Smeer je kuiten in met glitter en haal een klein leger achtergrondzangeressen uit de kelder, want het is weer zover. Tijd om te aanschouwen hoe Europa liederlijk strijdt om de hoofdplaats in het Eurovisiesongfestival! Dit jaar nemen er een knallende 43 landen in totaal deel – enkel in 2008 en 2011 was dat eerder het geval.Deze grandioze week begint op dinsdag 8 mei met de eerste Halve Finale, waarin daarom 19 (!) landen in het midden van een arena worden gedumpt. Zij zullen elkaar de oren letterlijk van het lijf moeten zingen om één van de 10 beschikbare plaatsen in de Finale op zaterdag te verdienen. Wat valt er te zeggen over die 19 deelnemers? Wat kunnen we vanavond zoal verwachten? Ik heb vakkundig en voorzichtig één heel memorabele regel tekst uit ieder nummer geplukt. Zo hoeft u vanavond alvast niet op de teksten te letten – want u kent ze dan reeds. Naar eigen traditie geef ik ook aan iedere performance een prijs. Hier telt immers: deelnemen is belachelijker dan winnen.
AZERBEIDZJAN | Aisel – “X My Heart”
Samenvatting: Perfect geplande knaller, met uitmuntende timing voor de glitterbommen en een songtekst vol wartaal.
Let op de tekst: “Luna moon me up” is slechts één van de verwarrende zinsnedes die hier de revue passeren. Al maanden wordt er door fans wild gespeculeerd over de tekst van dit nummer. Brengt de zangeres een ode aan de maan (“Misty moon, I’m your loon”), of is het een nummer over net neutrality (“I tear down the firewalls”)? Wij vermoeden bovendien dat haar overleden echtgenoot er voor iets tussen zit, althans dat is één mogelijke interpretatie van de eerste strofe: “I can hear you when I wake/I can see you when I dream”. Van ergens tussen de sterren en de maan, krijgt zij de kracht om door te gaan. Kijk, we worden er zelf al poëtisch van.
Prijs voor de Meest Verwaarloosde Verwachtingen: Aisel werd bekend gemaakt als een jazz-zangeres, en de eerste nieuwsberichten lieten weten dat een deel van het nummer in het Azeri zou worden gezongen. Daar bleek achteraf dus niets van in huis te zijn gekomen. Het werd een typische, veilige pop-plaat, waarmee Azerbeidzjan geen risico’s neemt. Zelfs in deze lastige halve finale is de kwalificatie vrijwel een zekerheid voor dit land dat nog nooit de finale heeft uitgezeten.
IJSLAND | Ari Olafsson – “Our Choice”
Samenvatting: Melige, buitengewoon gedateerde ballad, gebracht door een hele lieve jongen waar je geen kwaad woord over durft te zeggen.
Let op de tekst: “In every single language/There’s a word for love and for blame.” Clichés zijn hier heel welkom. Hoewel hij het nummer ook in het IJslands had kunnen zingen, koos Ari toch voor de Engelse tekst.
Prijs voor de Meest Kansloze Koorknaap: We hoeven er weinig woorden aan vuil te maken. Het is moeilijk om deze halve finale te voorspellen, maar enkel van IJsland zijn we zeker dat we ze niet terugzien op zaterdag. Geniet dus volop van deze throwback naar de late jaren ‘80, want u krijgt maar één kans om deze nieuwe Johnny Logan aan het werk te zien.
Prijs voor de Liefste Loebas: Ari Olafsson is wellicht het schattigste mannetje dat wij ooit gezien hebben. Het enthousiasme waarmee hij dit vredeslied zingt is extreem aandoenlijk, maar de manier waarop hij tijdens de promo-tour bevriend raakte met alle andere artiesten is nog hartverwarmender.
ALBANIË | Eugent Bushpepa – “Mall”
Samenvatting: De meest indrukwekkende stem van het jaar komt van deze getatoeëerde rocker die een liedje over verlangen zingt.
