Trek uw spannendste glitterleggings aan en doe een gechoreografeerd dansje met al uw nonkels en tantes, want het is weer zover! Tijd om te aanschouwen hoe Europa liederlijk strijdt om de hoofdplaats in het Eurovisiesongfestival! Nadat Blanche een plaats in de grote finale wist te veroveren, gaat deze grandioze week verder op donderdag met de tweede halve finale, waarin 18 (nog eens!) landen in het midden van een arena worden gedumpt en elkaar de oren letterlijk van het lijf moeten zingen om één van de 10 beschikbare plaatsen in de finale op zaterdag te verdienen.  Deze tweede halve finale staat bol van de duetten (maar liefst vijf, waarvan er één wel erg bijzonder is), en is daarom dus minstens dubbel zo spannend als de eerste. 

Wat valt er te zeggen over die 18 deelnemers? Wat kunnen we vanavond zoal verwachten? Ik heb vakkundig en voorzichtig één heel memorabele regel tekst uit ieder nummer geplukt. Zo hoeft u vanavond alvast niet op de teksten te letten – want u kent ze dan reeds. Naar eigen traditie geef ik ook aan iedere performance een prijs. Hier telt immers: deelnemen is belachelijker dan winnen.

SERVIË | Tijana Bogicevic – “In Too Deep”

Samenvatting: Voor de hand liggende openingsact – kwalitatief uptempo nummer dat leuk is terwijl het duurt, maar nadien snel weer vergeten is.

Let op de tekst: “How you spin me around/High off the ground/I’m not coming down.” Het smeekt om een gimmick. Wij hoopten Tijana net als in haar videoclip op een trapeze boven het podium te zien zweven (zoals Azerbeidzjan dat in 2014 al deed), maar het mocht niet zijn.

Prijs voor de Treurigste Trouwjurk: We beginnen vanavond meteen goed, met een doorschijnende witte jurk! Qua vrouwelijke ensembles is het vanavond over het algemeen een stuk kleurrijker dan dinsdag. U ziet vanavond in totaal vijf in het wit, vier in het zwart, drie in het rood én één in het geel geklede vrouw. O, en ook nog ééntje in een zwartwit glitterensemble, maar daar komen we later nog toe.

De Vuurwerkprijs: Ik geef deze prijs niet omdat er vuurwerk bij de act komt kijken – nee, daarvoor zult u een ander land moeten uitkiezen. De kans is echter wel erg groot dat u tijdens het refrein spontaan “baby you’re a firework!” zult willen beginnen zingen, want euh, daar lijkt dit nummer flink op.

Prijs voor de Negeerbaarste Danser: Dat er af en toe een man in bloot bovenlijf over het podium komt kronkelen doet Tijana blijkbaar niet veel. Ze gunt de halfnaakte bink absoluut geen aandacht, zelfs niet wanneer hij aan een sneltempo achterstevoren over het podium spurt. Die man moet die middag iets verkeerds gezegd hebben tijdens de lunch.

OOSTENRIJK | Nathan Trent – “Running on air”

Samenvatting: Dwaze jongen met een vrolijk liedje over doorzetten en blijven gaan, zelfs als je omvergestoten wordt. Een beetje de Studio 100-versie van Chumbawamba’s “Tubthumping”.

Let op de tekst: “You’ve got to get off your ***.” Jawel, Nathan Trent censureert zichzelf in dit nummer. Hij durft het woord “ass” niet te laten vallen, want dit is uiteraard een familieprogramma. Dat hij een zin daarvoor “I’m doing it my own damn way” zingt, is minder consequent, maar dat zien we dan maar over het hoofd. Doordat het moet rijmen op “pretending that their life’s a mess” dachten een aantal mensen overigens dat Nathan “get it off your chest” zong – en dat hij het woord “chest” censureerde. Dat zou nou wel een snullige brug te ver zijn.

De Dreamworksprijs: Kent u dat jongetje in de maan van het Dreamworks-logo? Blijkt een Oostenrijkse zanger te zijn. Wist ik ook niet, maar u ziet het vanavond zelf.

