Arsenal heeft een nieuwe plaat, ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’ getiteld. Ze stelden dat album voor in Mercado, een op doordeweekse dagen overdekte foodmarket aan de Groenplaats in Antwerpen, maar voor de gelegenheid omgedoopt tot danstempel met klimop aan het plafond en een halve jungle in de rug van de groep. John Roan refereerde steevast aan het concert als een babybborrel en aan de plaat als een nieuw kindje: “Het is wat lastig, maar we zien het graag.”

Het was erop of eronder met ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’. Toen hij in 2015 te gast was in het Canvas-programma Alleen Elvis Blijft Bestaan vertelde Hendrik Willemyns dat hij niet zeker wist of er nog een volgende plaat van Arsenal zou komen en eerlijk: we vielen bij die mededeling niet van onze stoel. Arsenal was op het toppunt van hun populariteit (zes AB’s verkochten ze uit!), maar tegelijkertijd werden de projecten breder en breder. Een plaat werd een film en samen werden ze een filmconcert. Dance! Dance! Dance! was knap, maar toonde ook meteen aan dat het voor Hendrik over meer was beginnen draaien dan de muziek en wat kon je hierna nog verzinnen? Alles leek gezegd en gedaan.

Glimmen van trots

In 2014 schreven wij het zelf al: we hadden het gevoel dat Arsenal zijn plafond bereikt had. Dat we de beste optredens van de groep al gezien hadden. Wel, we zijn blij dat we die woorden nu kunnen intrekken. De Nigeriaanse invloeden – vooral merkbaar in de nadruk op drums en percussie – hebben Arsenal goed gedaan. Je merkte ook aan alles dat de groep trots is op hun nieuwste creatie. Je voelde ze gewoon glimmen van trots op dat podium. En niet onterecht, trouwens.

Bij het openingsnummer in Mercado, Low Sun Long Shadow (met gitaarsolo!), voelden we meteen dat er iets veranderd was aan Arsenal. Het nummer mikte niet op het makkelijke feestje. Deed zelfs wat vreemd aan, bezwerend. Eén keer maar werd er teruggegrepen naar het debuut ‘Oyebo Soul’ uit 2003 en dat was voor Amelaka Motinga. Het blijft gek om mensen uit hun dak te zien gaan op een tekst waar ze geen snars van begrijpen, maar dat is de aanwijsbare invloed die Arsenal in de Belgische muziek heeft binnengebracht. Tegelijk was het opvallend dat hier een andere groep stond te spelen dan die groep van toen. Arsenal is geen groep die een formule volgt, daagt zichzelf voor elk album opnieuw uit en eist evolutie. Beluister de eerste drie platen en beluister de meest recente drie en je hoort een andere groep.

De nieuwe nummers passen nog het best bij werk als Melvin (het blijft een wereldnummer) en Temul (Lie Low) – ook een wereldnummer – uit ‘Furu’ waar toch ook een zekere weemoed in schuilt en Arsenal het verlangen naar meer experiment laat horen. More is er ook zo eentje, het lijkt een ‘doodgewone’ popsong, tot het nummer halverwege openbarst in een dancefloorfiller die niet misstaan zou hebben op de soundtrack van Trainspotting. We hopen nu zo erg dat dit ooit een single wordt.

Connectie

Over singles gesproken: ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’ heeft er al twee opgeleverd, die uiteraard ook allebei gespeeld worden. Amplify was de logische single die ons kennis liet maken met het nieuwe geluid van Arsenal anno 2018. De tweede is Whale en die lijkt meer te passen binnen wat we net beschreven: dat iets alternatievere, iets meer experimentele bezwerende universum waar Arsenal zich ook in begaf voor Low Sun Long Shadow.

Sometimes wordt ook uit de nieuwe plaat geplukt, nog zo’n lekker ding van 6,5 minuut met een dubbele bodem. Wie immers goed luistert hoort de zinnetjes “Sometimes I’m close to tears/What if there’s something wrong with me?/Sometimes I pray for fear/There’s nothing here for me.” De feestvierders is het misschien niet meteen opgevallen, maar met de jaren is er steeds meer weemoed in Arsenal geslopen, het maakt hen als groep er alleen maar interessanter op.

Met Lotuk sluit de groep na een stevig uur een ijzersterk concert af en meteen na afloop weten we wat het verschil was tussen dat optreden in de Lotto Arena van een paar jaar geleden waarbij we op onze honger waren blijven zitten en dit: connectie. John Roan was op zijn best, de groep was blij om terug te zijn en trots op het nieuwe werk. Delen wilden ze. Delen met het publiek. En pas als Arsenal dat kan, het maken van connectie met hun publiek, zijn ze op hun best. Wel, ze waren op hun best.

Dit concertverslag verscheen ook bij online muziekmagazine daMusic.