Let op de tekst: “Ky lot i pathare nje dite do shteroje/Nga puthjet e zjarrta qe enderroi” Wederom weten wij niet hoe goed uw Albanees is. Het onze is degelijk en dus kunnen we u vertellen dat dit nummer over een diep verlangen gaat, naar een geliefde die ver verwijderd is van Eugent. De tranen zijn het bewijs van die liefde: “Deze tranen zullen ooit opdrogen, door vurige kussen waar ik nachtelijks van droom”.
Prijs voor het Rauwste Ritme: Muziekkenners zal het opvallen dat dit nummer in 7/4e geschreven is; een bijzonder ritme dat een grote, drijvende kracht geeft. Daardoor komt het “verlangen” van de titel nog meer tot uiting.
Prijs voor de Uitverkoren Underdog: Albanië is steevast het eerste land dat een nummer kiest. Al sinds december was dit nummer een stiekeme favoriet, en omdat de Albanese artiest voor de eerste keer in jaren besliste om het nummer in de eigen taal te houden, zijn de fans Albanië dit jaar best gunstig gezind. Of de rauwe emotie voldoende is om hen eindelijk weer een finaleplaats te gunnen, valt nog te bekijken.
BELGIË | Sennek – “A Matter of Time”
Samenvatting: De Bond-song van het jaar. Zwoel, maar bombastisch waar het hoort.
Let op de tekst: “Sometimes it feels like it’s meant to be broken.” Naar verluidt kwam de zangeres met deze tekst op de proppen nadat Hooverphonic-muzikant Alex Callier een prachtige theepot op de grond liet vallen. Of Sennek op het festival ook potten zal breken, valt nog te zien.
Prijs voor het Pienterste Pseudoniem: Dat men in Europa moeite zou hebben om “Laura Groeseneken” uit te spreken, stond als een paal boven water. Gelukkig wist Laura dat al jaren. Ze nam daarom het middelste blokje uit haar achternaam en maakte er haar artiestennaam van. Van Groeseneken naar Sennek. Zo denk je natuurlijk internationaal.
Prijs voor de Meest Bezopen Belg: Laura Groeseneken liet zich de voorbije maanden van haar meest sympathieke kant zien. Zij trok naar allerlei evenementen in Europa en liet zich daar steevast fotograferen met een glas rode wijn in de hand. Ik heb gehoord dat de parodie “A Matter of Wine” al in de maak is.
TSJECHIË | Mikolas Josef – “Lie to Me”
Samenvatting: Ondeugende nerd met een rugzakje vol stoute spaghetti.
Let op de tekst: “I know you ‘bop-whop-a-lu bop’ on his wood bamboo/When you were still seeing me and well he didn’t even knew” In dit nummer zingt en rapt Mikolas over een ontrouwe partner. De tekst is van begin tot einde doorspekt met onbegrijpelijk vunzige zinnen zoals “you set my camel in the mood” en “the way she moved got me making a puddle”. Hij weet best dat zijn liefje hem bedriegt, maar ze ziet er zo goed uit dat hij haar de vrije loop laat. ‘t Is misschien een beetje zijn fetisj. Ieder diertje zijn pleziertje, hé.
Prijs voor de Meest Selectieve Censuur: Van “plenty motherfuckers wanna eat my spaghetti” moest Mikolas voor het festival “plenty of these greedies wanna eat my spaghetti” maken, al moest er aan “god damn it” niks veranderen. Van double standards gesproken.
Prijs voor het Lastigste Letsel: Tijdens zijn eerste hyperactieve repetitie vorige week maandag liep Mikolas een stevige blessure op. De salto’s heeft hij op aanraden van de dokter dus maar aan zijn dansers overgelaten.
LITOUWEN | Ieva Zasimauskaite – “When We’re Old”
Samenvatting: Intiem en emotioneel liefdesliedje over samen oud worden, dat gegarandeerd voor tranen zal zorgen.
Let op de tekst: “From your very first smile/I knew that I’d walk a mile” Kijk, hier kan ik me volledig in vinden. Mij moet je het mes aan de keel zetten voordat ik überhaupt ergens heen loop, laat staan dat een simpele glimlach ooit voldoende zou zijn om mij verder dan de supermarkt om de hoek te krijgen.
