Vorige week was ons parlement weer te klein, de anonieme bevalling was naar aanleiding van de dropping van een baby in de Borgerhoutse schuif. Genoeg emotie om alle registers open te zetten, want CD&V ziet deze schuif niet zitten. De internationale rechten van het kind, werden als argument gebruikt
“De schuif” beantwoordt aan een actuele relevantie
Vorige week was ons Parlement weer te klein, de anonieme bevalling was naar aanleiding van de dropping van een baby in de Borgerhoutse schuif. Genoeg emotie om alle registers open te zetten, want CD&V ziet deze schuif niet zitten. De internationale rechten van het kind, werden als argument gebruikt.
De Borgerhoutse schuif is er gekomen omdat het bureaucratisch model, dat onze overheden zo graag ziet, totaal achterhaald is. De pilarenbijters met enkel oog voor hun instanties, zodat ze kunnen overleven in deze tijden van crisis, beseffen blijkbaar niet dat als een moeder haar kind niet wil hebben, om welke redenen dan ook, enkel het kind kan doden, want in alle andere gevallen zal er van haar rekenschap worden geëist.
Kindermoord
Te vondeling leggen is al zolang wij iets van de mensheid kunnen lezen ook een vorm van baby doden.
In het apologeticum van Tertullianus: kunnen onze kerklatijnse vrienden al lezen hoe men in de oudheid dacht over het te vondeling leggen”Het is een erg wrede manier om te doden … door het bloot te stellen aan kou, honger en honden.”
De Rechten van het kind als alibi
Ik hoor hoe CD&V het recht van het kennen van de ouders boven het doden van het kind stelt. Maar in diezelfde rechten van het kind staat ook dat de overheid er alles moet aan doen dat kinderen niet ‘mishandeld’ worden Een kinderopvang waar veel te weinig begeleiders aanwezig zijn, is een bewezen vorm van ‘mishandeling’. Hierover zeggen deze brave Cd&V’ers geen woord,
Er zijn al heel wat studies over het doden van kinderen gemaakt
Zeven vormen van kinderdoding
Cd&V is tegen ‘de schuif’ omdat de rechten van het kind hiermee geschaad worden, maar sluit ondertussen de ogen voor wat het kind, in zo’n situatie allemaal te wachten staat. De kans dat het kind sterft of dood zal gaan aan deze afwijzing van hulp is zeer reëel.
De wetenschap onderscheidt zeven vormen van kinderdoding:
- Acuut psychische doding: als gevolg van een ernstige storing bij de dader
- Doding van een ongewenst kind: vaak voorkomend bij minderjarige moeders
- Doding uit wraak: één ouder doodt een of meer kinderen wegens onmin met de andere ouder, bijvoorbeeld bij een scheiding
- Onbedoelde doding: vaak uit de hand gelopen kindermishandeling, zoals het shaken-baby-syndroom; het kan ook gebeuren dat een te vondeling gelegd kind te laat wordt ontdekt
- Genadedoding: bij een kind met een zware handicap of ziekte; deze praktijk kwam en komt nog voor in ziekenhuizen, onder de verpleegkundige staf (‘uw baby heeft een zware longontsteking opgelopen’)
- Geschonden eer: bij ouders die uit een cultuur met nadrukkelijk eerbetoon komen.
- Wegens verkeerd geslacht: in landen als China en India worden jongens meer gewenst dan meisjes, die daardoor vaker het slachtoffer zijn van kindermoord.
Hypocrisie ten top
Het recht van een moeder om anoniem te bevallen moet verkozen worden boven een laattijdige abortus of een mogelijkheid dat er in een radeloos ogenblik een baby vermoord wordt.
Forensisch psycholoog en criminoloog prof. dr. Frans Koenraadt becijfert op basis van buitenlands onderzoek dat bijna een kwart van alle kinderen die door ouders worden gedood minder dan 24 uur oud is. Koenraadt, wetenschappelijk adviseur van het Pieter Baan Centrum (PBC) en het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie (NIFP), bestudeerde zestien dossiers over neonaticide, deels afkomstig uit het archief van het PBC. Zijn bevindingen, die hij publiceerde in de bundel Actuele Ontwikkelingen in de Forensische Psychiatrie, maken duidelijk dat tussen de moeders grote overeenkomsten bestaan. Ze zijn jong, heel vaak ongehuwd, tamelijk onzelfstandig en doodsbang dat hun ouders achter de zwangerschap komen en hen in de steek zullen laten. Psychotisch zijn ze niet, van een postnatale depressie is geen sprake. Koenraadt omschrijft hun psychische conditie ten tijde van de doding van het kind als ‘een schemertoestand’ en ‘bewustzijnsvernauwing’
bron : www.nidaa.nl
Het kind kan niet kiezen
Het feit dat het kind mag blijven leven, zegt veel meer over de moeder dan over het feit dat het kind werd achtergelaten. Misschien moet CD&V zich nodig eens gaan herbronnen en zich gaan bijscholen als het over de rechten van het kind gaat. Want een kind heeft in deze fase van wilsbeschikking geen stem en moet ondergaan wat de moeder en haar omgeving al dan niet ‘geweten’ wenst.
