Vanaf vandaag leidt een duo van ondervoorzitters CD&V. Maar het is vooral een stuurloos schip dat achterblijft, na de aftocht van Wouter Beke.
Wat gebeurt er precies? Wouter Beke (CD&V), die jarenlang voorzitter was van de christendemocraten, is vanaf vandaag geen partijleider meer. Hij is nu definitief en enkel Vlaams minister. Ondervoorzitters Cindy Fransen, Europees parlementslid, en Griet Smaers, tot dit jaar nog Kamerlid, zijn nu officieel de baas. Alleen, echt een grote rol gaat het vrouwelijke voorzittersduo niet meteen spelen.
Tussen de regels: Iedereen kijkt natuurlijk naar de voorzittersverkiezingen die eraan komen. Op 20 oktober moeten de kandidaturen officieel binnen zijn. Een kandidaat moet 50 procent van de stemmen halen, in meerdere rondes. Op 6 december loopt de procedure af. “We gaan de verkiezing nu ietsje versnellen. Als het in één ronde kan, hebben we tegen half november een voorzitter”, zo zegt Servais Verherstraeten, CD&V-fractieleider in de Kamer op Radio 1.
In de wandelgangen: De kater over wat gebeurd is bij de benoeming van de ministers blijft hangen. “Zelfbediening”, is het woord dat blijft terugkomen over Wouter Beke, die zichzelf de post Welzijn gaf in de Vlaamse regering. Dat hij een paar maanden daarvoor de post van Werk van Kris Peeters pakte voor zichzelf in de federale regering, en dan de switch naar het Vlaamse niveau maakte, het is moeilijk verteerbaar voor een pak CD&V’ers, waarbij ronkende namen. “Bart De Wever heeft het hoofd van Beke gered, door CD&V op het allerlaatst toch die derde ministerportefeuille te gunnen. Anders was het allemaal nooit gepasseerd”, zo is te horen binnen de partij. Maar ook: “Hij ging N-VA ‘in bad sleuren’ en zo ‘aantonen dat ze onbekwaam waren’ in 2014. Je ziet hoe dat geniale plan heeft uitgepakt.”
Wat nu? Men snakt naar een verzoener, iemand die de partij terug bijeen brengt, de boel opnieuw organiseert ook, een lijn trekt in de ploeg. “Een voorzitter is een middenvelder, die heel de ploeg laat draaien en iedereen rond zich laat draaien. Dat is belangrijk”, zo duidt Verherstraeten. Voorlopig heeft op de partij nog niemand zich gemeld als écht kandidaat-partijvoorzitter. Het gonst alleen van de geruchten. Maar de namen die vallen, van Hendrik Bogaert, over Pieter De Crem tot Sammy Mahdi, zijn niet bepaald verzoeners, maar mensen die intern ook veel weerstand oproepen. Het valt dus niet uit te sluiten dat er alsnog een andere consensuskandidaat zich meldt, iemand met een deftig intern palmares.
Opvallend ook: In het Laatste Nieuws werd de naam gelanceerd van Kris Declercq, de burgemeester van Roeselare, wat ook tot weinig animo in de partij leidde. De man zou nu ook een plaatsje moeten krijgen bij de ‘Twaalf apostelen”, zo onthult De Tijd vandaag. Maar dat zet kwaad bloed bij een aantal mensen, want zo lijkt het wel alsof de partijtop nu ook wil sturen wie de nieuwe voorzitter moet worden. Het lijkt de kandidatuur van Declercq te verbranden, nog voor ze goed en wel gelanceerd is.
Het rommelt: Dat het opnieuw een West-Vlaming moet zijn, met Declercq, is immers niet evident. De partij zit een beetje uit evenwicht, als na Hilde Crevits als Vlaams minister én recenter ook Nathalie Muylle als minister in de federale regering, nu weer een West-Vlaming een topfunctie zou nemen. Uit de Vlaamse ruit, Oost-Vlaanderen en Antwerpen, waar het merendeel van de stemmen én de zetels worden verdeeld, heeft CD&V quasi niemand meer als kopstuk.
De essentie: Het wordt nog een heftige periode bij CD&V.