Prijs voor de Prutserigste Poëzie: Tekst is hier altijd een heikel punt. Wij beseffen maar al te goed dat niet elke Europeaan meester is van het Engels, maar de rijmelarij in dit nummer gaat wel echt op het tenenkrommend gemakkelijke af. Vooral “I’ll never forget/that day the first time we met” is van een ondermaats niveau.
ISRAËL | Netta – “Toy”
Samenvatting: Feministische woedeskreet met een flinke dosis gekakel.
Let op de tekst: “My Simon says ‘leave me alone’/I’m taking my pikachu home.” Netta gebruikt de speelgoedmetafoor om mannen de deur te wijzen. “I’m not your toy/You stupid boy”, vervolgt ze in haar refrein: ik ben niet geen speeltje, maar “the Barbie’s got something to say”.
Prijs voor de Acuutste Aanvoerder: Nadat dit nummer uitkwam, schoot Israël pijlsnel naar de top van de rangschikkingen. Nog geen uur later stond ze bovenaan. Bij de bookmakers was Netta wekenlang niet van de eerste plaats weg te slaan… tot vandaag. Na het jury-optreden van gisterenavond, werd alles een beetje door elkaar geklutst. Of alles opnieuw van plaats verandert, valt te bekijken, want de andere favorieten maken rasse schreden vooruit.
Prijs voor de Tegenspartelendste Techniek: In Israël viel Netta vooral in de aandacht omdat ze gebruik maakte van een “looper”, een instrument waarbij ze haar eigen stem recycleert om beats en backing vocals van te maken. Tijdens de eerste repetities duurde het bijna tien minuten om dat onding werkzaam te krijgen, en aangezien men tijdens de échte show slechts 30 seconden opsteltijd heeft, besloot Israël om het effect dan maar live na te bootsen.
WIT-RUSLAND | Alekseev – “Forever”
Samenvatting: Dramatische, duistere ballade. Absoluut niet voor gevoelige kijkers.
Let op de tekst: “It must be something that we call love.” Echt zeker van zijn stuk lijkt deze jongen niet. De rest van het nummer is een soort getormenteerde poging om zichzelf ervan te overtuigen dat hij verliefd is. “No need to worry”, klinkt het, en dat is misschien maar best.
De Grote Prijs Bram Stoker: Vanavond wordt deze prijs aan Alekseev uitgereikt. Zijn duistere verlangen om voor eeuwig met een geliefde samen te zijn, doet ons immers vooral aan een vampier denken. De prijs zal op donderdag echter opnieuw uitgereikt worden, want wat is een Songfestival met slechts één vampier?
Prijs voor de Bloederigste Ballade: Soms is het beter om helemaal niets te zeggen. Er zijn immers niet voldoende worden om te omschrijven wat er in deze act gebeurt, maar als u er altijd al van droomde om iemand te zien doorboord worden met een roos, dan heeft u vanavond echt héél veel geluk.
ESTLAND | Elina Nechayeva – “La Forza”
Samenvatting: De Estste sopraan heeft de vulkaan doorstaan.
Let op de tekst: “Nostro amore/Guida a noi sará/Nell’infinito/Per l’eternitá”, oftewel “Onze liefde zal onze gids zijn, door de oneindigheid voor de eeuwigheid”. Als u zich nu afvraagt of ze in Estland Italiaans spreken… nee, dat doen ze daar niet. Maar vorig jaar stuurden ze wel een nummer over Verona, dus er zit daar misschien toch iets in het water.
Prijs voor de Breedste Baljurk: Het was nog even spannend de voorbije weken, want bijna ontbrak er een cruciaal onderdeel van deze act. Elina draagt een indrukwekkende jurk, die tot leven komt dankzij projecties. Daar moest echter flink wat geld voor neergeteld worden, en Estland zag die investering aanvankelijk niet zitten. Dankzij sponsoring kwam alles dan toch nog goed, en ziet u vanavond dus toch haar bloemenkleed tot leven komen.
BULGARIJE | Equinox – “Bones”
Samenvatting: Samengeraapt vijftal doet een worp naar de overwinning met een mysterieus, bovennatuurlijk lied.