De Kaastafelprijs: Het is een behoorlijk cheesy bedoeling daar op het podium. Met zijn witte pak, witte sneakers en witte tanden brengt Nathan Trent ons plots even helemaal terug naar 1989. Dat kleurenschema van roze suikerspinwolkjes helpt ook wel.

F.Y.R MACEDONIË | Jana Burceska – “Dance Alone”

Samenvatting: Eenzaam dansend meisje met een catchy, dansbaar nummer vol synths, dat helaas verzwolgen dreigt te worden door een groot, leeg podium.

Let op de tekst: “It’s gonna be a one-man show” is helaas de naakte waarheid. Hoewel Jana niet schuw is en een schalkse blik in de camera niet uit de weg gaat, blijft het een redelijk kale bedoeling op het podium. Jammer, want het nummer zelf heeft eigenlijk alles om het goed te doen.

Prijs voor de Perfectste Popsong: Dit is zonder twijfel één van de beste nummers van het jaar, maar dat wil niets meer zeggen. Met een catchy, gemakkelijk refrein en een prima productie werden alle Eurofans spontaan enthousiast, maar zoals bijna alle liedjes die dit jaar op plaat perfect klonken (België! IJsland!), vertaalt die sfeer zich op één of andere manier niet helemaal naar het Songfestivalpodium. En dat is sneu, want op voorhand zou ik dit mijn favoriet hebben durven noemen, maar in deze staat is het teleurstellend. Ik raad iedereen wel gewoon aan om de studio-opname aan uw persoonlijke playlist toe te voegen, want zelfs ondanks deze teleurstellende performance, blijft het wel echt een topschijf. Natuurlijk is Jana nog altijd in staat om een Blanche’ke te doen en alsnog de finale binnen te sluiten. Zeg nooit nooit.

MALTA | Claudia Faniello – “Breathlessly”

Samenvatting: Ademloos door de nacht, tot de morgen ons verwacht. Elegante dame zingt een ballade die voor de één “gedateerd” is, en voor de ander dan weer “tijdloos”. Over smaken valt niet te twisten.

Let op de tekst: “Knowing there’s a vacancy within your heart.” Wat de maandelijkse lasten voor dit metaforisch huurcontract zijn, wordt niet uit de doeken gedaan.

De Pocahontasprijs: Geen zorgen, in dit geval komt er geen misplaatste vedertooi bij kijken zoals bij Joan Franka in 2012. Nee, u moet gewoon de oren spitsen, want wanneer Claudia aan het einde van het refrein “climbing over walls that always felt too high” zingt, klinkt de melodie vrijwel exact hetzelfde als wanneer Pocahontas “have you ever heard the wolf howl to the blue corn moon” zingt. Het moest natuurlijk ergens vandaan komen.

Prijs voor de Megalomaanste Mond: Je eigen bek op de achtergrond zetten is hip dit jaar, maar dit gaat toch wel heel erg ver. Op bepaalde momenten lijkt het alsof de reusachtige Claudia op de achtergrond de kleine Claudia gaat verslinden.

De Aanhouder Wint (1): Voor Claudia was dit niet de eerste deelname aan de Maltese voorrondes. Sinds haar achttiende verjaardag in 2006 probeerde ze jaarlijks om haar land te vertegenwoordigen op het Songfestival. In 2008 stond ze zelfs met twee nummers in de finale van het Maltese Songfestival (dat kon toen). In 2013 leek het even alsof Claudia het eindelijk had opgegeven, maar vier jaar later keerde ze terug en het Maltese publiek dacht “oh jee, ze is daar weer, laten we haar de trofee maar geven, anders is het de komende 7 jaar wéér van dat”.

ROEMENIË | Ilinca & Alex Florea – “Yodel It!”

Samenvatting: De kruising van twee genres waar u nooit een kruising tussen verwachtte: rap en jodelen. Echt waar. Energieke knaller over hoe je in het leven soms gewoon ook vrolijk mag doen in plaats van alles zo serieus te nemen.

