Lees de biografie van Sam Renascent en het lijkt wel alsof je een filmscript in handen hebt: Sam Renascent heet eigenlijk Samuel Vekeman en werd geboren in Congo. Op zijn tweede werd hij geadopteerd en kwam hij in Antwerpen terecht. Het was uitgerekend op een optreden van Spring dat hij ervan begon te dromen op ooit op een podium te staan en sindsdien doet hij alles om die droom waar te maken. Hij studeerde aan de kunsthumaniora van Antwerpen en ging vervolgens zang, drum en gitaar studeren in aan het conservatorium van Amsterdam. Nadien trok hij nog naar scholen in Londen en New Jersey. Een portret van een perfectionist met een droom.

Sam Renascent: Na de kunsthumaniora had ik nog honger naar meer. Ik heb toen echt de beslissing genomen om me niet te laten begrenzen. Ik heb altijd drums gestudeerd, zat ook al in bandjes waar ik frontman was en ik ben jarenlang MC geweest, maar aan het einde van de kunsthumaniora was ik al mijn eigen muziek aan het schrijven. Daarna ben ik in Londen een opleiding gaan volgen die focuste op songschrijven en kennis van de buisness. En in New Jersey ben ik via een scouting latin jazz gaan volgen voor een jaar.

Ik doe nu mijn eigen management, maar dat is heel erg veel werk. Ik denk dat het heel belangrijk is als artiest dat je weet hoe de vork in de steel zit en ik merk bij veel creatievelingen dat dat een bij velen minder sterk ontwikkeld punt is.

Het unieke aan jou is dat je die Afrikaanse roots hebt en die invloeden ook in je muziek verwerkt, je bent rapper, maar je speelt ook gitaar en drum en je kent de muziek van Led Zeppelin, Dire Straits, U2, Pink Floyd en zelfs Kraftwerk. Besef je dat het jou redelijk uniek maakt als artiest?

Renascent: (verlegen) Dankjewel. Al die dingen zijn gewoon op mijn pad gekomen, door het levensverhaal dat ik tot nu toe al heb gekend. Die Led Zeppelin, Dire Straits enz. heb ik opgepikt in de platencollectie van mijn vader, maar ik heb er wel zelf naar gegrepen. Ik ben in veel verschillende dingen geïnteresseerd en ik wil die dingen ook wel allemaal samen brengen. Ik ben met Pixies grootgebracht en ik vind dat geweldige muziek.

Ik denk bijvoorbeeld aan Anderson .Paak die ook heel veel samenbrengt. Ook een drummer, trouwens.

Renascent: Kijk, bijvoorbeeld. Ik vind hem heel tof, ik vind zijn muziek heel tof en hij is zeker een voorbeeld, maar ik wil ‘m niet kopiëren. Hij inspireert me wel, net zoals Stromae dat doet. Ook hij kan pop, house en Afrikaanse invloeden combineren. Live komt er bij mij bijvoorbeeld meer gitaar bij wat dan weer een rockvibe met zich meebrengt.

Terug naar Congo

Je bent geadopteerd vanuit Congo toen je twee was. Je bent ondertussen al eens terug naar Congo geweest, een reis toen je 18 was met je nieuwe ouders. Ben je naar Congo geweest omdat je veel vragen had over je afkomst of wilde je je thuisland gewoon eens zien, voelen en ruiken?

Renascent: De beide. Ik was nog nooit in Afrika geweest dus ik wilde dat continent sowieso wel eens leren kennen, maar ik wilde ook mezelf leren kennen. Ik zat inderdaad met heel veel vragen. Wie zijn mijn biologische ouders? Mijn tantes, nonkels? Lijk ik op hen? Ik heb mijn familie nu ontmoet en er zijn toch veel dingen opgehelderd. Ik weet nu ook ongeveer hoe m’n leven eruit zou hebben gezien als ik in Congo zou zijn opgegroeid. Die reis heeft me toch meer compleet gemaakt.