Net zoals de Down kinderen die vandaag de dag massaal worden uitgeroeid. Een abortus omwille van medische redenen is in België mogelijk tot de dag voor de bevalling.
Een uitweg, zoals de schuif; die later eventueel nog kan gecorrigeerd worden, wanneer de omstandigheden anders zijn, bestaat er niet. Hier in België kan men enkel kiezen voor een of andere vorm van ‘kindermoord’.
Kindermoord is niet enkel fysiek, ook psychisch worden er dagelijks kinderen ‘vermoord’
Het is geweten dat als een klein kind in een stressvolle situatie opgroeit er een te veel aan cortisol in het kind wordt aangemaakt. Deze hormonen worden door de bijnieren aangemaakt als reactie. Hierdoor wordt het hechtingsproces dat noodzakelijk is voor het vertrouwen en omgaan met anderen in latere leeftijd kapot gemaakt.
Voor kinderen die het al moeilijk hebben omdat de moeder het psychisch of sociaal niet allemaal meer kan vatten, is de huidige kinderopvang in Vlaanderen voor hen hierdoor een te vermijden oord om de kinderen ‘veilig’ te stellen.
Deze beschadiging is later niet meer ‘recht’ te zetten,
Deze beschadiging is vooral te merken bij kinderen die het thuis ook niet gemakkelijk hebben. Professor Louis Tavecchio, bijzonder hoogleraar pedagogische aspecten en kwaliteit van kinderopvang aan de Universiteit van Amsterdam zegt het zo :
“De hoeveelheid opvang speelt maar een beperkte rol. Het is vooral de kwaliteit van de opvang waar kinderen baat bij hebben, of juist onder lijden. Dat moet je dan afzetten tegen de kwaliteit van de thuissituatie. Als kinderen met een slechte thuissituatie op een kinderopvang komen van slechte kwaliteit, dan kan het zijn dat ze zich daardoor minder goed ontwikkelen dan andere kinderen. Maar kinderen met een slechte of matige thuissituatie en een goed kinderdagverblijf, kunnen zich daar al snel aan optrekken. Andersom: kinderen met een goede thuissituatie hebben niet snel te lijden onder een slecht kinderdagverblijf. Je moet het wel heel bont maken om die kinderen schade toe te brengen.”.
Ik wacht op de Vlaamse professoren tot zij hier ook iets van gaan zeggen.
Wij weten allemaal wat het gevolg is van kinderen die in een slechte omgeving zijn groot geworden
De gevolgen van verwaarlozing
De laatste jaren is er in Nederland groeiende aandacht voor een omvangrijk Amerikaans onderzoek: The Adverse Childhood Experiences Study (ACE Study). Deze studie van Felitti en collega´s (1998) gaat over 17000 volwassenen die zich met gezondheidsklachten meldden bij een particuliere zorgverzekeraar. De studie onthulde een sterke relatie tussen de – psychische én lichamelijke – gezondheid van volwassenen en genoemde negatieve emotionele ervaringen in hun jeugd. Hoe meer van die negatieve jeugdervaringen een volwassene heeft, hoe groter de kans dat hij rookt, een seksueel overdraagbare aandoening heeft, veel wisselende seksuele contacten heeft, verslaafd is aan alcohol of drugs, leidt aan een depressie, een zelfmoordpoging onderneemt, of last heeft van de luchtweginfectie COPD, hartproblemen, botbreuken, suikerziekte of overgewicht. bron :
Recht op weten van wie de ouders zijn is blijkbaar groter dan het risico dat kinderen sterven of mishandeld worden.
De Vlaamse overheid moet haar geld inzetten in functie van het kind en niet in functie van de organisatie die deze zorg moet waarmaken. Zolang de Vlaamse overheid de organisaties spekt met veel geld – een grote VZW zorgorganisatie heeft in Vlaanderen meer dan een half miljard in haar jaarrekeningen staan, als eigen vermogen. Hierover zegt Cd&V geen woord, maar de schuif, die niet door zulk een organisatie wordt mogelijk gemaakt, krijgt de volle lading en alle kritiek.
Hoe lang is het geleden dat de ongewenst zwangere moeders hun kinderen verplicht moesten afstaan en de Roomse Kerk tot vandaag nog steeds geen echte openheid geeft?
Ze beloven wel om te helpen en om hebben zich verontschuldigd (gemakkelijkste weg om geen verantwoordelijkheid te moeten dragen voor de gruwel uit het verleden).
Deze dubbele moraal is wraakroepend. De politieke geesten van CD&V willen liever dat het kind het risico loopt om wanneer het volwassen is, het in de geestelijke gezondheidszorg zijn leven zal moeten voleindigen. Want een moeder die weet dat het niet voor het kind kan zorgen, wordt vandaag niet geholpen. De kinderopvang is ondermaats en zorgt voor zulke kinderen voor nog meer problemen. De sociale diensten moeten bezuinigen, daar kan zo’n ouder ook niet terecht. De telefoonlijnen staan roodgloeiend, door gebrek aan personeel en de plaatsen waar ze terecht kunnen worden ofwel wegbezuinigd ofwel staan er zoveel kandidaten te wachten.
Het is beter voor het kind dat het anoniem kan geadopteerd worden tot de situatie beter is, dan dat het kind overgelaten wordt aan een systeem dat de zaken enkel maar erger maakt.