Let op de tekst: “If you never try/You’ll never be alive/You are gonna miss out on this ride.” Dit is één van de positiefste nummers van het jaar, met een fijne boodschap. Alex, de ‘rapper’ van dienst, spoort de zangeres aan om van het leven te genieten en de leuke dingen niet aan haar voorbij te laten gaan.

Let ook op deze tekst: “Sitting alone at my desk/On a 9 tot 5 program/It just wont do/Get another coffee/Get another one to make it through.” De achtienjarige jodelaarster met het jurkje dat zo kort is als haar benen lang zijn, onthult tijdens de brug van dit nummer dat de dagelijkse sleur waaraan ze zo vast hangt een vaste kantoorjob is die ze dagelijks moet uitvoeren. Meid, je hebt een baan. In het jaar 2017. In deze economie. Luister niet naar die uit de kluiten gewassen Simon MC, weet je hoe moeilijk het is om vast werk te vinden?

De Grote Prijs Laura Omloop: Bij het schrijven van dit nummer kwam Mihai Alexandru meteen bij Ilinca terecht, omdat zij, en ik citeer, “de enige persoon in Roemenië is van wie hij wist dat ze kon jodelen”. Alleen het gejodel draaide echter uit op een kaal nummer, maar toen men er aanstonds de knullige rap van Alex Florea aan toe voegde, wisten ze: dit moeten we naar het Songfestival sturen.

De Prijs voor de Uitstekendste Uitwisseling: Bent u er klaar voor? Ja, maar, zit u neer? U gelooft het misschien niet, maar de schrijver van dit nummer wilde het nummer origineel aan een andere artiest aanbieden, één die u later deze avond nog aan het werk zult horen.

NEDERLAND | O’G3NE – “Lights and Shadows”

Samenvatting: Drie zusjes brengen een eerbetoon aan hun zieke moeder, met ijzersterke harmonieën.

Let op de tekst: “We’re gonna stand in line and not give up.” Af en toe is het wel leuk als acts letterlijk doen wat ze zeggen. In dit geval staan de drie meisjes voor het grootste deel van de drie minuten effectief gewoon naast elkaar op een rijtje.

Prijs voor de Gekste Groepsnaam: “O’G3NE” wordt uitgesproken als “o-djien”. De O staat voor hun bloedgroep, de “gene” staat voor het feit dat ze zusjes zijn en dus elkaars genen delen en de 3 staat voor het feit dat ze met z’n drieën zijn. Kunt u nog volgen? Dit is niet gewoon dubbelop, maar driedubbelop.

De “I’ll Be Back” Award (Junior Editie): In 2007 namen de drie zusjes nog deel aan het Junior Songfestival met het nummer “Adem In, Adem Uit”. Toen stonden de drie nog gewoon bekend als Lisa, Amy en Shelley. Dat zijn ook hun namen, niet zomaar drie willekeurige namen die ze leuk vonden, dus qua groepsnaam was dat in elk geval wél een goeie.

HONGARIJE | Joci Papai – “Origo”

Samenvatting: Romani-man zingt en rapt een nummer dat doorspekt is met persoonlijke emoties en placeert bovendien ook nog een dansje.

Let op de tekst: “Mért hazudtad azt nekem/Hogy nem számít a színem/Tudtad barna a szemem/Sosem változik bennem.” Voor hen die vlot Hongaars spreken een eitje, maar voor de rest van Europa wat moeilijker. Het betekent zoveel als “Waarom beweer je valselijk dat mijn huidkleur er niet toe doet? Je weet nu eenmaal dat ik bruine ogen heb en dat verandert niet.” Het is een poëtische sneer naar iedereen die zichzelf “kleurenblind” noemt, alsof ze op die manier racisme gaan oplossen. Daarbij vergeet men doorgaans dat iemands huidkleur natuurlijk een integraal deel van hun identiteit is en dat je dat altijd blijft zien.