Wil je nog eens terug of ben je er klaar mee nu?

Renascent: Ik wil zeker nog eens terug, maar niet meteen. Ik denk dat ik m’n hele leven lang om de zoveel jaar wel eens terug wil naar Congo.

Ik kan me voorstellen dat je als je begint na te denken over hoe je leven in Afrika eruit had kunnen zien je jezelf nog meer bewust bent van het feit dat de kansen die je in het leven krijgt toch nog altijd heel erg verwant zijn aan waar je wieg staat.

Renascent: Zeker, en dat besef ik sterker dan voordat ik die reis maakte. Weten wie je bent en vanwaar je komt is cruciaal voor ieder mens. Ik zie mijn ouders en familie hier doodgraag, maar ik voel nog wel iets anders, iets dat me vertelt dat mijn basis ergens anders is. Het is na die reis dat ik me Sam Renascent ben gaan noemen: wedergeboorte.

Op de EP ‘Unbridled Confidence’ zing je onder andere ook over de migratiecrisis. Op diezelfde EP gaat het ook nog over kindsoldaten, machtsmisbruik en #metoo. Zou je jezelf geëngageerd noemen?

Renascent: Mede door wat ik thuis allemaal heb meegekregen heb ik me al ingezet voor verschillende organisaties. Ik heb al met straatkinderen gewerkt en met daklozen. Ben mee gaan protesteren tegen de doodstraf. Ik heb hier nog nooit over gesproken in interviews, redelijk bewust. Ik wil niet overkomen als de grote peacemaker, de preker met het opgeheven vingertje. Ik wil heel erg pleiten voor engagement en ik wil mensen bewust maken van bepaalde problematieken, maar ik ben niet degene die mensen gaat zeggen wat ze moeten doen om van de wereld een betere plek te maken.

Ik heb ook liefdesliedjes en dat mag ook, want ik leef ook gewoon en het hoeft niet altijd zwaar op de hand te zijn. Maar ik wil het ook over meer hebben dan dat. Weet je, ik ging ook regelmatig bejaarden bezoeken en in die mensen zit zoveel levenservaring: leer daarvan. Maar evengoed kan ik geïnspireerd raken door een gesprek met een priester of een leerkracht. Het is belangrijk om gevoed te blijven. Ik ga ook graag naar musea, theater of dansvoorstellingen. Of ik lees de krant.

Je bent duidelijk heel erg gedreven, maar ik las ook in een stukje over jou in Knack Focus “Sommigen geloofden dat het me nooit zou lukken.” Dus je weet ook wat het is om met afwijzing om te gaan?

Renascent: Zeker, het is geen makkelijke weg. Soms gaan mensen ook een eindje met je mee, tot het echt serieus en zwaar wordt. Elke afwijzing kwetst, uiteraard. Ik maak het nog altijd mee: de radio wil me niet draaien. Of er zijn mensen tegen mij dat m’n muziek niet hip of cool genoeg is. Maar ik blijf in mezelf en m’n muziek geloven. Ik ga niet opgeven. Het moment dat ze niet meer om me heen kunnen zal ooit wel komen. Ik heb een publiek en dat is aan het groeien, dat weet ik.

Iedereen is het beu

Je hebt een tijdje in Londen gewoond. Is België nu jouw thuisbasis?

Renascent: België is nu een tijdelijke thuisbasis, maar ik ga niet voor altijd hier blijven. België zal altijd mijn thuishaven blijven, de plek waar ik aanmeer, maar de wereld is groter dan België. Ik haal mijn inspiratie ook uit de samenwerking met mensen in andere landen. Mijn EP ben ik in december in Finland gaan schrijven, de studio lag ergens midden in de bossen: heerlijk.

Ik ben niet echt gebonden aan een land. Ik vind het heel makkelijk om te denken “Als het hier niet lukt ga ik naar Duitsland.”

