‘Shadow of the Tomb Raider’ is alweer de 12de game uit de reeks rond Lara Croft, en het is het derde deel van een verhaal dat in 2013 werd opgestart. Met 63 miljoen verkochte games in al die jaren, en een reputatie van één van de meest invloedrijke gamereeksen ooit, is een nieuwe ‘Tomb Raider’ dan ook meteen één van de meest verwachte games van het jaar. Terecht?

Sinds haar debuut in 1996 is Lara Croft – de ster van de mega-populaire Tomb Raider-franchise – uitgegroeid tot één van de absolute posterkinderen voor video game-cultuur (lees hier 9 redenen waarom Lara Croft na 20 jaar nog altijd onze favoriete gamebabe blijft).

Crofts mix van sexappeal en action hero attitude scoorde immens bij een generatie gamers die wilden bewijzen dat hun hobby niet alleen iets voor kinderen was. Met pre-rendered cutscenes, voice acting en geen tekort aan geweld, was Tomb Raider een van de eerste franchises in videogames met een ​​volwassen, filmische esthetiek. Die trouwens nog steeds als een invloed voor ontelbare actiegames dient.

In de 22 jaar na de eerste uitstap van miss Croft, onderging Lara de metamorfose van sekssymbool met een groot siliconen- doch laag polygonengehalte naar de toch wat realistischere en zeitgeisty vrouwelijke badass die we in Shadow of the Tomb Raider voorgeschoteld krijgen.

Nieuw, maar niet nieuw

De Tomb Raider-reboot van 2013 verraste veel gamers met zijn volwassen karaktergedreven oorsprongsverhaal, wat culmineerde in het uitstekende Rise of the Tomb Raider. Shadow of the Tomb Raider van 2018 is het laatste deel van die trilogie.

En hoewel Lara’s nieuwste optreden het actie-avonturengenre niet echt naar nieuw territorium pusht, is het een van de meest gepolijste en leuke exploration-games ooit.

Als je Tomb Raider 2013 en Rise of the Tomb Raider hebt gespeeld, zal je je meteen thuis voelen in Shadow (en je krijgt zelfs extra goodies als je ze op dezelfde console speelde). Lara kan nu ook kliffen abseilen, en haar stealth-moves en het zwemmen zijn ook herwerkt.

Welcome to the jungle

Maar de grootste nieuwigheid is de stomende, onvoorspelbare tropische jungle van Zuid-Amerika, compleet met jaguars, gillende brulapen, capibara’s, pijlgifkikkers en een heuse Maya-apocalyps. Een apocalyps die Lara zelf in gang zet trouwens.

Croft is een beetje emotioneel afstandelijker in deze laatste aflevering van de reboot op het eerste gezicht, maar er is wel flink gewerkt aan emotionele diepgang. We zien een Lara die gebukt gaat onder het gewicht van haar beslissingen en zich probeert te verzoenen met een leven besteed aan het fixeren op het onbereikbare.

Emotie

De makers hebben enkele lichtere, meer ontroerende momenten ingelast. Er zijn bijvoorbeeld flashbacks – speelbaar zelfs – die je moeten helpen ontdekken hoe de kleine Lara werd wie ze is. Het spel doet daarin een onnoemelijk betere job dan werd geprobeerd in de draak van een Tomb Raider-film die onlangs uitkwam.

Er is een specifieke scène later in het spel waarin we zelfs een echt ontaarde, compleet kwaadaardige Croft krijgen te zien. Soit, er is aan gewerkt, en de diepgang die je op dat vlak van een topgame anno 2018 verwacht, zit er op dat vlak zeker in.

Wat gameplay betreft, is er geen grote stap vooruit gezet. Close combat is wellicht het zwakste aspect van de game. De verbeterde stealth-moves zijn de uitzondering.

