Alle Harry Potter-films zijn prachtig, maar Harry Potter en de Halfbloed Prins voelt toch wat anders aan en dat is met een reden. Het is de enige film waarin de Fransman Bruno Delbonnel de cameradirecteur was en dat is duidelijk op te merken. Veel symmetrie, goed uitgedachte belichting, interessante speling met camerastandpunten, … Deze beelden bewijzen dat Delbonnel toch wel dat extra beetje magie in de film bracht.

Bruno Delbonnel is een Frans director of photography (cameradirecteur) die al meerdere keren genomineerd is voor een Oscar voor zijn uitstekende camerawerk. Zo heeft hij onder andere meegewerkt aan Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain, wat toch wel bekend staat als een film die een indruk achterlaat door zijn unieke camerawerk.

Voor zijn werk in Harry Potter en de Halfbloed Prins werd Delbonnel in 2010 genomineerd voor een Oscar, maar hij verloor van de film Avatar. Toch heeft hij een goed staaltje camerawerk laten zien en brengt hij een atmosfeer naar voren in de film die bij je blijft zelfs als de film al afgelopen is.

De volgende screenshots laten duidelijk zien hoe Harry Potter en de Halfbloed Prins met zijn sprekende en doordachte beelden meer inspeelt op de atmosfeer dan de andere films deden.

De sfeer in de film voelt veel gevaarlijker aan dan wat we van Harry Potter tot dan gewoon waren. Dat is ook nodig want alles lijkt hen tegen te werken en het gevreesde gevecht komt ook steeds dichterbij.

Al zijn er natuurlijk ook leuke momenten geweest.

Delbonnel gebruikt belichting en kleuren meesterlijk zodat de sfeer puur door het beeld kan worden overgebracht. Zo is het hier binnen duidelijk leuk en aangenaam, maar buiten is het serieus en mogelijk zelfs gevaarlijk.

In het begin van de film voelt alles nog best vrolijk en uitnodigend …

… maar doorheen het jaar verandert dat snel, wanneer zelfs de veilige muren van Zweinstein niet meer zo beschermend en gastvrij aanvoelen en je eerder lijken te verstikken.

Ook hier wordt licht en kleur gebruikt om gevoelens zowel in beeld als verhaal over te brengen. Je ziet Harry’s haat voor Bellatrix letterlijk branden in deze scène …

… en hier voel je Draco’s angst en pijn puur en alleen al door de vervaagde en droevige kleuren.

Delbonnel zei in een interview met de Academy of Motion Picture Arts and Sciences (zij reikt de Oscars uit), dat de nadruk van de film niet ligt op de gevechten, maar eerder op de relaties tussen de personages en dat wilde hij, onder andere, met de belichting benadrukken.

Ook speelt hij met details en verre shots. Zoals hier bijvoorbeeld in het gevecht tussen Harry en Sneep waar je de hulpeloosheid van Harry kan voelen door hun afstand en het donkere kasteel op de achtergrond …

… om dan gevolgd te worden door dit shot waar de camera plots inzoomt op een detail, waardoor dat gevoel ook wordt uitvergroot.

Of hoe hier de verre afstand tussen Harry en Perkamentus en hun doel ervoor zorgt dat hun opdracht onmogelijk te behalen lijkt. Wicked.

Ook heeft Delbonnel duidelijk een liefde voor symmetrie en brengt dat keer op keer naar voren.

Zie je? Het gebeurt constant in de film.

Of hij zorgt er doelbewust voor dat er één detail niet past binnen de symmetrie waardoor je als kijker toch wat onrustig kan worden met de vraag: “wat gaat er gebeuren?”

Het is toch cool hoe simpele dingen een film net dat beetje meer kunnen geven.