Vooral toevalsfactoren bepalen de hoeveelheid alimentatie die gescheiden ouders moeten betalen voor hun kinderen. Dat blijkt uit een onderzoek van Universiteit Antwerpen. Door die toevalsfactoren kan het alimentatiebedrag schommelen tussen 38 en 600 euro per maand.

Als een koppel met kinderen beslist om uit elkaar te gaan, moet er beslist worden over een regeling om de kinderen verder op te voeden, ook financieel. Om die reden wordt er alimentatie of onderhoudsgeld betaald door (een van) de ouders. Op papier allemaal prima, maar in praktijk blijkt het toch niet zo goed geregeld te zijn, zo schrijft De Standaard naar aanleiding van een onderzoek van UAntwerpen. Voor dat onderzoek bekeken Elke Claessens en Dimitri Mortelmans 2.500 belastingaangiftes.

Regio, rechter en methode

Zo zijn er, naast de regio waar je woont en de job die je uitoefent, verschillende methodes om de hoogte van de onderhoudsbijdrage te bepalen. Er is onder andere de methode Renard, maar ook een berekeningsmethode van de Gezinsbond. De onderhoudscalculator van de Gezinsbond zou, volgens hun eigen uitleg, met veel meer elementen rekening houden bij het bepalen van alimentatie.

De rechter die de hoeveelheid alimentatie bepaalt, mag zelf kiezen welke methode hij wenst te gebruiken om een bedrag vast te leggen. Ondanks het feit dat de rechter dus rekening moet houden met het inkomen van ouders en kinderbijslag die ze ontvangen, kan het verschil in alimentatie toch nog groot uitvallen.

38-600 euro

Op die manier kunnen ouders die in dezelfde buurt wonen en een gelijkaardig inkomen hebben toch een heel ander bedrag in alimentatie betalen. In Wallonië kan de hoeveelheid onderhoudsgeld voor twee kinderen schommelen tussen de 33 en 500 euro. In Vlaanderen is dat verschil nog groter met marges tussen de 38 en 600 euro per maand.

Onder- en bovengrenzen

De onderzoekers zeggen dat gescheiden ouders zich heel onzeker en onrechtvaardig behandeld voelen door het grote verschil in bedragen alimentatie die ze moeten betalen. Elke Claessens en Dimitri Mortelmans pleiten daarvoor om een onder- en bovengrens in te stellen, zodat de verschillen in alimentatie een pak minder groot zouden worden.