Aha, ik ruik een mening over de Brexit. Ook relevant voor muzikanten, natuurlijk.

Renascent: Het is de domste beslissing die ze ooit hebben genomen. Iedereen is het beu. En het gaat inderdaad ook veel moeilijkheden geven voor muzikanten die in Londen willen gaan performen. Voor elke show die je wil gaan spelen moet je een deal sluiten met de Musicians’ Union, want die plek die jij invult had ook een show kunnen zijn van een Brits artiest dus moet je een bepaalde belasting betalen.

Het ding is dat de grote acts dat wel kunnen betalen, maar mensen zoals ik die nog helemaal aan het begin van hun carrière staan die gaan daardoor wegblijven. Londen is voor mij net een plek voor mensen zoals ik, een plek waar je alles kan vermengen en waar je kansen kan krijgen. Ze zijn echt in hun eigen vlees aan het snijden. Soms is het ook gewoon goed zoals het is.

Kan je dat ook voor jezelf zeggen, dat het soms ook gewoon goed is zoals het is. Je lijkt me een typische perfectionist.

Renascent: Goh…ja. Zeker als het op beats en ritmes aankomt. Of…op alles eigenlijk. (lacht) Daar heb ik nog wel in bij te leren, maar soms moet je de dingen ook loslaten en moet ik kunnen zeggen “Dit is het beste dat ik op dit moment kan.” Later pas ik dan alles wel aan wat me nadien niet meer zint. (lacht)

Spring

Ik heb een anekdote gelezen over die keer dat je naar je eerste optreden ging met je vader en tegen hem zei “Daar wil ik ooit staan.” Weet je nog welk optreden dat was?

Renascent: Een optreden van Spring. (lacht) Dat was in het Sportpaleis met zo allerlei Studio 100-producten. Ik was toen een enorme Spring-fan en ik zei toen tegen ‘m “Daar wil ik staan.” En mijn vader zei toen: “Goed, dan gaan we daar hard voor werken.” Mijn ouders hebben me nooit ontmoedigd, nooit gezegd dat ik beter een droom kon uitkiezen die iets makkelijker te bereiken zou zijn. Ze hebben me ondersteund om het op zijn minst te kunnen proberen. Zij vonden Londen ook duur, ver en groot, maar ze hebben wel gezegd: als dat is wat je wil zullen we je helpen. Mee denken. Oplossingen zoeken. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Ik denk dat hier een optimist voor mij zit.

Renascent: Ja, zeker. Tegenslagen zijn onvermijdelijk en natuurlijk heb ik ook dagen dat ik het allemaal even niet meer zie zitten, maar ik probeer toch altijd iets te vinden dat mij stimuleert, dat mij weer overeind doet krabbelen. Aan de clip voor War Child bijvoorbeeld hebben 120 mensen meegewerkt, waarvan een boel ook vrijwillig. Honderdtwintig mensen! En die doen dat allemaal voor mij. Wie ben ik dan om te zeuren over m’n zware dag?

Als je mag dromen en je mag een Belgische zaal kiezen om in te spelen met een geheel eigen headline show, zou het dan eerder de AB of eerder het Sportpaleis zijn?

Renascent: Als ik echt mag dromen toch het Sportpaleis dan. Alhoewel ik de AB ook geweldig vind hé. Ik ben daar zelf al naar concerten gaan kijken, heb zelf al in de Club gespeeld. Mijn albumrelease wil ik wel in de grote zaal van de AB doen, maar de stap daarna is toch een wereldtournee in Sportpaleizen allerlande. (lacht)

Wat is de volgende stap die je wil zetten?

Renascent: Ik zou héél graag samenwerken met Baloji omdat ik die echt heel cool vind, maar ik heb ’t hem nog niet durven vragen. En mijn eigen clubtour, dat is ook een droom. De volgende stap is mijn show in Trix op 25 mei. En Baloji, dat moet ik gewoon eens durven vragen.