Call of Duty en toplijstjes, jarenlang kon de een niet zonder de ander. De laatste jaren begon de machine echter te stokken. De games waren nooit slecht, maar innovatief zoals in voorgaande jaren konden de ontwikkelaars niet meer uit de hoek komen. De hele franchise bleef vasthouden aan een verslavende multiplayer, waarvan je meteen wist dat het een CoD-game betrof. Dat was de sterkte van de game, maar tegelijk ook een belangrijke zwakte. De besten vergeten namelijk nog al eens te innoveren.

We zullen maar beginnen met de reden die meteen opvalt: grafisch loopt Call of Duty nu al jaren achter op de concurrentie, zonder daar al te veel aandacht aan te besteden. Het verschil met andere games wordt echter steeds groter, omdat die andere ontwikkelaars wel durven aanpassen. We mogen van een AAA-game in 2013 nu toch echt wel verwachten dat bijvoorbeeld struikgewas beweegt als een speler erdoor wandelt. Het is maar één van de vele voorbeelden die we kunnen geven. Op PlayStation 4 loopt de stream dan nog wel op Full HD-resolutie, maar op Xbox One is die resolutie dan ook nog eens naar beden gehaald (720p) om 60 plaatjes per seconde aan de gamer te kunnen voorschotelen.

In de singleplayer is ook de Artificial Intelligence (AI) – de sterkte van de computergestuurde tegenstander – niet op het niveau dat we van een Call of Duty mogen verwachten. Zo zal een tegenstander die je nog niet hebt gezien altijd eerst een ‘waarschuwingsschot’ in het niets lossen, voor hij echt beslist om je aan te vallen. Nog absurder zijn de momenten waarop je Riley – de hond die de serie moest verfrissen – mag besturen. Je moet de Duitse Scheper gebruiken om door het gras te sluipen om een tegenstander stilletjes uit te schakelen. Stilletjes is echter een woord dat niet bij deze actie past. De tegenstander wordt dan wel uitgeschakeld, dat gebeurt niet zonder gilletjes, die de andere tegenstanders om de een of andere bizarre reden niet horen. Nuja, toch zolang ze met hun rug naar het gebeuren staan.

Uiteraard blijft de multiplayer sterk. Meer van hetzelfde, maar wel meer dan degelijk. Zo zijn er nieuwe spelmodussen, die wel voortbouwen op variaties van andere modussen die hun nut bewezen hebben. Zo is Search and Rescue min of meer Search and Destroy, alleen moeten de dog tags opgepakt worden. Grind is dan weer Kill Confirmed, enkel moeten de dog tags naar een bepaalde plaats gebracht worden. Ook de mappen zijn wat we intussen gewend zijn, maar ook weer nooit meer dan dat. Call of Duty zal je nooit verrassen, maar telkens weer je verwachtingen bevestigen.

Maker Infinity Ward heeft wel geprobeerd om de omgevingen in de multiplayer dynamischer te maken. Die feature lijkt sterk op wat bij concurrent Battlefield 4 levolution wordt genoemd. Daar houdt de vergelijking echter op, want op technisch vlak komt Call of Duty Ghosts nog niet in de buurt. Het niveauverschil met de FrostBite-engine van Dice is gewoonweg dag en nacht. Dat mag je verwachten van een nieuwe ontwikkelaar. Als zo’n studio deze Call of Duty Ghosts had afgeleverd, was de kritiek zonder twijfel minder. Maar van een franchise die jaarlijks meer dan een miljard dollar in het laatje brengt, mag toch net iets meer daadkracht verwacht worden.

In tegenstelling tot Battlefield 4, die wel onze top 15 van 2013 heeft gehaald, is er amper verschil tussen de versies voor PS3 en PS4, of Xbox 360 en Xbox One. Call of Duty Ghosts zal dus niet de game zijn die herinnerd zal worden als de introductie van de franchise op volgende generatie. Wel als het noodzakelijke en langverwachte einde van Call of Duty op de huidige generatie. Zoals de laatste jaren lijken nieuwe CoD-games steeds meer op uitbreidingen in plaats van nieuwe games. Telkens wordt verder gebouwd op hetzelfde, wat pijnlijk duidelijk werd toen bleek dat de makers een scène uit een vorige game exact in de singleplayer van Ghosts hadden ingebouwd.

Onze raad? Stop met die jaarlijkse releases, en neem de tijd om van Call of Duty weer een game te maken om naar uit te kijken.