Let op de tekst: “I love beyond the bones.” Liefde gaat dieper dan enkel vlees voor deze bende. Als het geen spirituele ervaring is, dan telt het voor hen niet. Kortom, zij willen het hele heelal voelen trillen wanneer ze van bil gaan.
Prijs voor de Verwarrendste Vergelijking: “Love is like a black hole: everything is dark” is wat mij betreft wellicht de slechtste zin van het jaar. Noem me gerust ouderwets, maar ik heb in mijn liefdesleven weinig nood aan allesverslindende zwarte gaten.
De “I’ll Be Back” Award (runner-up): Eén van het vijftal, Vlado Mihailov, zong vorig jaar mee in het achtergrondkoortje van Kristian Kostov. Ook de tekst en muziek zijn dit jaar van dezelfde hand. Boris Milanov leverde Bulgarije met zijn producersteam “Symphonix” de voorbije jaren een vierde en een tweede plaats op. Ze leverden ook al nummers voor andere landen aan, al deden die het minder goed. Het beste materiaal houden ze dus wel gewoon voor zichzelf.
MACEDONIË | Eye Cue – “Lost and Found”
Samenvatting: Drie nummers voor de prijs van één.
Let op de tekst: “You’re afraid that you might suffer/But trust me, what you’ll find/Will blow your mind.” Noem me gerust ouderwets, maar mij lijkt het alsof Marija, de zangeres van het duo, haar wederhelft Bojan probeert te overtuigen om iets experimentelers te zijn in de slaapkamer. En dat “let me go deeper” dat erop volgt, daar hoef ik dan geen tekeningetje bij te maken.
Prijs voor het Gemengdste Genre: Zet u vooral niet te gemakkelijk, want dit duo heeft ervoor gekozen om meerdere keren van genre te wisselen in het midden van hun nummer. Het refreintje is een sappig electro-riedeltje, dat onderbroken wordt door een reggae-strofe die als een baksteen inslaat op het nummer.
De “Barbara Dex” Award: Sinds 1993 wordt deze prijs uitgereikt aan de slechtst geklede artiest op het Songfestival. Het bizarre ensemble van Marija (zowel voor als na haar kledingwissel) is één van de grootste kanshebbers.
Prijs voor de Belabberdste Bandnaam (runner-up): Dat je een groep “I.Q.” zou willen noemen, hoort an sich al een strafbaar feit te zijn. Maar, dan ga je er nog een woordspeling van maken ook? Ga meteen naar de gevangenis, u passeert niet langs start, u ontvangt geen geld.
KROATIË | Franka – “Crazy”
Samenvatting: Zo’n liedje over hoe je helemaal gek en wild en duister wordt van de liefde, maar dat gewoon bestaat uit onsamenhangende clichés. Min of meer overtuigend gebracht, dàt wel.
Let op de tekst: “When I saw your eyes, boy/You’re just like a movie/Black and white.” Het is slechts één voorbeeld van de vele zinnen in dit nummer die klinken als placeholders. Ze waren heus wel van plan om de titel van een échte zwartwitfilm in de plaats van “a movie” te zetten, maar ze konden even nergens opkomen dat binnen die drie lettergrepen paste en ja, euh, dan lieten ze het maar staan. Enfin, da’s mijn theorie.
Prijs voor de Afwezigste Aandacht: Franka is een degelijke performer. Tijdens de voorbije maanden zou je nochtans flink moeite hebben moeten doen om iemand over haar nummer te horen spreken. Tussen alle favorieten viel dit donkere deuntje helaas helemaal in het niets. Zelfs een bizar plagiaatschandaal werd door weinig meer dan opgetrokken schouders ontvangen.
OOSTENRIJK | César Sampson – “Nobody but you”
Samenvatting: Gospel uit de alpen, een zwoele, haast religieuze ervaring.
Let op de tekst: “So am I wrong, giving my all?/Making you stay tonight?” Wie op de tekst let, merkt dat César buitengewoon verknocht is aan een geliefde. Hoe hobbelig de weg ook is, hij weigert voorlopig om de hoop op te geven, al twijfelt hij of het wel oké is om aan te dringen. En dat is wel een essentieel deel, want anders zou u zinnen als “I’m in too deep to let you leave” en “it wouldn’t be right letting you go, running away” wel eens fout kunnen opvatten.