Prijs voor Belangrijkste Bijdrage: De slogan van het Eurovisiesongfestival is dit jaar “Celebrate Diversity”, en wat dat betreft is dit waarschijnlijk de toepasselijkste inzending. De emoties waarover Joci zingt zijn oprecht en zelfs zonder kennis van het Hongaars voel je de pijn in zijn stem. Nadat Jamala vorig jaar won met een erg persoonlijk lied, is dit een logische inzending.

DENEMARKEN | Anja Nissen – “Where I Am”

Samenvatting: Blondine met indrukwekkende stem, die vrijwel drie minuten lang laat zien hoe luid ze wel kan zingen.

Let op de tekst: “Tonight I’m gonna show you/Show you what you’ve done/I’m laying down my armor/Laying down my gun.” Verdraaid als u er niet de hele week mee in uw hoofd zult zitten, zelfs als het de finale niet haalt.

Prijs voor de Dubbelste Nationaliteit: De Australische fans mogen tweemaal juichen, want naast hun eigen inzending, is ook Anja Nissen van oorsprong Australische. In Australië deed ze zelfs mee aan The Voice, en de Australische vertegenwoordiger Isaiah bekende in een interview voor haar gestemd te hebben.

De Aanhouder Wint (2): Anja Nissen nam vorig jaar ook al mee aan de Deense voorronde en werd toen tweede. Denemarken haalde dat jaar de finale niet, en iedereen zuchtte “ach, hadden we Anja maar gestuurd”. Aldus geschiedde.

Prijs voor de Wanhopigste Knieval: De performance heeft een hoog X-Factor-gehalte. Dit hebben we allemaal al wel eerder gezien op één van de honderden talentenjachten die we de voorbije vijftien jaar op tv te zien kregen. The Voice heeft Anja in ieder geval – maar voor het Songfestival is het vreemd genoeg wat gewoontjes.

Prijs voor de Schattigste Spleet (tweede plaats): Haal uw gedachten uit de riool, vetzak, want ik doel hier op de ruimte tussen haar voorste tanden. Naar mijn vermoeden is die extra ruimte haar geheime wapen en is dàt waarom ze zo ongelooflijk luid kan zingen.

IERLAND | Brendan Murray – “Dying to Try”

Samenvatting: Iers jongetje zingt melige ballade over zware, moeilijke, ellendige liefde.

Let op de tekst: “I’ll keep you safe in my arms.” We hebben zelf niet zoveel vertrouwen in de magere armen van deze schriele Ierse puber. Een veilig gevoel krijgen we er alleszins niet van.

Prijs voor de Absurdste Afdanker: Vorig jaar zond Ierland de fenomenale Nicky Byrne, een ex-lid van de legendarische boyband Westlife, al was dat niet genoeg voor een plek in de finale. Ierland trok hieruit de conclusie dat het vast aan de boyband zal gelegen hebben, en zocht dit jaar wéér naar een ex-boybandlid. Ditmaal komt de zanger uit de groep “Hometown”, die in 2014 werd opgericht en in 2016 al weer uit elkaar ging voor iemand er erg in had. Misschien leert Ierland hun les wanneer ze dit jaar nogmaals in de halve finale achterblijven en sturen ze volgend jaar eindelijk gewoon een volledige boyband.

Prijs voor het Soepelste Spoonerisme: “Spoonerisme” is de naam voor de stijlfiguur waar je twee klanken met elkaar van plaats verwisseld, zoals “flutterby” in plaats van “butterfly”, of “belly jeans” in plaats van “jelly beans”. In dit geval is de verspreking “trying to die” niet veraf – en absoluut toepasselijk voor hoe u zich wellicht voelt wanneer u naar dit stuk ellende luistert. Verwacht straks de hashtag #tryingtodie te zien trenden.

SAN MARINO | Valentina Monetta & Jimmie Wilson – “Spirit of the Night”

Samenvatting: Crying at the discotheque, met alle glitter die daarbij hoort.

