Ook slechte reclame is reclame: door alle commotie over het spuwincident, vervangen acteurs en ruzies die al dan niet op set hebben plaatsgevonden, is er niemand meer die niet weet dat Don’t Worry Darling “die film met Harry Styles” is. Maar uiteindelijk is er maar één vraag die ons echt interesseert: is het ook een goeie film? Zoals al veel te vaak dit filmjaar moeten we ook hier antwoorden: meh.

Dezer dagen blijkt het toch vooral het fenomeen Harry Styles te zijn die bezoekers naar de cinema lokt. De superster verkocht de weide van Werchter op enkele uurtjes uit, voert hitparades aan en laat concertarena’s vollopen. Door zijn aanwezigheid in de film is de kans niet onbestaande dat er een rij tienermeisjes achter je komt postvatten die de film voor de derde keer komen bekijken en beginnen te gillen telkens Harry in beeld komt. Die anekdote hebben we helaas echt meegemaakt.

Het zal de bezoekcijfers van Don’t Worry Darling geen kwaad doen en dat is dan weer goed nieuws voor Olivia Wilde die met deze prent haar tweede langspeelfilm aflevert. De voortekenen voor Don’t Worry Darling waren – alvast voor de film de roddelrubrieken ging beheersen – goed: Florence Pugh is één van die actrices die niet slecht lijkt te kunnen acteren en die in haar eentje zelfs Black Widow (2021) nog wist te redden. Harry Styles liet een goeie indruk na in Dunkirk (2017) en met het leuke Booksmart (2019) toonde Olivia Wilde dat het haar menens was met dat regisseren. Toen dan ook nog eens een uitstekende trailer volgde – wat op zich al een zeldzaamheid is – wisten we het zeker: dit kan niet meer mislopen.

Aards Paradijs

Aan de kleding, de auto’s, de muziek en de meubelen te zien, bevinden we ons in Don’t Worry Darling in de jaren vijftig. We worden geïntroduceerd in een woestijnstadje waarbinnen een heus aards paradijs lijkt te zijn gecreëerd: de gazons zien er gezond groen uit, de huizen zijn mooi en stijlvol, de bewoners zijn gelukkig, het water van het zwembad ziet helderblauw. Alice (Florence Pugh) en Jack (Harry Styles) zijn een jong kinderloos koppel die nog om elkaar heen dartelen als verliefde pubers. Jack werkt als technisch ingenieur aan het mysterieus getitelde Project Runaway terwijl Alice gaat turnen met vriendinnen, kookt, het huis op orde houdt, aan cocktails gaat nippen aan het zwembad en ’s avonds manlief thuis weer opwacht tot die van zijn werk komt.

Dat loopt allemaal goed tot de vreemde fenomenen zich beginnen opstapelen: Alice ziet een vliegtuig neerstorten en wanneer haar vriendin Margaret (Kiki Layne) en haar man Bill (Douglas Smith) plots verdwijnen na een vreemd voorval begint Alice aan alles te voelen dat er iets niet klopt.

Het is duidelijk dat we ons in een samenleving bevinden waar niet veel ruimte is voor het afwijken van wat hoort. Wie niet leeft zoals het mysterieuze koppel Frank (Chris Pine) en Shelley (Gemma Chan) dat hebben voorgeschreven en goedkeuren, krijgt als een soort van waarschuwingssignaal Dr. Collins (Timothy Simons) over de vloer. Wie dan nog niet bijdraait, verdwijnt.

Te middelmatig

Daar wringt al een eerste schoentje: het lijstje paranoiathrillers over mensen die de waarheid proberen aan het licht te brengen in een enggeestige en gesloten samenleving is lang en Don’t Worry Darling is in dat lijstje lang niet de spannendste of meest originele film.

Als we proberen om te duiden waar het met deze film is misgelopen dan komen we al snel bij: het is allemaal wat te middelmatig. Don’t Worry Darling is niet spannend genoeg, niet eng genoeg, niet mysterieus genoeg en niet origineel genoeg. Dr. Collins en Frank zouden figuren zijn waar je als kijker een ongemakkelijk gevoel bij krijgt, maar dan moeten de personages wel verder ontwikkeld zijn dan die ene griezelige glimlach.

De film kabbelt te lang en de scènes die ons echt wat ongemakkelijk maakten – die met de eierschalen en die met de plastiekfolie – waren te zeldzaam en uiteindelijk ook behoorlijk onnodig in de plot.

De grote plottwist die ons allemaal van onze stoel zou moeten doen schuiven is ook niet zo lang blijven hangen. We begrijpen zeker de maatschappijkritische noot die Don’t Worry Darling heeft willen plaatsen, maar daarvoor ziet een ietwat geoefend filmkijker de grote onthulling van te ver aankomen en wordt het thema waar eigenlijk de hele film om draait ook weer veel te snel en oppervlakkig afgewikkeld.

Over Florence Pugh geen klachten

Over Florence Pugh opnieuw geen klachten: ze staat weer uitstekend te acteren, maar ze bleek wel de enige. Hoewel Harry Styles het in Dunkirk uitstekend deed zet hij hier een eendimensionele acteerprestatie neer en neemt hij zijn toevlucht tot schreeuwen en krijsen wanneer hij woede probeert uit te drukken. Je kan dat één keer doen, maar hysterie is vaak een zwaktebod voor een acteur. Het definitieve oordeel over zijn acteertalent zullen we opschorten tot My Policeman binnen een maandje verschenen is.

Dat alles maakt Don’t Worry Darling geen slechte film, maar het is een film die uitblinkt in middelmatigheid, een film die zowel in regie, als in sfeerschepping, spanning en de vreemdheid die de kijker zou moeten ontregelen nooit ver genoeg gaat om zijn doel echt te bereiken.

Daardoor voegt de film zich bij het lange rijtje beloftevolle films die dit jaar verschenen die uiteindelijk toch weer teleurstelden door een gebrek aan durf en originaliteit. Een extra dosis durf en originaliteit in Wilde’s volgende projecten en ’t komt nog goed.

Score: 6/10