De “I’ll Be Back” Award: De kans dat u César herkent is klein, maar ze bestaat. In 2016 en 2017 was hij immers ook al aanwezig op het Songfestival, maar toen dan wel als achtergrondzanger voor de Bulgaarse inzendingen. Producersteam Symphonix zorgde ook voor dit nummer; een Bulgaars-Oostenrijkse samenwerking dus.
GRIEKENLAND | Yianna Terzi – “Oniro mou”
Samenvatting: Ode aan het vaderland, met spirituele tonen en een flinke dosis Grieks drama.
Let op de tekst: “Πώς θες να σου το πω/Πως για σένα εγώ θα πέθαιναΤη” Het is een lastig brokje tekst om te lezen, maar die sissende klanken klinken Griekser dan eender welke inzending die Griekenland al eerder stuurde. Het betekent zoveel als “hoe kan ik duidelijk maken dat ik zou sterven voor jou?” Kan het nòg dramatischer? Heerlijk.
Prijs voor de Smerigste Schilderbeurt: Als u niet beter wist, dan zou u denken dat Yianna per ongeluk een bordje met “net geverfd” over het hoofd had gezien, maar de blauwe kleur die zij aan haar linkerhand heeft gegeven is wel degelijk een bewuste keuze. Het is het blauw van de Griekse vlag, dat zowel lucht als water zou moeten symboliseren. Ik dacht even dat er in de Gamma wat was misgegaan met de verfmixer, maar blijkt dat ik er geen jota van snap.
FINLAND | Saara Aalto – “Monsters”
Samenvatting: Met wilde choreografie en een kanjer van een stem ronselt Saara Aalto stemmen. Een perfecter Songfestivalnummer bestaat niet.
Let op de tekst: “At my worst I found my army strong/All the demons are gone.” Niet moeilijk om dit lied te interpreteren als een song over “uit de kast komen”. Zelfs op je dieptepunt, zijn er altijd soortgelijke ‘monsters’ die als één man achter je staan.
Prijs voor de Eeuwige Tweede: Saara Aalto probeerde reeds twee maal haar thuisland te vertegenwoordigen en werd telkens tweede. Toen zij vorig jaar deelnam aan de Britse X-Factor eindigde ze… jawel, tweede. Ook in de Finse voorronde eindigde ze dit jaar tweede, maar dat was enkel omdat het publiek mocht kiezen uit drie potentiële nummers. Zo werd Saara dus eindelijk eens derde, tweede én eerste. Of er op het grote festival ook een podiumplaats voor haar is weggelegd, is minder zeker.
Prijs voor het Vertrouwdste Vaatje: Hé, Finland won al eerder in 2006 met een bende monsters, toen ze met Lordi voor de eerste keer de trofee in de wacht wisten te slepen. Misschien doen deze monsters het even goed. Soms is typecasten perfect geoorloofd.
ARMENIË | Sevak Khanagyan – “Qami”
Samenvatting: Een windmachine die langzaam op gang komt, blijkt niet genoeg om een schaalmodel van Stonehenge overhoop te blazen.
Let op de tekst: “Qami.” De titel van het nummer betekent “wind”, en de koude wind waarover Sevak zingt, schijnt zijn warme herinneringen te hebben weggeblazen. Met enkel “qami” komt u al een heel eind om het nummer mee te kunnen zingen.
Prijs voor de Beste Baard: Over smaak valt niet te twisten. Wij vonden de baard van die Albanees ook best aardig, maar er kan maar één winnaar zijn. Over het nummer valt net iets minder te zeggen; een langzame opbouw naar een explosieve climax, met enkele hele lange indrukwekkende noten.
ZWITSERLAND | ZiBBZ – “Stones”
Samenvatting: Fotogeniek broer-en-zus-duo met een weinig controversieel nummer; een beetje het ultieme Zwitserse protest.
Let op de tekst: “Wild joker on a gold throne/Blood diamond summer home” Ach, waarom ook niet; als we het op het Eurovisiesongfestival ook al niet meer over Amerika mogen praten, dan is er wat mis.
