Siegfried Bracke wordt volgens De Tijd de opvolger van Flahaut. Als voorzitter van de Kamer is hij dan protocollair de eerste burger van het land.

Bracke is een man die van tegenstelling houdt. Ooit zong hij als koorknaap voor Paus Paulus VI, maar bekeerde zich later tot het Agnosticisme (vrij vertaald: ik-weet-het niet-isme) en trad toe tot de loge. Als journalist was hij vakkundig ‘objectief’ en zijn openlijke keuze voor N-VA kwam dan ook als een verrassing. Het betekende voor de N-VA een belangrijke stap richting brede volkspartij. Met zijn naambekendheid en imago van politiek journalist haalde Siegfried vlot 100.000 stemmen in 2010. Dat katapulteerde hem in de top van de snel groeiende maar qua politiek toppersoneel nog onderbemande N-VA.

De bocht van Bracke

Met een opgemerkte roadshow ‘De Stand van het Land’ toerde de ervaren presentator door Vlaanderen, en legde sterk de klemtoon op economische, budgettaire en fiscale problemen. Het was ook Bracke die een jaar geleden als eerste naar buiten bracht wat nu de strategie van N-VA lijkt te zijn geworden: één zinnetje uit artikel één van de statuten moet even in de ijskast. De andere doelstellingen van artikel 1 (politieke, culturele, sociale en economische) zijn voorlopig dringender en belangrijker voor Vlaanderen. Ook die stap was belangrijk voor de brede doorbraak van de partij. De modale Vlaming wil enkel de Belgische echtscheiding als laatste alternatief. We zijn niet gek. Economische, sociale en culturele belangen gaan nog steeds voor. Als de Belgische staat een bruikbaar vehikel is, kunnen we er best wat nadelen van met de mantel der (koele) liefde bedekken. Een stem voor N-VA was na de Bracke bocht een prima manier om die ambivalentie in het kieshokje uit te drukken. ‘Be nice but carry a big stick’ was een adagium van Roosevelt. Bracke heeft blijkbaar de partijtop van de N-VA kunnen overtuigen dat het afzwakken van het separatistisch discours tot een ‘Plan B’ electoraal lonend zou zijn.

2014 – Een succes voor de partij, maar een afknapper voor Siegfried

De strategie werkte, de verkiezingen draaiden inderdaad hoofdzakelijk rond economische thema’s. De N-VA won met vlag en wimpel. Maar Bracke scoorde persoonlijk 65.000 stemmen minder dan bij zijn eerste presentatie aan de kiezer. Blijkbaar zit er een beetje sleet op de parmantige Gentenaar. Algemeen werd aangenomen dat bij deelname aan een federale regering Bracke zeker ‘ministrabel’ was. Dat is een select clubje waarvan de leden nagelbijtend naar hun GSM zitten te staren op het moment dat de partijvoorzitter in de laatste meters van de formatiemarathon de postjes invult. Dat is altijd een moeilijke oefening. Er is taalpariteit nodig, een geografisch evenwicht tussen de provincies, een aantal vrouwen, de bevoegdheden die elke partij krijgt liggen pas op het laatste vast, en niet iedere coryfee is geschikt voor de portefeuilles die de partij uiteindelijk in de wacht sleept. Soms krijgt een verrassend nieuw gezicht de voorkeur op een tanende ster. Wie had er ooit van Maggy De Block gehoord voor ze minister werd? Kortom, verrassingen zijn niet uit de lucht bij de verdeling van de portefeuilles. Vandaar dat nagelbijten. Maar voorlopig zijn er dus nog geen federale ministerportefeuilles te verdelen en de Vlaamse kandidaten zijn bekend met Bourgeois, Homans en Ben Weyts als onderhandelaars. Met Muyters nog in de coulissen is er daar zeker geen plaats voor Bracke.En dus lijkt het er nu op dat hij zijn zinnen zet op het Kamervoorzitterschap. Dat is voor Vlaanderen in ieder geval een verbetering tegenover de vaak gecontesteerde en niet erg Vlaamsgezinde Flahaut. Die schetste  in functie als Voorzitter ooit in een Frans Rapport over ons land een weinig fraai beeld van Vlaanderen en de N-VA.