De drie leden van het Britse Amber Run leerden elkaar in 2012 kennen aan de universiteit van Nottingham, ze studeerden er Humanities And Law. Het klikte, ze ontdekten van elkaar dat ze een instrument konden bespelen en hadden ook nog eens dezelfde visie op muziek. Na één jaar bestaan brachten ze al een eerste ep uit, ‘Noah’. Nu zijn we zeven jaar en drie platen later en wil frontman Joe Keogh (midden op de foto) met ons praten over ‘Philophobia’, de spiksplinternieuwe plaat over de angst die iemand kan hebben om verliefd te worden.

Joe Keogh: We wilden een plaat over de liefde schrijven, want er is niets dat meer onvoorspelbaar is en meer impact heeft op ons allemaal dan dat. Maar ik denk ook dat het misschien wel een generatieprobleem is, dat we generationele bindingsangst aan het kweken zijn. Weet je, ik wil niet zeuren, maar er gebeurt echt niets interessants als we de hele tijd met ons hoofd gebogen over straat lopen. Nu klink ik als een ouwe zak, maar die telefoons zijn wel degelijk deel van het probleem: als we overspoeld worden met onrealistische foto’s, wanneer weten we dan dat de realiteit op onze deur klopt? Maar evenzeer gaat de plaat over de liefde voor jezelf en de relatie die je hebt met jezelf, dat mogen we ook niet vergeten.

Gewoon verder doen

Eén van de nieuwe nummers heet What Could Be As Lonely As Love. Erg vrolijk klinkt dat niet.

Keogh: Verliefd zijn kan fantastisch zijn, maar ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat je er ook ontzettend van kan afzien, toch?

Jullie zijn al eventjes een band nu, maar het is al wel zwaar geweest. Na jullie vorige plaat stapte jullie drummer op en liet je label je vallen. Ooit gedacht: dan stoppen we er maar mee?

Keogh: Ja, natuurlijk zijn er momenten van twijfel geweest. Niet alleen toen, maar ook in onze beginperiode toen er soms letterlijk niemand kwam opdagen voor onze optredens. (lacht) Blij dat die dagen voorbij zijn wel. Uiteindelijk komt het allemaal neer op toewijding en het overwinnen van je eigen onzekerheid. Verder doen, perspectief krijgen, er overtuigd van zijn dat je iets te bieden hebt. Het helpt dan natuurlijk wel dat de mensen die met jou in de band zitten je beste vrienden zijn.

Jullie hebben je studies niet afgemaakt. Wat was het moment waarop je dacht “Laten we fulltime een band worden. Laten we ervoor gaan!”

Keogh: Dat was rond de periode dat onze eerste plaat ‘5AM’ (2015) uitkwam. We waren daar zo trots op en zo tevreden mee dat we geen andere keuze hadden dan te besluiten er nu helemaal voor te gaan om te zien tot waar we zouden raken. Vandaag beseffen we meer dan ooit dat muziek geen competitie is. We zijn al lang blij dat we de wereld rond kunnen reizen en overal connectie kunnen maken met mensen die hun huis zijn uitgekomen om naar onze muziek te luisteren.

Fan van The National

Hebben jullie na drie platen een idee van hoe je je eigen muziek moet omschrijven? Wat is er typisch aan Amber Run?

Keogh: Ik hoop niets, we streven een zo groot mogelijke variëteit na. Dat hoor je ook op ‘Philophobia’, vind ik. Er is maar één graadmeter voor een song en dat is: elk nummer moet een doel hebben. Ik wil geen songs schrijven om songs te schrijven, maar er moet een emotionele noodzaak zijn. Ik ben ervan overtuigd dat als wij die voelen we ze ook kunnen overbrengen naar de fans.

Waar luisteren jullie zelf dan naar tegenwoordig?

Keogh: The National zijn zeker voorbeelden. En Leon Bridges komt ook meteen in m’n hoofd op, kunnen we geen genoeg van krijgen.

Om nog één keer terug te komen op die liefde: waarom blijven we het doen?

Keogh: Omdat niemand zonder kan. Er is toch niets mooier dan samen een toekomst plannen met iemand met wie je je hele leven samen ziet blijven? Op dat moment komt het hopelijk niet bij je op dat het ooit misschien wel slecht kan aflopen. Tevreden zijn met wie je op dat moment bent en waar je op dat moment staat: dat is toch alles?

‘Philophobia’ van Amber Run is nu uit bij Easy Life en te beluisteren op Spotify.