Maar waar Shadow of the Tomb Raider echt scoort, is de fascinerende combinatie van adembenemende graphics en een slim level-ontwerp. Dit is een game met, bijvoorbeeld, een spiegelpuzzel in een kamer waar de kruisiging van Christus wordt nagespeeld door geposeerde gemummificeerde lijken (ja, for real). We speelden het op een Xbox One X in native 4K/HDR en nu bijna een jaar nadat die “krachtigste” console uitkwam, was het echt de eerste keer dat we een indruk kregen van wat je echt met die machine kan doen.

27 manieren

Eidos Montreal/Crystal Dynamics heeft ook een geweldige job gedaan met het geluid. Wie het kan: speel in 7.1 surround, je gaat je oren niet geloven.

Wat misschien wel wat tegenvalt is dat iet of wat gamer in minder dan 25 uur door het hele spel gaat. Maar, er is zo veel te vinden en te ontdekken door af te wijken van de snelst mogelijke route, dat Shadow of the Tomb Raider wel replay-value heeft. Wat ook helpt, is een systeem waarbij je de moeilijkheidsgraad erg goed kan tweaken. Je kan bijvoorbeeld combat moeilijker maken en puzzels makkelijker. Je kan zo op 27 verschillende manieren spelen.

Maar, wat nu?

Soit, fans van Tomb Raider gaan niet teleurgesteld zijn en fans van Uncharted die de wereld van Lara Croft niet kennen, moeten misschien deze game eens een kans geven. Blijft de grote vraag waar het nu naartoe moet. De makers hebben het duidelijk gemaakt dat Shadow Of The Tomb Raider de conclusie is van de transformerende trilogie die de jonge erfgename leert omgaan met de verantwoordelijkheid van haar avontuurlijke levensstijl.

We hebben een suggestie, en dat zit zo: misschien moeten we maar eens terug naar een Lara die, wel, gewoon, lol trapt.

Sinds de Amerikaanse ontwikkelaar Crystal Dynamics de Tomb Raider-serie overnam na het ondermaatse Angel Of Darkness, de zesde game in de serie, is Lara in essentie geobsedeerd door een familietragedie, de vliegtuigcrash die leidde tot de verdwijning van haar moeder. Haar obsessie met het opsporen en vervolgens redden van haar moeder kwam uiteindelijk tot een hoogtepunt in Tomb Raider: Underworld, en het leek alsof de geest van Lord en Lady Croft eindelijk begraven kon worden.

Met de reboot Tomb Raider, die in 2013 werd uitgebracht, werd het publiek voorgesteld aan een jongere, onervaren Lara Croft – iemand die aanvankelijk eenvoudigweg probeerde te overleven en probeerde haar vrienden te redden van het eiland waar ze was gestrand.

Tijd voor fun, jongedame

Het was het een opmerkelijke andere kijk op de oorsprong van het personage en haar persoonlijkheid – en toch zou het vervolg, Rise of the Tomb Raider, snel terugvallen op de gekende familiezaken.

Met Shadow of the Tomb Raider gaan we verder dat pad op, maar, nu is het wel welletjes geweest. Lara used to have fun. ’t Is tijd om terug te gaan naar toen Lara Croft raadselachtig en amoreel was, en een unieke vrouwelijke tegenhanger die naast iconische figuren als Indiana Jones, James Bond en Han Solo kon staan.

Wat niet wil zeggen dat het gewoon wat schieten en platformen moet worden. Er zijn genoeg videogame-helden die de afgelopen tijd hebben getoond te kunnen groeien en te evolueren, hun trauma’s achter zich latend terwijl ze hele nieuwe creëren – God Of War’s Kratos bijvoorbeeld, heeft een heel nieuw stel angsten nu hij een vader is, maar hij is desalniettemin dezelfde gekwelde krijger als hij twintig jaar geleden was.

De kunst van het vertellen van videogames is sinds 1996 enorm verbeterd en er zijn zo veel verhalen die verteld kunnen worden over een wijzere, meer zelfverzekerde Lara. Maar dat gaat nooit gebeuren als de enige motivatie die Lara heeft, is om haar vader en moeder te wreken.