebt, nodigt het spel je uit om opnieuw te beginnen om alle collectibles die je gemist hebt op te snorren en je tijd te verbeteren. Of je kan natuurlijk ook gewoon beslissen om een betere indiegame te downloaden en die te spelen. Hopelijk is het niet lang meer wachten op Shovel Knight.
Conclusie: 5/10
(0 – 2: verschrikkelijk; 3 – 4: slecht; 5 – 6. oké; 7 – 8: uitstekend; 9-10: absolute top)