“Episch”, dat is hoe Sam en Denis (Danny) van Danny Blue and the Old Socks het afgelopen jaar omschrijven. Vorig jaar stond de vijfkoppige band in de finale van De Nieuwe Lichting en die van Humo’s Rock Rally. Nu, een jaar later, hoppen ze van show naar show. “We zijn blij dat we De Nieuwe Lichting niet gewonnen hebben, maar die finaleplaats heeft ook veel deuren geopend.”
“Alles is nu professioneler”, begint Sam, “vroeger speelden we in kleine cafeetjes en het enige wat we moesten doen was komen opdagen.” Nu is dat wel anders: de band toerde het afgelopen jaar door heel België. “Ondertussen weten we al wat we moeten verwachten, maar als een show uitverkocht is zoals in Trefpunt in Gent of Trix in Antwerpen, dan is iedereen natuurlijk wel wat edgy”, zegt Denis. Dat de jongens zoveel shows spelen, heeft zeker en vast te maken met hun finaleplaats in De Nieuwe Lichting vorig jaar. Sindsdien hebben ze een management en dat zorgde ervoor dat alles in een stroomversnelling kwam. “We spelen veel meer shows en zo leer je voortdurend nieuwe bands kennen. Dan groeit het natuurlijk snel.”
“Zeventienjarige meisjes”
Groeien is veranderen, en dat merken Denis en Sam ook. Vooral hun publiek veranderde sterk het afgelopen jaar. “Tegenwoordig staan de eerste twee rijen vol met zeventienjarige meisjes”, lachen ze, “dat is toch wat anders dan enkele jaren geleden.” Wie zich de eerste shows van Danny Blue and The Old Socks herinnert, weet dat de er wel eens een bandlid in het publiek sprong en het er af en toe wild aan toe kon gaan. Dat is intussen veranderd, maar dat vinden de jongens niet erg. “Ons publiek is sterk veranderd door onze deelname aan De Nieuwe Lichting en omdat Studio Brussel onze muziek veel draait. Maar dat is ook wel positief, want ons publiek koopt tickets en merch.”
Wat startte als twee jonge knapen die garage rock maakten, is in ijltempo geëvolueerd tot twee uit de kluiten gewassen jonge mannen met een voorkeur voor tropical bikini rock. De exotische beschrijving doet de twee lachen. “Bij De Nieuwe Lichting moesten we onze muziek benoemen. Dan hebben we er dat maar uitgeflapt,” lacht Sam. Maar volgens de bikinirockers kun je hun muziek niet binnen een bepaald genre plaatsen. “Tegenwoordig kan je zo makkelijk verschillende stijlen mixen”, zegt Denis,” wij maken gewoon wat wij leuk vinden.
“Wij doen gewoon waar we zin in hebben”
“Dat is waar”, pikt Sam in, “wij houden ons daardoor ook niet echt aan wat mensen van ons verwachten.” Momenteel neemt de band zelfs een nummer op met een gospelkoor en gaan ze nog iets maken met een van de hiphoppers van Blackwave. Een onverwachte combinatie, maar dat maakt Danny Blue and the Old Socks ook wat het is. Van catchy bikinirock tot fucking hard gaan: ze doen het allemaal, altijd met hun aanstekelijk enthousiasme. “We willen niet gewoon doen wat het publiek van ons verwacht,” zegt Sam. Denis: “Het blijft natuurlijk fijn als een van onze nummers wordt opgepikt door bijvoorbeeld Studio Brussel.”
Danny Blue doet dus wat het wil, en dat willen ze ook blijven doen. “Natuurlijk zou het leuk zijn als we in de toekomst wat geld zouden verdienen met onze muziek”, zegt Sam, “maar dat is zeker niet onze main goal. Het allerbelangrijkste is onze muziek en zo lang we dat kunnen blijven doen en coole shows mogen blijven spelen, ben ik gelukkig.” Toch willen de jongens niet gewoon blijven muziek maken. “Er moet toch wel altijd een zekere vooruitgang geboekt worden,” zegt Denis. “Onze sound begint nu pas echt vorm te krijgen, en is zelfs nog niet helemaal hoe het zou moeten zijn.” Toch ligt de drummer daar niet wakker van: “Vroeger droomde ik er altijd van om de wereld rond te toeren en de grootste shows te spelen, maar beleef ik alles liever bewust, en kan ik ervan genieten dat het niet te snel gaat.”
“Blij dat we niet gewonnen hebben”
Na de finaleplaats in De
Nieuwe Lichting vorig jaar, veroverde de band de harten van Vlaanderen. “In het
begin waren we wel wat bang voor wat er zou komen na De Nieuwe Lichting. Tijdens
die periode mag je heel veel coole shows spelen en we dachten dat we na de
wedstrijd niet meer geboekt zouden worden”, vertelt Denis.
Niets was minder waar. De jongens zijn zich bewust van de kansen die ze dankzij
De Nieuwe Lichting kregen, maar toch zijn ze blij dat ze de wedstrijd niet
gewonnen hebben. “Stel dat we binnen enkele jaren op Werchter staan, dan zal
dat zijn omdat we het zelf gedaan hebben”, zegt Denis, “De voldoening zal dan ook
groter zijn dan wanneer je een wedstrijd wint en onmiddellijk geboekt wordt.”
Sam vult aan: “We waren er ook nog niet klaar voor, om zoiets te winnen. We
moeten echt nog veel groeien.”
De jongens hebben absoluut geen spijt van hun deelname aan De Nieuwe Lichting. Als ze het opnieuw mochten doen, zouden ze exact hetzelfde gedaan hebben: een band oprichten, muziek maken, deelnemen aan wedstrijden, maar vooral: zich amuseren. “Het is eigenlijk heel simpel, wij zijn een bende vrienden die samen muziek maken”, zegt Denis, “zelfs al hadden we geen band, dan zouden we nog altijd samen rondhangen en samen feesten.” Danny Blue and the Old Socks is ontstaan uit vriendschap en dat merk je, volgens Denis zijn ze in de eerste plaats vrienden en dan pas collega’s.
“Dat is echt een groot verschil”, zegt Sam, “ik denk er bijvoorbeeld aan om nog iets anders oprichten, maar het is heel moeilijk om mensen te vinden waar je mee kunt werken, en die dezelfde smaak hebben. Bij ons is alles automatisch gegaan. Dat beschouwde ik grotendeels als vanzelfsprekend.”
Volgens Denis maakt die vriendschap het ook makkelijker om samen te werken. “Wij hebben geen genade voor elkaar”, zegt hij, “als we iets niet goed vinden, zeggen we het gewoon. We kwetsen daar niemand mee.” “Soms zijn er natuurlijk wel eens discussies”, zegt Sam, “maar dat is meer zoals je eens een discussie met je broer of zus zou hebben.” Denis: “We willen elkaar geen pijn doen. Vroeger dacht ik soms dat ik niet goed genoeg kon drummen en dat Sam en Rint daar bijvoorbeeld over roddelden, maar nu weet ik wel dat we gewoon alles tegen elkaar zeggen.” Sam barst in lachen uit: “Dat weet je niet hé Danny”.
© 2019 – StampMedia – Zoë Nassel