Het applaus voor de mensen in de verkoop is welverdiend, maar komt schromelijk te laat. Het personeel in de retail is dan ook de meest vergeten groep in het land tijdens de pandemie.

Even kort schetsen. Een klant in Colruyt Sint-Truiden moet te lang wachten op zijn ontsmette kar en duwt er dan maar eentje tegen de benen van een winkelbediende. Een collega van die winkelbediende, gedaan met zijn shift, merkt het op en stuurt de klant weg. De klant laat het er niet bij, gooit een steen naar de wagen van de winkelbediende en slaat de man in zijn gezicht.

Gelukkig geen doordeweekse dag in een filiaal van Colruyt. Zelf heb ik drieënhalf jaar de rekken gevuld voor Jef Colruyt, bij mijn fijne vrienden in Rumbeke. In die tijd heb ik nooit een slag in het gezicht of een steen naar mijn wagen gekregen. Als je 1 meter 85 bent en zo’n 100 kilo weegt, laten de meeste mensen jou met rust. Alleen, de meeste van mijn ex-collega’s zijn vrouwelijk en heel wat kleiner.

Dommekloot

‘Onnozelaar’, ‘Dommekloot’ en ‘Schaap’. Die termen heb ik wel allemaal naar mijn hoofd gekregen, betrekkelijk meer sinds maart 2020. Als je een klant wees op het verkeerd of niet dragen van een mondmasker. Als je ze vroeg om afstand te houden aan de kassa. Als je buiten de winkel zegt dat er wat geduld moet zijn voor er een kar vrij is. Of als de bakken aan kassa niet gevuld werden naar de wens van de klant. En ja, het is altijd de schuld van de winkelbediende. Stel je voor dat we gewoon de regels van de overheid volgen. Gelukkig kon ik het allemaal wat een plaats geven, wat ik niet van alle ex-collega’s kan zeggen.

De hamsterperiode en de eerste maanden van 2021 waren de twee extremen. In het begin was het veel te druk voor de veiligheid van de klant en die van de winkelbediende. In 2021 begint het zo zwaar door te wegen voor de klant dat ze het schijt hebben aan alle regels. De reacties en houding van de klanten is dan ook navenant. “Het is hier allesbehalve veilig voor ons”, hoorde ik meer en meer opkomen in de refter, waar we op anderhalve meter onze boterhammen aan het opeten waren. Ook waren de agressieve aanvaringen met klanten niet meer op een hand te tellen.

Duizend klanten per dag

In Sint-Truiden heeft het personeel vandaag twee minuten het werk stilgelegd en volgde er twee minuten applaus. Ik was verheugd toen ik het hoorde. Wel is dit het eerste applaus voor mensen die al meer dan een jaar op hun tandvlees zitten en heel wat overuren kloppen. Dat er niet meer massale besmettingen zijn geweest zoals in Colruyt Kuurne, het is me nog steeds een raadsel. Het is niet dat personeel uit de retail voorrang krijgt op het virus, zelfs met 1.000 potentiële besmette personen per dag over de vloer.

Ik vraag niet om buiten te gaan applaudisseren voor de mensen in de verkoop. Daar is het al te laat voor. Wel vraag ik wat meer respect voor de mensen die er iedere dag voor zorgen dat de producten in de winkel aanwezig zijn en die je met de glimlach helpen aan kassa. Het is voor niemand een makkelijke periode en alleen maar door wat verdraagzaam te zijn, kunnen we deze periode makkelijker laten verlopen.