Let op de tekst: “Hey… are you the one I dream about?” vraagt Jimmie op fluistertoon. “Maybe I am”, antwoordt Valentina. Niks aan toe te voegen.

De “I’ll Be Back” Award: Soms kan het leven een verrassende, maar mooie wending nemen. In 2012 maakten we voor het eerst kennis met Valentina Monetta, die met “The Social Network Song” een plaats in mijn hart veroverde. In 2013 probeerde ze het opnieuw met “Crisalide”, en in 2014 sloeg ze er eindelijk in om de finale te halen met het bizarre “Maybe”. We dachten dat we Valentina voor de laatste keer gezien hadden, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ze is er weer, voor de vierde (!!!) keer.

Prijs voor de Presidentieelste Performer: De Amerikaanse Jimmie Wilson doet het goed in Duitsland, waar hij af en toe in musicals meespeelt. In 2011 kreeg hij zelfs de hoofdrol in “Hope! – das Obama Musical”. En nu weet u dat ook.

De Ralph Siegel Prijs: Daar is hij weer! Voor de zoveelste keer schakelt San Marino de hulp in van ervaren componist Ralph Siegel. Niet alleen schreef hij de vorige drie bijdrages van Valentina Monetta, maar in 1982 schreef hij ook het winnende nummer “Ein Bisschen Frieden”. Hoewel hij sindsdien is blijven schrijven, zal dat wellicht altijd zijn enige overwinning blijven. Qua stijl is de man immers flink blijven steken in de jaren ’80.

Prijs voor de Meeste Modulaties: Jawel, dat leest u goed, de meeste modulaties. In dit nummer verandert de toonaard immers niet zomaar één keer. Siegel was zelfs niet tevreden met twee modulaties, en daarom wordt dit nummer gedurende drie minuten in vier verschillende toonaarden gezongen – eentje voor elke deelname van Valentina Monetta.

KROATIË | Jacques Houdek – “My Friend”

Samenvatting: Corpulente kameraad zingt vol overtuiging in twee talen over vriendschap.

Let op de tekst: “I pray you’ll see the light and find your way/La forza del destiny che è in te.” Op tweetalige wijze steekt Jacques zijn vriend een hart onder de riem. En die vriend, dat ben jij, ja, beste lezer, ook jij bent de vriend van Jacques. En die wil gewoon écht dat je weer op z’n pootjes terecht komt, zelfs als je even niet meer weet waar naartoe. Want zoals Vanda Vanda destijds ook al zong, “after the rain/nasce el sole”: na regen komt zonneschijn.

Prijs voor de Lulligste Levensles: Ik wil u de ervaring niet ontnemen dit mee te maken zoals ik het voor de eerste keer meemaakte. Alsnog, een tipje van de sluier: Jacques opent zijn performance met een banaal citaat dat vaak foutief aan Albert Einstein wordt toegeschreven. Laat het wel wezen, Einstein heeft zulke onzin natuurlijk nooit uitgekraamd.

Prijs voor de Snelste Strijkers: Tijdens de brug van het nummer komen een violist en een cellist samen naar het midden van het podium gesneld, schijnbaar om elkaar uit te dagen zo hard mogelijk te spelen.

De Smeagolprijs: Herinnert u zich die briljante scène uit “The Two Towers” waarin de gespleten persoonlijkheid van Gollum ruzie maakt met zichzelf? Als u dat altijd al op een podium heeft willen zien, dan worden uw gebeden vanavond beantwoord.

NOORWEGEN | JOWST – “Grab the Moment”

Samenvatting: Hedendaags nummer over omgaan met stress en het gevoel dat iedereen je aan het bekijken is en dat iedereen door heeft dat je een totale kluns bent.

Let op de tekst: “Got eyes in my neck but I’m absent/I’m quiet in a corner seeking action/I wanna be bold but I’m only getting old/I need to stop drowning in distractions.” Het leven als muurbloempje is niet gemakkelijk, zeker niet als je echt voortdurend té hard over alles aan het nadenken bent, zoals het hoofdpersonage uit dit nummer. Het tempo en de toon van de tekst vat perfect dat herkenbare gevoel van onverklaarbare paniek.

