OPINIE – Ons land beleeft een interessante politieke periode: zelden was het debat over de sociale toekomst en de politieke keuzes van de meerderheid zo fel. Daarbij is er een rijkheid aan argumenten: nooit is er meer en beter over fiscaliteit gepraat. Alleen neemt de polarisatie vormen aan die niet kunnen: geweld en intimidatie zijn onaanvaardbaar. Net daarom is het zo jammer dat de socialistische vakbond zo wereldvreemd reageert op de zaak van vakbondsvrouw Raymonde Le Lepvrier, die deze week een internethit werd.
Raymonde Le Lepvrier is deze week uitgegroeid tot een begrip. Op Twitter circuleerden er foto’s van allerlei zaken die vernield achtergelaten zijn onder de hashtag #Raymonde. Op YouTube bekeken vele duizenden het filmpje dat een journalist van La Meuse maandag maakte.
“Fermer tout de suite”
De beelden zijn behoorlijk sterk: regionaal vakbondssecretaris Raymonde Le Lepvrier valt binnen in een kledingzaak en gooit lukraak allerlei kledingstukken van de rekken, waarna ze blaft: “Vous devez fermer ce magasin tout de suite”. Uiteindelijk sloot de zaak ook de deuren, maar de agressiviteit waarmee de vakbondsvrouw te werk ging deed haar SETca, een onderdeel van de Waalse tegenhanger van het ABVV, de FGTB, absoluut geen deugd.
De eerste reactie van SETca zette meteen de toon, dinsdag: “Een compleet geïsoleerd voorval dat uit zijn context is gerukt.” Hoe een video precies uit de context gerukt kan zijn, blijft een raadsel, maar excuses volgden niet. Dat er een petitie gestart werd om het ontslag van Le Lepvrier te eisen, dat ook de federatie van retailers Comeos haar ontslag vroeg, dat er zelfs een proces gestart werd, het leek de socialistische vakbond niet te deren.
Ik heb niets gedaan! En indien toch, dan had de conducteur mij uitgedaagd. #sniks #Raymonde pic.twitter.com/Tl5ZlYrR4C
— Peter Beullens (@PeterBeullens) December 19, 2014
“Ik werd uitgedaagd door het personeel”
Vandaag reageert Le Lepvrier eindelijk zelf, in de kranten van Sudpresse. En ze houdt een wel heel vreemde verdedigingslijn aan. In plaats van zich te excuseren voor haar gedrag, minimaliseert ze de zaak: “Er zijn valse dingen gezegd over wat gebeurd is. Enkele truien die op tafel lagen heb ik op de grond laten vallen. Het is niet zo dat ik een volledig rek leeggehaald heb. En als ik dat dan al gedaan zou hebben, is het omdat ik uitgedaagd werd door het personeel.”
Bijzonder vreemd, want er zijn videobeelden die het tegendeel bewijzen. Maar ook de FGTB volhardt in de boosheid. “Bepaalde media en sociale netwerken hebben een minimaal syndicaal feit versterkt, het beeld misvormd en een buzz en media-lynchpartij gecreëerd, die de draagkracht en legitimiteit van de sociale beweging moeten ondermijnen.”
“Totale steun aan Raymonde”
De Naamse afdeling van de FGTB heeft gisteren “haar totale steun aan Raymonde” uitgesproken. Daarmee maakt de socialistische vakbond een opmerkelijke communicatiefout. Uiteraard gebeuren er in het heetst van de strijd wel eens zaken die over te ver gaan. Le Lepvrier vernielde niets, ze pleegde geen geweld, maar haar actie ademde wel agressie uit, rook naar intimidatie en zag er wansmakelijk uit.
Een oorlog tussen vakbonden en regering is vandaag een oorlog om de hearts and minds van de bevolking. Verschillende peilingen toonden aan dat het draagvlak voor sociale actie nog steeds behoorlijk groot is. Alleen, door Raymondes actie erodeert dat wel. En ja, sociale media zijn daarbij een katalysator: vroeger toonde je het filmpje hoogstens één keer in een journaal. Vandaag kan je het zoveel herbekijken als je wil, en verspreiden vrienden het onder elkaar via sociale media.
De realiteit miskennen en ook geen antwoord bieden op de verontwaardiging behalve het kinderlijke “ik werd zelf uitgedaagd” is het manifest ondergraven van de syndicale actie. Net zoals de onwil om afstand te nemen van de relschoppers na de nationale betoging van november onbegrijpelijk was. Misschien zou Rudy De Leeuw toch eens een telefoontje moeten plegen met Namen?