Bij CD&V blijft het wachten op de eerste officiële kandidaat-voorzitter die in de race stapt. Maar eigenlijk toont de race op dit moment gevaarlijke bloedarmoede. Want waar zitten de vrouwen in de partij?

In het nieuws: Ere wie ere toekomt. Het is de gloednieuwe minister van Werk, Economie en Consumentenzaken, Nathalie Muylle (CD&V) die de knuppel in het hoenderhok gooit bij haar partij. Ook al is ze slechts minister in een regering in lopende zaken, toch toonde ze op Radio 1 vanmorgen dat ze communicatief haar mannetje kan staan. Zo deed ze haar duit in het zakje voor de voorzittersrace in haar partij, en meer bepaald het gebrek aan vrouwen in de race. “Ik hoop echt dat ook een vrouwelijke kandidaat, of meerdere kandidaten, zich melden.”

De details: Minister Muylle heeft wel degelijk een punt. De brede christendemocratische partij loopt warm voor een ‘open’ voorzittersverkiezing. Was Hilde Crevits (CD&V) immers kandidaat geweest, dan was zij het geworden. Maar nu is er geen uitgesproken favoriet, meer zelfs, er is officieel nog niemand kandidaat. Wel gonst het van de geruchten.

Hoe word je kandidaat? Om te kunnen meedoen, moet je drie afdelingen, of twee afdelingen én een provincie achter je krijgen. En de procedure is pas sinds maandag geopend. Maar los van de administratieve regeltjes, heeft nog geen enkele kandidaat gezegd dat hij of zij écht meedoet.

In de wandelgangen: Er zijn er wel die flirten met het idee, en zeggen dat ze “binnenkort” met nieuws komen, maar voorlopig meldt niemand zich. Misschien is het een eerder mannelijke eigenschap om zichzelf in de kijker te willen spelen, of te ‘flirten’ met een kandidatuur, maar feit is dat het enkel gaat om mannen bij CD&V, tot nu toe. In alle short- en longlists die al gemaakt zijn in de pers, duikt geen enkele vrouw op. Bijzonder pijnlijk, voor een partij die in 2019 modern en attractief wil zijn.

Welke vrouw dan als CD&V-voorzitter? We doen een poging. Een longlist van wie het, op basis van ervaring, mandaat, politieke score en ervaring, of gewoon verrassingseffect mogelijks zou kunnen doen:

• Eén van de huidige ondervoorzitters die het nu ad interim bezig zijn: Cindy Franssen of Griet Smaers. Beiden ervaring als parlementslid, Smaers raakte wel niet meer herkozen in 2019. Maar vandaag dus reeds aan het roer van de partij, perfect om zich te lanceren. Alleen één probleem: statutair mogen ze als ‘organisator’ van de verkiezingen niet zelf deelnemen…
• Nathalie Muylle zelf: parlementslid met veel ervaring, nu zelfs minister. De oproep aan “vrouwen om zich te durven kandidaat stellen”, kan op haarzelf van toepassing zijn. Alleen: “Ik wil mij nu 100 procent focussen op m’n taak als minister”, stelde ze op de radio.
• Els Van Hoof: kamerlid en schepen in Leuven. Was jarenlang voorzitter van ‘Vrouw & Maatschappij’, de vrouwenbeweging binnen CD&V. Zou hét boegbeeld kunnen zijn om die vrouwelijke stem te vertalen in een voorzitterschap.
• Katrien Partyka: Vlaams parlementslid, burgemeester van Tienen. Heeft veel ervaring als bestuurder op het lokale niveau, en haar wortels in een landelijker deel van Vlaanderen, maar kent de nationale politiek ook door en door.
• Nawal Farih: met haar 30 jaar het jongste kamerlid. Als CD&V een soort ‘electroshock’ wil, zoals sp.a krijgt met Conner Rousseau, dan zouden ze misschien voor zo’n jong profiel kunnen kiezen.
• Maaike De Rudder: heeft een zelfde profiel als Farih, staat misschien zelfs al iets verder. Jong, ambitieus, fris. Vlaams parlementslid én nu al burgemeester van Sint-Gillis-Waas. Voordeel dat ze uit de ‘Vlaamse ruit’ komt, waar CD&V opnieuw flink moet groeien, wil ze opnieuw verkiezingen winnen.

Om rekening mee te houden? Geen van deze namen heeft ooit enige indicatie gegeven om voorzitter te willen worden. Nogmaals: zich op de borst kloppen, warm lopen, interviews geven, het lijkt wel een mannenzaak bij CD&V.

De grote vraag? Wie gaat het dan halen bij CD&V? Wel, opvallend is toch dat in het kringetje namen dat circuleert, wat nuance moet aangebracht worden. Dit op basis van een aantal betrouwbare bronnen binnen de partij:

• Sammy Mahdi: Quasi iedereen is ervan overtuigd dat de jongerenvoorzitter kandidaat zal zijn. “Wat heeft hij te verliezen?” Maar dat hij als ‘links’ wordt neergezet in de pers, doet velen verwonderd kijken. Z’n standpunten zijn vaak stevig rechts, soms wat conservatief. Hij heeft geen enkele steun van de zuil, en is door z’n profileringsdrang niet overal geliefd.
• Vincent Van Peteghem: Ook hier geldt de vraag: “Wat wint/verliest hij met een kandidatuur?” “Vincent is jong, talentvol, hij maakt een echte kans”, zo weet een invloedrijk parlementslid, die schat dat grote delen van de partij zich achter de burgemeester uit De Pinte zouden scharen. Een beetje grijs profiel wel, consensusman ook. Maar de communicatie rond het rapport van de “Twaalf Apostelen” zette bij sommigen wel kwaad bloed: niet z’n beste zet.
• Pieter De Crem: Steekt telkens z’n teen in het water, zegt niet ‘neen’, maar zou later met ‘nieuws’ komen. “Pieter houdt van spelletjes. Maar hij doet het niet.”
• Hendrik Bogaert: Zou wel eens de steun van De Crem kunnen krijgen. Ligt ook goed bij de basis, met z’n ‘flinkere’ discours over migratie. Maar durft hij een kandidatuur aan? Hij lijkt niet zeker van z’n stuk, aarzelt. “Kan een kandidaat van de rechtervleugel, tegen het ACW in, winnen?”
• Joachim Coens: Was ooit een grote belofte bij de partij, stapte over naar de haven van Zeebrugge, maar flirt nu met een terugkeer en kandidatuur. “Maar opnieuw een West-Vlaming? Met welk profiel? Moeilijk.”
• Karel Van Eetvelt: De baas van de bankenfederatie wordt vandaag opnieuw de lucht in geprezen als mogelijke kandidaat-voorzitter door streekgenoot Koen Van den Heuvel. Maar wil en kan hij nog, nadat z’n naam vorige maand lekte als de ‘outsider die door Hilde Crevits gepolst werd’?

Hier komt het op neer: Volgende week komt er alvast duidelijkheid over de kandidaten. Een vrouw mag toch niet ontbreken.