Prijs voor de Afwezigste Artiestennaam: De artiestennaam die op dit nummer plakt is “JOWST”, en dat is de DJ-naam van de Noorse Joachim With Steen, die vanavond op het podium een masker draagt en zich eigenlijk een beetje staat aan te stellen achter zijn draaitafel, omdat alle muziek op een bandje staat. De man die u live hoort zingen heet Alexander Wallman, maar die naam ziet u hierboven en op uw televisiescherm dus nergens vermeld.

Prijs voor het Digitaalste Deuntje: Volgens de regels van het Eurovisiesongfestival moet alles wat op het podium gezongen wordt, ook werkelijk live gezongen worden. Noorwegen zorgde op dat vlak voor opschudding, want na het refrein wordt de stem van Alexander door JOWST gesampled, een unieke klank die achtergrondzangers onmogelijk kunnen nabootsen. Langs de andere kant worden er al jaren geen instrumenten meer live bespeeld op het Songfestival – omdat er nu eenmaal geen tijd is voor de soundcheck – en staat alle achtergrondmuziek verplicht op het bandje. De regels moesten dan maar voorzichtig gebroken worden: de vocale sample die u hoort is op voorhand opgenomen, maar wordt live door een sampler gespeeld. In zekere zin hoort u voor het eerst sinds 2003 dus een live instrument én tegelijkertijd voor het eerst ooit een stem die niet live zingt.

ZWITSERLAND | Timebelle – “Apollo”

Samenvatting: Ode aan een Griekse god, met een wenteltrap en alles. Gemakkelijk mee te zingen, maar ook gemakkelijk weer vergeten.

Let op de tekst: “Give it time and we will grow/It is not supposed to be easy.” Een realistisch betoog; liefde heeft werk nodig, en soms lijkt het de moeite niet waard, maar een sterke liefde wordt door de jaren heen alleen maar sterker.

De Belle-en-het-Beestprijs: Alleen het beest ontbreekt, maar zangeres Miruna lijkt wel klaar voor het bal. De jurk die ze draagt lijkt alvast meer op het iconische kleed uit de tekenfilm dan het goedkope prul dat Emma Watson onlangs op het grote scherm droeg. Alleen een klein beetje bloter.

Prijs voor Kitscherigste Kleurenschema: Als u aan een liefdeslied denkt, dan denkt u misschien aan iets stijlvols. Marco Borsato zou “rood” gezegd hebben, maar in Zwitserland koos men voor een combinatie van pastelroze en goudgeel. Niets mis mee, maar het ziet er allemaal wel een beetje plakkerig uit.

Prijs voor de Uitstekendste Uitwisseling: Roemenië koos dit jaar met hun gejodel voor een Zwitserse muziekstijl, en op hun beurt koos Zwitserland dus maar voor een band met twee Roemeense leden. Maar dat is niet alles. Bent u er klaar voor? Ja, maar, even serieus – zit u neer? Het Roemeense “Yodel It!” was namelijk origineel bedoeld als samenwerking met de band Timebelle die nu Zwitserland vertegenwoordigt (en dat klinkt een pak logischer). Toen dat plan door de mand viel, bleef het Zwitsers geïnspireerd “Yodel It!” dus maar bij de Roemeense schrijvers in eigen land. Te gek om te verzinnen.

WIT-RUSLAND | NAVI – “Story of my Life”

Samenvatting: Vrolijk, gemakkelijk meeklapnummer, met Mumford-and-Sons-gitaren en oprechte chemie tussen twee aanstekelijk charismatische performers met een buitengewone gunfactor.

Let op de tekst: Dit is het allereerste nummer in de Eurosonggeschiedenis dat in het Wit-Russisch gezongen wordt. Een primeur, dus, want het gebeurt niet alle dagen dat je een nieuwe taal de revue hoort passeren. Dat verdient op zich al een finaleplaats, als je ’t mij vraagt. De tekst is van een moeilijk vertaalbaar Wit-Russisch soort poëzie, met allerlei vaagheden over de zon die schijnt in ons bloed en noem maar op.

