Line Van Wambeke waagde de sprong: na een vaste waarde te zijn geweest in Kinderen Van Dewindt en in Ober te hebben meegespeeld van de Nederlandse regisseur Alex Van Warmerdam, trok ze naar Los Angeles om het daar te gaan maken als actrice, sindsdien heet ze Lyne Renee. Twaalf jaar later zit ze voor ons om te praten over Deep State, de nieuwe reeks van FOX over Max Easton, een MI6-agent die tegen zijn wil wordt teruggehaald uit zijn pensioen.Van die reeks heeft FOX al voor de start een tweede seizoen besteld, dat nog eens zal bestaan uit acht afleveringen.
Lyne Renee: Ik heb nooit gevonden dat Vlaanderen te klein was voor mij, maar ik heb wel altijd gevonden dat de wereld veel groter is dan dat. Ik ben altijd heel nieuwsgierig geweest naar die wereld.
Die stap naar het buitenland was voor mij eigenlijk een evidentie, het was gewoon afwachten tot wanneer ik ‘m zou zetten en twaalf jaar later ben ik blij dat ik kan zeggen dat het één van de beste beslissingen uit mijn leven is geweest. In een ander land gaan wonen, in een andere stad, een andere cultuur opsnuiven en daar middenin gaan staan: dat heeft mij enorm verrijkt. Van Los Angeles ben ik naar Londen gegaan en van Londen naar New York en dat heeft met diezelfde honger te maken. Waarom zou ik eens niet in New York gaan kijken, bijvoorbeeld?
In Londen heb ik ook theater kunnen doen en in New York heb ik acht projecten kunnen doen op twee jaar tijd. Ik heb gemerkt dat je niet meer in Los Angeles hoeft te wonen om een internationale carrière uit te bouwen. Er wordt ontzettend veel televisie gemaakt dezer dagen en mede dankzij Netflix worden die series internationaal vertoond. De standaard van de gemiddelde televisiereeks is ook hoger dan vroeger.
Je hebt er wel durf voor nodig, voor die stap naar het buitenland. Velen anderen dromen er vast ook van, maar doen het niet.
Renee: En iets niet doen is de beste garantie dat iets niet zal gebeuren. Voor mij is er nooit iets te lang, te kort of te ver. Gewoon: probeer het maar en we zien wel. Tijdens één van de eerste meetings in Los Angeles was er een man die me zei: “Why don’t you go back home. Have a career in Belgium. And then come back to LA.” Dat had gekund, ik had het zo kunnen doen. Maar waarom zou het niet kunnen zoals ik het nu gedaan heb?
Een tijdje geleden las ik Someday, Someday Maybe van Lauren Graham (bekend van Gilmore Girls). Ze vertelt daarin haar eigen verhaal als jonge actrice in romanvorm. Zij kwam in de jaren 90 aan in New York met het doel om het te maken als actrice en in afwachting daarvan ging ze als serveerster werken. Na enige tijd had ze een agent en dacht ze “En nu gaat het gebeuren!” en er gebeurde niks. Nog een tijd later had ze haar eerste auditie. “Nu zal het dan gaan gebeuren!”, dacht ze opnieuw. En er gebeurde niks.
Renee: Dat is een heel herkenbaar verhaal. Als beginnende actrice moet je veel wachten en doorzetten. Rome is ook niet op één dag gebouwd, weet je. Mensen vragen me soms “Heb je het nu gemaakt?” en ik vind het moeilijk om daar een antwoord op te geven omdat ik het een raar gegeven vind. Ik heb ook in restaurants gewerkt en ik heb dat ook nog gedaan toen ik al als actrice werkte, in rustigere periodes. Als beginnende actrice moet je zien te overleven en ja, dan hoort zo’n job erbij. Ik ben er heel trots op dat ik mezelf altijd heb recht gehouden.
Het is eenvoudig: dit is wat ik doe. Acteren is mijn passie. Voor mij is het geen keuze in die zin dat ik mezelf nooit nog iets anders zie doen. Ik heb geen eindpunt en wil op mijn 105e Medea spelen op de planken. “Opgeven” staat niet in mijn woordenboek, “pensioen” ook niet. Dit is mijn leven.