Prijs voor de Potsierlijkste Pacifisten: Dat dit nummer nota bene van Zwitserland moet komen is wel heel typisch. Neutraal blijven wordt hier belichaamd in zinnen zoals “I ain’t throwing stones” en “I can’t do anything about it”. Oftewel: wat aan de oppervlakte klinkt als een protestlied, gaat eigenlijk over doelbewust nietsdoen.
Prijs voor de Belabberdste Bandnaam: Stee en Coco Gfeller zijn broer en zus. In het Nederlands bestaat er geen goed woord voor, maar dat noemt men in het Engels siblings. Als je jezelf voldoende haat, dan zou je dat met wat verbeelding kunnen verbasteren tot “zibs”. En als het niet al erg genoeg is dat je jezelf dat hebt aangedaan, zou je een muziekgroep kunnen starten die je dan “zibbz” zou kunnen noemen. En als je dan een manier zoekt om heel Europa op de kast te jagen, kan je nog wat met de hoofdletters in het rondstrooien en er “ZiBBZ” van maken. Of ja, je zou ook iets anders kunnen doen. Eye Cue lijkt plots zo slecht niet meer.
IERLAND | Ryan O’Shaughnessy – “Together”
Samenvatting: Bitterzoet wiegenliedje over een stukgaande relatie.
Let op de tekst: “There’s a smile on your face/That I haven’t seen/Since we started going out.” Het gaat duidelijk niet zo goed tussen de personages in dit verhaal, al heb ik er het raden naar waarom het zo lang duurde voordat Ryan doorhad dat er een haar in de boter zat. Wij vermoeden hier dat die glimlach als sneeuw voor de zon verdween zodra Ryan voor het eerst zijn gitaar boven haalde.
Prijs voor het Charmantste Choreografietje: Terwijl Ryan lief op zijn gitaar staat te tokkelen, beelden twee dansers het romantische begin van de relatie uit. Het tafereel speelt zich als een herinnering rond hem af, terwijl hij doorheeft dat die aanvankelijke belofte (“we said we’d be together ‘till we’d die”) al lang niet meer waargemaakt kan worden. ‘t Is een beetje gek om dit romantisch te noemen, vooral omdat het nummer net over het tegenovergestelde gaat.
CYPRUS | Eleni Foureira – “Fuego”
Samenvatting: Bel alvast de pompiers, want de keet wordt vanavond in lichterlaaie gezet.
Let op de tekst: “You’ve got me pelican fly-fly-flyin’.” Van alle vogels wordt in dit nummer voor de pelikaan gekozen. Of er een betekenis achter zit, weten we echt niet. We hebben er nochtans echt vurig over nagedacht.
Prijs voor de Vlammendste Verrassing: Eleni Foureira zette de pers in vuur en vlam tijdens haar repetities, maar gisteravond ging het dak er helemaal af. Toen werden de helft van de punten van vanavond immers al verdiend bij de vakjury… en naar verluidt overtrof Cyprus daar alle verwachtingen. Bij de bookmakers steeg Cyprus in ene mum van tijd naar de tweede plaats en tegen de ochtend zagen we hen plots helemaal bovenaan staan. En dat terwijl “Fuego” de voorbije maanden steeds rond de 20e plaats schommelde. Is een eerste overwinning voor het eilandje heus binnen handbereik?
Dat waren ze: 19 kandidaten met slechts 10 finaleplaatsen te winnen. Nu weet u wie ze zijn en nu weet u wat u van hen kan verwachten. Ontdek vanavond wie er zich doorheen de eerste halve finale weet te worstelen!
Bovendien krijgt u vanavond ook een eerste fragment te zien van de landen die rechtstreeks naar de finale gaan. Portugal brengt een integer liedje over afscheid en herdenking. Van het Verenigd Koninkrijk krijgen we een geweldige zangeres die helaas werd opgescheept met een ondermaats plat lied vol clichés. Tot slot wordt Spanje op u losgelaten; een bombastisch liefdesduet, wat dit jaar gek genoeg niemand anders hen nadoet.
Veel kijkplezier!