Prijs voor het Koddigste Koppel: Ksenia en Arciom hebben de voorbije maanden hun best gedaan om de harten van Europa te veroveren. In gebroken Engels proberen ze iedereen die ze tegenkomen aan te zetten om mee te zingen met hun nummer (“Hey, hey, hay-ay-ay-ay-o!”). Vriendjes maken doen ze als de beste, en dat zij volop van het leven genieten, dàt werkt echt buitengewoon aanstekelijk.

De Aladdinprijs: Als er één ding is waar deze twee het over eens zijn, is het wel het volgende: onze wereld is mooi – spannend, schitterend, stralend. Op een soort futuristisch vliegend tuig doorkruisen ze het luchtruim, en ja, zo is “A Whole New World” natuurlijk niet veraf. In dit geval is dat een goede vergelijking.

Prijs voor de Positiefste Protestsong: We mogen eerlijk zijn: Wit-Rusland is niet wat je het meest vooruitstrevende land noemt, en kritiek op het regime is er eigenlijk al helemaal uit den boze. Daarom presenteert Navi hun lied openlijk als een ode aan het vaderland, maar wel met teksten over “nieuwe moed en betere gedachten”, alsof ze met de glimlach de revolutie aankondigen.

BULGARIJE | Kristian Kostov – “Beautiful Mess”

Samenvatting: Dramatisch, emotioneel nummer over lastige liefde in onmogelijke omstandigheden, zo eentje dat perfect zou passen over de aftiteling van The Hunger Games, of the Maze Runner, of Divergent, of één van die honderd andere films voor tieners waarvan ik de titels nooit zal onthouden maar waarin een meisje de wereld moet redden én tegelijk moet kiezen met wie ze wil muilen. Statistisch gezien bent u hier net als ik waarschijnlijk te oud voor.

Let op de tekst: “I don’t want nothing more/Our love is untouchable.” Aan de liefde valt niet te tornen, zo claimt Kristian. Ook hier kunt u die tekst interpreteren als een statement voor gelijke liefde; ongeacht geslacht, geaardheid, huidkleur, ongeacht wat dan ook; zelfs al ligt je liefde onder vuur (“Even in the line of fire/When everything is on the wire”), zelfs dàn moet de liefde overeind blijven staan.

Prijs de Puberaalste Performer: Met zijn zeventien lentes is Kristian Kostov de jongste deelnemer van dit Songfestival. Al zou je het niet zeggen als je enkel zijn stem hoort. Hij ziet er uit als een tenger, klein dropje, maar zijn stemtimbre is zijdezacht.

Prijs voor de Schattigste Spleet: Alle respect voor Anja Nissen van Denemarken, maar de kloof tussen deze tanden veegt volledig de grond aan met haar spleet. Goh, nu ik het zo zie staan, ben ik niet meer zo zeker of deze prijs wel een goed idee was.

LITOUWEN | Fusedmarc – “Rain of Revolution”

Samenvatting: Experimentele band Fusedmarc brengt hun excentrieke versie van een Songfestivalnummer, en daar hoort uiteraard uitbundig geschreeuw bij.

Let op de tekst: “Yeah, yeah! Yeah, yeah! Yeah, yeah!” Makkelijk om mee te zingen.

Prijs voor de Slopendste Selectie: Litouwen is in het Eurovisielandschap het land met de allerlangste nationale finale van allemaal. Zo lang dat zelfs de hardnekkigste fans het ieder jaar steevast halverwege opgeven. Dat leverde dus een flinke verrassing op toen deze experimentele Litouwse groep de overwinning behaalde in plaats van één van de vele andere typische Eurosongnummers.

