Sinds eind augustus voert het parket van Halle-Vilvoorde een onderzoek naar een Belgische website waarop kinderpornografie werd gedeeld. De site was een spil in een internationaal netwerk, en blijkbaar één van de hoogst aanbevolen op fora op het dark web waar pedofielen hun ding zoeken. Hij bestond bovendien al tien jaar en werd door minstens 95.000 pedofielen gefrequenteerd. Een stel Noorse jounalisten slash hacktivisten zijn daar in Brussel de federale politie over komen inlichten. Het was nochtans niet zo moeilijk te vinden allemaal.
Op 3 oktober bracht de Noorse krant Verdens Gang (VG) 95.000 downloaders van kindermisbruikfoto’s en -video’s in kaart. De personen in kwestie in de voorbije tien maanden 430.177 bestanden met kindermisbruik gedownload. Ze deden dat van een zestal sites, waarvan eentje in ons land. Een stuk of vijfhonderd landgenoten mogen nu zenuwachtig beginnen worden, want voor elke download heeft VG indicaties van de gebruikersnaam en het bijhorende e-mailadres, informatie over het bestand zelf én het IP-adres naar waar de download gebeurde. En iets van een 500 IP-adressen zijn te tracken naar België.
Wat vooral opvalt is hoe makkelijk dat was. Een beetje rondkijken op het dark web (iedereen kan dat als hij een Tor-browser installeert) brengt je al snel op forums of in chatrooms waar pedofielen elkaar vinden. Je hebt wel een sterke maag nodig (“Hey everyone, we can start a thread to share rape movies? With weeping, anal and more. It’s favorite my material”, schrijft een lid van een forum dat “gespecialiseerd is in abuse films van jongetjes”). Pedofielen delen dat soort stuff op file sharing websites. Om toegang tot de site te krijgen waar de kinderporno op staat, heb je een betaalsleutel nodig (betaling gebeurt in anonieme bitcoins).
De Belgische website werd maandelijks zo’n 150.000 keer gebruikt, met uitschieters van 180.000 bezoeken per maand. Dat is best wel veel.
Logs gewoon publiek toegankelijk
De site, die in België werd gehost, hield niet alleen logs bij van de downloads en de IP-adressen die daar aan vasthingen, die logs bleken ook nog publiek toegankelijk.
Het was dus, los van het opsporen van de sites, wat voornamelijk rondhangen in die fora op het dark web inhoudt, niet echt moeilijk om de site én de gebruikers ervan te achterhalen. De Noren trokken eind augustus naar Brussel, waar ze de beheerder van de file sharing website wilden confronteren. Maar ze besloten eerst even langs te gaan bij Yves Goethals, sectiechef kinderpornografie bij de centrale dienst mensenhandel van de federale politie.
Ze legden een deel van hun bevindingen voor aan de Belgische speurders, die “prompt” een onderzoek startten. “Eind augustus 2015 heeft het parket van Halle-Vilvoorde een onderzoeksrechter gevraagd om een gerechtelijk onderzoek op te starten wegens het bezit en de verspreiding van kinderpornografie. De website en de server werden stilgelegd. En er werd onderzoek verricht naar de persoon die de webruimte heeft aangeboden. Ik kan alleen zeggen dat het een Belg is, dat hij geïdentificeerd is en dat onderzocht wordt in welk mate hij op de hoogte was van de inhoud die op zijn website werd geplaatst”, zegt parketwoordvoerder Gilles Blondeau.
Niet verantwoordelijk
De man is op vrije voeten. Hij beweert van niks te weten. En de Belgische wetgeving is simpel op dat vlak: een beheerder is niet verantwoordelijk is voor bestanden die anderen op zijn dienst hebben opgeslagen zolang de beheerder geen kennis heeft van de inhoud zelf. Het gaat in elk geval om iemand die volgens de Noren “specializes in IT security”.
De Belgische speurders maakten een kopie van de Belgische website, die intussen dus is opgedoekt. Wat de speurders niet kregen van de Noorse journalisten waren de IP-adressen die ze hebben gevonden. Officieel luidt de uitleg: wij zijn journalisten, wij leggen een probleem op tafel maar we zijn geen politieagenten.
Maar dat is niet heel het verhaal. Het zou waarschijnlijk sowieso de vervolging van de kinderpornogebruikers hebben getorpedeerd, want het bezitten van die IP-adressen zou geïnterpreteerd kunnen worden als een schending van de privacy-wetgeving.
Prioriteit van regering, maar geen middelen
Child Focus maakte er vorig jaar nog gewag van dat het jaarlijks 1.400 meldingen binnenkrijgt van kinderporno. Het kan daar zelf niks aan doen, mag dat ook niet, want het is in ons land illegaal om kinderporno te bekijken. Wanneer een organisatie als Child Focus de websites bezoekt om de beelden te analyseren, is ze dus in principe strafbaar. Hoewel de kans dat zo’n organisatie vervolgd wordt klein is, kunnen de beelden wel als illegaal bewijsmateriaal gezien worden in een eventuele rechtszaak tegen een pedofiel.
De politie heeft, ondanks dat in het regeerakkoord staat dat de strijd tegen kinderporno een prioriteit is, geen middelen om alle meldingen van kinderporno te behandelen, laat staan zelf op zoek te gaan op het web.
“De initiatieven die na de affaire-Dutroux genomen zijn, maakten van België een koploper. Nu zijn we weggezakt naar de staart van het peloton”, horen we.
Bron: Verdens Gang