“Bestaand uit uitbundige vulgariteit en pure magie”, dat zijn de woorden die in Babylon gebruikt worden om Nellie LaRoy te beschrijven, het personage van Margot Robbie. Het zijn ook de woorden die wij zouden willen gebruiken om de nieuwe film van Damien Chazelle te typeren. Het jongste wonderkind van Hollywood oogste voor het eerst minder goeie reviews met één van zijn films, maar wees gerust: zelfs een minder goeie Damien Chazelle is nog steeds wel de moeite.
Score: 7/10
Damien Chazelle is er nog steeds maar 38 en heeft in Hollywood al een ongekende status bereikt op zijn leeftijd. Met Whiplash (2014) bewerkte hij zijn eigen kortfilm tot een langspeler en scoorde hij een onverwachte hit waarvan het scenario voor een Oscar genomineerd werd. La La Land (2016) twee jaar later was een schot in de roos en First Man (2018) verdeelde zijn publiek, maar werd wel bejubeld door critici én zorgde uiteindelijk ook voor winstcijfers. Het lijkt erop dat Babylon zijn eerste misser wordt: met een productiebudget van ongeveer 80 miljoen en een promotiebudget van nog eens dat bedrag moet de film nog heel wat bezoekers lokken om break-even te kunnen draaien.
Het verhaal van de 190 minuten durende film start in het Los Angeles van 1925. We zien hoe Manuel (Diego Calva) een olifant een heuvel probeert op te krijgen voor het feestje dat die avond in het huis zal plaatsvinden van een grote filmproducer. Op dat uitbundige feest wordt er met borsten gezwaaid, gevreeën in het openbaar, aan plasseks gedaan, drugs gesnoven en gedronken tegen de sterren op en worden ook onze personages voor het vervolg geïntroduceerd. Manuel komt al snel Nellie LaRoy (Margot Robbie) tegen, een nobody die ervan overtuigd is dat ze het in zich heeft om het te maken als actrice (“een ster wordt je niet, maar bén je”) en door Manny het feestje binnen wordt gesmokkeld, de grote filmster Jack Conrad (Brad Pitt) en de begeesterende cabaretzangeres Lady Fay (Li Jun Li) die een lied zingt over haar “girl’s pussy” (Li Jun Li houdt je aan het scherm gekluisterd) en de uitmuntende jazztrompetist Sidney Palmer (Jovan Adepo).
Magie en chaos
Na een halfuur komt vervolgens de titel in grote rode letters in beeld en stappen we het tweede gedeelte van de film in: Manny gaat met Jack Conrad mee naar de wereld van zijn dromen, de filmset, waarin de ene na de andere stomme film gedraaid wordt. Een plek waar de magie vorm krijgt, maar ook een wereld van chaos waarin iedereen vervangbaar is, waar acteurs en crew worden uitgebuit en vrouwen als vlees worden gezien door de hoge bonzen.
Maar Hollywood zit in een overgangsperiode en in een paar jaar tijd zal de filmwereld zoals de protagonisten die kennen er helemaal anders uit zien. Zoals Manny het tegen Jack zegt nadat hij de wereldpremière van The Jazz Singer gezien heeft, een film waarin gesproken wordt: “Alles zal veranderen.” En opnieuw zien we onze protagonisten en hoe ze moeten worstelen voor hun plaats in het nieuwe Hollywood: voor Jack, Ellie en Lady Fay blijkt amper nog plaats te zijn en onze trompetist krijgt dan weer wél een plaats, maar moet zichzelf er wel voor vernederen.
Vergankelijkheid
Niemand kan van Babylon beweren dat het een slechte film is. Damien Chazelle is een vakman, de cast bestaat niet uit prutsers en er gebeurt genoeg aan een snelheid die hoog genoeg is om de speelduur van de film geen struikelblok te laten zijn. En toch hebben we van het leeuwendeel van de film het gevoel dat we ’t al eens eerder gezien hebben. Het feestje in het eerste gedeelte van de film is de openingsscène van Boardwalk Empire, maar dan langer en vettiger. De vraag is of het een meerwaarde is: na vijf minuten hebben we als kijker ook wel door hoe decadent het Hollywood van die tijd was.
Margot Robbie dan is uitstekend gecast als Nellie omdat ze als geen ander én het ongelikte van Nellie kan belichamen evenals de schoonheid waardoor Manny betoverd wordt. Alleen zit Robbie hier het grootste gedeelte van de tijd wel heel dicht aan te leunen bij wat ze in I, Tonya deed. Brad Pitt speelt dan weer een doorslagje van de personages die hij in Inglourious Bastards (dat Italiaans!) en Once Upon A Time…In Hollywood speelde en de gehele sequentie met Tobey Maguire is eigenlijk overbodig.
Het is pas wanneer de melancholie komt bovendrijven dat Brad Pitt enerzijds en anderzijds Babylon in zijn geheel echt boeiend worden. Want uiteindelijk gaat de film daarover: over de steeds doordenderende fabriek die Hollywood is, de vervangbaarheid van sterren en de wendbaarheid die ze aan de dag moeten leggen om mee te kunnen blijven draaien. Maar ook over vergankelijkheid.
De mooiste scène is die waarin Jack Conrad (Pitt) verhaal komt halen bij journaliste Elinor St. John (Jean Smart) over een artikel waarin ze het einde van zijn carrière voorspelt. In een aangrijpende monoloog vertelt ze dat we met zijn allen vergankelijk zijn, maar dat de films wel blijven. Dat binnen vijftig jaar iemand kan wegdromen bij een film waaruit iedereen die erin te zien is al dood zal zijn. Succes is tijdelijk en de tijd tikt genadeloos verder, maar de verhalen zijn onsterfelijk. Brad Pitt zei onlangs in een interview dat hij bijna klaar is om andere dingen te gaan doen, dat het nu aan de jongeren is. Jack Conrad zegt iets gelijkaardigs tegen een piccolo: “De toekomst is aan jou nu.”
Minder eenzaam
Damien Chazelle wil benadrukken hoe belangrijk films kunnen zijn. Conrad blijft dat ook maar herhalen: “Films betékenen iets.” En “De man die je tank volgiet aan het tankstation gaat naar de bioscoop om zich minder alleen te voelen.” Film is een medium dat je kan doen wegdromen, of dat je – zoals Nellie dan weer zegt – kan doen ontsnappen aan je eigen leven.
Dat is de boodschap die Babylon vooral wil meegeven en dat lukt. Dat daar een bacchanaal voor nodig was, overbodige scènes met een olifant en olifantenstront, een gevecht met een slang, een totaal overbodige kotsscène of een kerel die komt vast te zitten in een toiletbril is dan weer eerder jammer.
Er zit een hele mooie film verstopt in Babylon, geplet tussen overdaad en decadentie. Nog even dit: Babylon, een film over cinema, komt het best tot zijn recht in de cinema.