Prijs voor de Weerzinwekkendste Weerstand: Dit nummer werd vanaf het eerste moment geheel onterecht door vrijwel iedereen bestempeld als een afschuwelijk gedrocht. De meeste fansites schreven “Rain of Revolution” meteen af als ondraaglijk en amuzikaal. En, okee, wij geven toe dat het niet het makkelijkste, meest catchy meezingnummer is, maar die funky trompetten! Dat hysterische geschreeuw! Die manische blik in de ogen van de zangeres…! Het is wellicht uw ding niet, maar zangeres Victorija verkoopt haar gestoorde uithalen in elk geval met intense overtuiging.

ESTLAND | Laura & Koit Toome – “Verona”

Samenvatting: Vintage duet door twee performers met het charisma van een pannenkoek.

Let op de tekst: “This western type of woman/Western type of man/Disappeared in Verona.” Slechts één van de briljante vondsten in dit nummer met tekst en muziek van Sven Lõhmus, die in 2005, 2009 en 2011 ook de inzendingen voor Estland schreef. Het nummer gaat over een gebroken liefde, met de stad Verona als symbool voor de puurste, heerlijkste herinneringen – een romantische waas waarin hun liefde het enige was dat er toe deed. Nu gaat het helaas bergaf met de twee geliefden (“Sleeping all alone/You wake up with a bottle your hands”), al verlangen ze nog steeds heftig naar elkaar (“I’m not a loner kind/I know I just can’t get over you”).

Prijs voor Prutserigste Poëet: Sven Lõhmus een dichter noemen is een genereus compliment, want als u goed oplet, dan merkt u dat er geen enkel woord in dit nummer voorkomt dat rijmt met een ander woord. Van rijmschema is hier geen sprake.

De “I’ll Be Back” Award (Duo-editie): Laura nam reeds eerder deel aan het Songfestival in 2005, toen ook in Kyiv, als deel van de meidengroep Suntribe, die toen “Let’s Get Loud!” brachten. Haar duetpartner Koit Toome was er nog eerder bij, toen hij in 1998 als jonge snaak Estland vertegenwoordigde aan zijn piano met “Mere lapsed”.

De Aanhouder Wint (3): Hoewel Laura in 2005 al meedeed als deel van de meidengroep Suntribe, probeerde ze de voorbije jaren als solo-artieste naar het Songfestival te gaan, maar in de nationale selectie werd ze meermaals tweede. Dit jaar sloeg ze er eindelijk in, of nu ja, eigenlijk nog steeds niet, want ze staat er weer niet in haar eentje.

ISRAEL | Imri – “I Feel Alive”

Samenvatting: De zoveelste poging om Europa er van te overtuigen dat Tel Aviv wél een geschikte vakantiebestemming is voor aantrekkelijke jongens en meisjes die houden van platte dansmuziek.

Let op de tekst: “Breaking me to pieces”, terwijl u op de de visuals letterlijk een buste van Imri in brokstukken uit elkaar ziet spatten.

“I’ll Be Back” Award (Promotie-editie): Ook voor Imri Ziv is het niet de eerste keer dat hij het Songfestivalpodium betreed – enfin, ‘t is te zeggen. De voorbije twee jaren verzorgde Imri de backing vocals voor het feestelijke “Golden Boy” van Nadav Guedj én voor het glamoureuze “Made of Stars” van Hovi Star. Of hij zelf sterk genoeg is om overeind te blijven wanneer hij moet zingen én dansen is nog maar de vraag.

Dat zijn ze: 18 kandidaten met slechts 10 finaleplaatsen te winnen. Nu weet u wie ze zijn en nu weet u wat u van hen kan verwachten. Ontdek vanavond wie er zich doorheen de eerste halve finale weet te worstelen!

Bovendien krijgt u vanavond ook een eerste fragment te zien van de landen die rechtstreeks naar de finale gaan. Frankrijk brengt Parijs naar de scène voor dit moderne deuntje. Duitsland brengt op haar beurt een met clichés overgoten uitstrijkje van David Guetta’s “Titanium”. Tot slot wordt gastland Oekraïne op u losgelaten; een rockgroep die de term “hoofdpodium” op unieke wijze interpreteert.

Veel kijkplezier!