Je speelt ook mee in An L.A. Minute, een film die op dit moment wordt afgewerkt. Het is een satirische kijk op Los Angeles en de machinerie die de sterrenbuisness is. Kunnen ze in L.A. een beetje lachen met zichzelf?
Renee: Toch wel, hoor. Het is wel een film waar ik erg naar uitkijk. Het was een heel leuk project om te doen en Gabriel Byrne is echt een schatje. Ik doe heel graag komedie. Komedie en tragiek liggen heel dicht bij elkaar en ik vind het wel belangrijk om die twee te blijven afwisselen. Ik wil én theater doen én televisie én film én komedie én drama én tragiek. Waarom zou ik één ding kiezen? Ik zing ook. Ik maak muziek, ik schrijf nummers. Ik teken. Ik schilder. Stop mij niet in een doosje, de waaier is zo groot.
De spion en het gezin
Nu speel je een grote rol in Deep State. Spannend?
Renee:
Heel spannend! Deep State is een grote productie, een hoogtepunt in mijn carrière.
Ik ben er zeker van dat deze reeks ervoor gaat zorgen dat er weer wat andere
deuren gaan openen en dat ik op een ander niveau ga kunnen beginnen meespelen.
Dan kom je op een punt waarop je zegt: “Die twaalf jaar zijn het allemaal waard
geweest.”
In Deep State speel je Anna Easton, de vrouw van de geheim agent Max Easton. Anna ziet in het begin van de reeks haar hele wereld instorten.
Renee: Ik stel mezelf altijd de vraag “Geloof ik mezelf?”, want als ik het al niet geloof, hoe kan de kijker me dan gaan geloven. Ik kan nu met volle overtuiging zeggen dat ik mezelf geloof als ik Anna speel. Ik voel ook dat ik meer ervaren word. Ik heb Studio Herman Teirlinck gedaan en afgemaakt, maar ik heb daar nooit geleerd om met camera’s en licht te werken. Zo’n dingen leer je gaandeweg en daar groei je in en pas nu heb ik het gevoel dat ik dat allemaal écht onder de knie heb en dat ik echt kan spélen zonder tegelijkertijd te hoeven nadenken over camerastandpunten.
Ik vind Anna ook een boeiend personage. Ik was aan het nadenken en kon me niet meteen een andere spionnenfilm- of serie indenken waarin er zoveel aandacht gaat naar het gezin van die spion in kwestie.
Renee: Ja, precies! Anna is tien jaar getrouwd, ze heeft het perfecte gezin en dan, in het eerste kwartier van de eerste aflevering, stort haar wereld in elkaar. Wat gebeurt er met zo iemand? Wat gebeurt er met dat gezin? Je gaat zien dat ze heel hard betrokken gaan worden in het hele verhaal, Ik denk dat het de kracht is van Deep State dat het politieke aspect van de reeks en het gezinsaspect mooi samen gaan lopen, in elkaar en naast elkaar.
Op het moment dat Max de kamer komt binnen gelopen met een schroevendraaier in zijn hand, roepend dat ze zich samen met de kinderen moet verbergen weet ze dat het serieus is. De vragen zijn er, maar ze houdt die op dat moment voor later. En als ze geen antwoorden krijgt, zal ze ze zelf wel gaan zoeken.
Echt, ik hou van Anna, dat personage heeft me zoveel bijgebracht. Ik hou van haar kracht en van haar authenticiteit. Het was ook heel bevrijdend om een echte vrouw te mogen spelen. Ik werd niet bedolven onder de make-up wanneer ik op set toekwam, bijvoorbeeld. Een beetje poeder en klaar.
Een deel van jouw dialogen is in het Frans. Heb je daar voor moeten werken?
Renee: (lacht) Dat is een heel intense voorbereiding geweest. Mijn Frans was ooit goed, maar ik spreek al twaalf jaar voornamelijk Engels. Ik heb de rol geboekt een maand voor de start van de opnames. Ik heb dus behoorlijk hard moeten werken om mijn Frans weer op het punt te brengen waar het zou moeten staan.
“Fier op de vrouw die ik vandaag ben”
Je haalde het eerder zelf al aan: er gebeurt heel veel op televisie. Volg je dat ook zelf nog een beetje.
Renee: Ik vind het zelfs een deel van mijn huiswerk. Ik probeer zo veel mogelijk gezien te hebben, maar alles bekijken is onmogelijk in één mensenleven. Ik probeer wel de dingen te zien waar mensen over spreken en in het vliegtuig kan ik ook nog één en ander meepikken. Ik hou wel van bingewatchen. Zo een weekend een televisiemarathon: heel graag. Ik kan dan als excuus aanvoeren dat ik het voor mijn job doe. (lacht)
Je merkt ook aan alles dat dit een heel belangrijke tijd voor televisie is en ik ben heel blij dat ik daar ook in kan en mag staan. Een sterke vrouwenrol was tien à vijftien jaar geleden heel uitzonderlijk en eerlijk: ik had het toen ook niet gekund. Nu is het schrijven van sterke vrouwenrollen iets waar makers aandacht voor hebben en nu ben ik daar ook klaar voor, voor een rol als die van Anna. Ik ben een heel ander persoon nu dan het meisje dat ik twaalf jaar geleden was. En ik durf best te zeggen dat ik fier ben op de vrouw die ik vandaag ben.
Kan de hele #MeToo-omwenteling ook geen grote rol gaan spelen in de aandacht voor sterke vrouwenrollen?
Renee: Ik denk het wel. Zoals ik zei: tien jaar geleden was die aandacht er niet. Nu wel. Dat gezegd zijnde wil ik altijd heel voorzichtig zijn als het over #MeToo gaat. Je voelt aan alles aan dat alles wat je erover zegt een kwestie van koorddansen is.
Zonder te minimaliseren wat sommige anderen hebben meegemaakt: ik heb me nooit minder gevoeld. Ik heb nooit problemen gehad omdat iemand me behandelde op een manier waar ik het niet eens mee was. En als het wel zo was heb ik mijn mond open gedaan en me laten horen.
Eerlijk: ik vind het eens verfrissend om dat ook eens te horen van een vrouw.
Renee: Ik vind het een spannende tijd om als vrouw in ons vak te staan. Ik wil niet teneergeslagen zijn. Ik vind het niet nodig om allemaal in het zwart gekleed te gaan, ik wil eerder bloemen in ons haar stoppen, felle kleuren dragen en onszelf vieren. Ik probeer in alles het positieve te zien en volgens mij kan je dat met heel deze discussie ook.
Zou je jezelf ambitieus durven noemen? Dat is nog zo iets dat je niet zou mogen uitspreken.
Renee: Ik ben zeer gedreven. Als iemand me zegt “Dat is niet mogelijk” dan zal ik zoeken en proberen tot ik een manier heb gevonden om het wel mogelijk te maken. Ik heb bijvoorbeeld twee keer ingangsexamen moeten doen voor Studio Herman Teirlinck. De eerste keer was ik er niet door. Ik ben op zo’n moment niet degene die zegt “Ik zal dan maar iets anders gaan doen, het is blijkbaar niet voor mij.” Al voor dat ingangsexamen had ik de ambitie om internationaal te gaan acteren.
Je mag dromen: noem eens één acteur of actrice en één regisseur waarmee je zou willen werken?
Renee: Ik zou je echt een gigantische lijst namen kunnen geven nu. Ik droom van Peaky Blinders en Cillian Murphy. Tom Hardy is ook zo’n voorbeeld, maar ook Matthias Schoenaerts en Michaël R. Roskam. Er zijn steeds meer en meer Belgen die bewijzen dat er ook een plek voor ons is in het buitenland. Het lijkt wel alsof er een Belgisch momentum is momenteel. We doen het heel goed! Toen ik naast Mark Strong stond was ik ook twee seconden verbaasd. Maar toen dacht ik: “Dit is waar je al die jaren zo hard voor gewerkt hebt.”
